To, z czym utożsamiana jest dana osoba, jej imię, kultura i język, to tak naprawdę tylko część funkcjonalnej roli, jaką dają jej rodzice i otoczenie w dzieciństwie . Nie mogą zaoferować mu prawdziwego „ja”, ale dają mu rolę, która będzie akceptowalna i opłacalna do pełnienia w określonym środowisku. Status, z którego społeczeństwo uczy być dumnym w wieku dorosłym, wcale nie jest prawdziwym „ja”, tylko nim tych ról społecznych, identyfikujących się, z którymi człowiek zamienia się w żywego robota, zbiór stereotypów i zadań, których musi przestrzegać, nie mając możliwości niczego zmienić. Wydaje mu się, że jeśli zmieni swój status, zmieni także siebie, ale nie, zmieni tylko swoją rolę i otoczenie, uwierzy w nowe stereotypy. Tak, być może, zacznie nawet zmieniać się fizycznie, tracąc pierwotną młodzieńczą lekkość i elastyczność, zwiększając swój pancerz i wagę, ale to nie jego prawdziwe „ja” ulegnie zmianie, lecz jego ciało, utożsamiające się z rolą społeczną, to zacznie przybierać swój przedziwny kształt, jeśli uda Ci się urzeczywistnić, tj. uświadomić sobie rolę, jaką odgrywasz wobec drugiego człowieka, uświadomić sobie, że widzisz w drugim jedynie ograniczony stereotyp i uwierzyć, że go znasz, wtedy od tego momentu zaczyna się wolność. Od tego momentu coś otwiera się wewnątrz; uświadomienie sobie oznacza zobaczenie ram, w których się znajdujesz i oznacza otrzymanie wewnętrznego wyboru. Od tego momentu głos, postawa, zachowanie, imię są wyborem tu i teraz w określonym kontekście, ale nie obowiązkiem, nie samotłumieniem, nie nieświadomą identyfikacją z powierzchownym zachowaniem.