Od autora: Esej opublikowany przeze mnie w moim biuletynie i społecznościach psychologicznych LiveJournal Wolność to zdolność duszy do oddychania Wolność jest jednym z głównych i centralnych tematów ludzkiego życia. Osobiście wierzyłem kiedyś, że człowiek rodzi się początkowo wolny. Jedną z podstawowych cech, którymi Bóg, Natura, Istnienie, Najwyższy Umysł (jakkolwiek można to nazwać) obdarzył człowieka, jest wolność wyboru. W każdej chwili życia. Człowiek ma zawsze swobodę wyboru. Nie tylko i nie tyle, jak np. co zrobić w jakiejś konkretnej sprawie, ale wybrać swoje życie... sposób myślenia... sposób odczuwania ;-) Możesz od razu się temu sprzeciwić, ale ja to zrobię spróbuj wyjaśnić mój punkt widzenia, moją wiarę. Dlatego wiele osób, które kontaktują się ze mną w sprawach zawodowych, ma pewne problemy. A takiej osobie może być bardzo trudno uświadomić sobie fakt swojej wolności wyboru, nawet w trudnej sytuacji życiowej. Zwykle ludzie mówią, że okoliczności wywierają presję i siłę. Na przykład ta dziedziczność jest zła lub środowisko pracy jest nerwowe. Zrozumiałe jest, że okoliczności zawsze tworzą pewne warunki, konteksty i mogą ograniczać ludzką wolność. Na przykład, jeśli przebywasz w więzieniu, trudno mieć nadzieję na wieczór przy świecach z idealnym partnerem. No chyba, że ​​jesteś opiekunem o szczególnie wysokim statusie! :-) Ale rzeczywistość ogranicza tylko wybór. I nawet jeśli nie każdy wybór jest w danej chwili dostępny, nie oznacza to, że nie ma wolności. W tym samym więzieniu człowiek może popaść w przygnębienie i zaniknąć, ale ma też swobodę walki i przetrwania bez względu na wszystko. Jeśli okoliczności zamknęły Cię w ścianach domu, jest wolność zanurzenia się w bezczynności, jest też wolność czytania i przyswajania nowej wiedzy. Zwykle już przy pierwszych spotkaniach zaczynam rozmawiać o wolności w tym duchu Skontaktuj się ze mną. Na przykład przychodzi ktoś i skarży się, że dręczą go tiki nerwowe i charakterystyczne burczenie w brzuchu. To znaczy w sytuacjach, gdy zupełnie się tego nie spodziewa (np. na wykładzie, gdy wokół jest dużo ludzi i jest bardzo cicho), daje się odczuć burczenie w brzuchu. I oprócz konkretnych zaleceń, które mogą teraz pomóc, zaczynamy także mówić o wolności. I że w pewnym momencie swojego życia poszedł drogą, która doprowadziła go do tego stanu. To nie stresy społeczne ani dziedziczność sprowadziły go tutaj. To był jego wolny wybór. Choć często nieświadomie. Wielu osobom jest to oczywiście trudne do zaakceptowania. Niektórzy nawet przerywają po tym terapię. Ale bez tego - nigdzie. I własnie dlatego. Kiedy dana osoba zaakceptuje jako fakt swoją wolność doświadczania problemu, automatycznie zyskuje wolność pozbycia się go. I obrać inną drogę w życiu. I na pewno znajdzie się wyjście. W takim podejściu do siebie jest tylko jeden haczyk. To jest poczucie winy. Wiele osób mówi to wprost, często wzdychając ze smutkiem ;-): „Sam jestem winien temu, co mi się przydarzyło”. To po prostu nie ma nic wspólnego z poczuciem winy. To wiąże się z odpowiedzialnością. Twój własny. Kiedyś brałem udział w wielu grupach odchudzających. I tam regularnie pojawiał się temat winy. Kobieta przeszła na dietę, obiecała sobie, że będzie jadła tylko określone produkty, a potem złamała tę obietnicę ;-). I dosłownie mówi: „To oczywiście moja wina, że ​​wczoraj przesadziłem”. Co znaczy winny? Przed kim? Miałeś po prostu kilka opcji, co zrobić. I wybrałeś to, odpowiedzialność za tym idzie - cóż, dzisiaj utrata wagi trochę zwolniła. Jutro będziesz mógł dokonać nowego wyboru i uzyskać inny, nowy wynik. I zaczynasz domyślać się, dlaczego przejada się, i okazuje się, że o to właśnie chodzi. To był po prostu samotny wieczór, a ona była znudzona i w jakiś sposób smutna w duszy. Mogła oczywiście zająć się czymś dla rozrywki... Była wolna. Postanowiła być smutna i zmartwiona swoją samotnością. Tak naprawdę zaakceptowanie swojej wolności i odpowiedzialności za nią nie jest łatwe. Łatwiej jest wytłumaczyć sobie swój brak wolności.