Każdy z nas ma pewien stosunek do bliskich. Ktoś obraża swojego tatę, ktoś nienawidzi swojego brata, ktoś nigdy nie komunikował się z babcią itp. Są oczywiście ludzie, których relacje z bliskimi układają się gładko, panuje wzajemny szacunek, zrozumienie, wsparcie, miłość. Ale teraz nie mówimy o nich, ale o osobach, dla których nie wszystko jest tak gładkie w relacjach z bliskimi. W mojej praktyce często słyszę skargi klientów na rodziców, dziadków, ciotki i tak dalej. W swoim życiu miałem też wiele do czynienia ze skargami i skargami na bliskich. I oto co zauważyłem. Większość skarg i skarg opiera się na... opinii mojej matki. Na przykład kobieta jest niezadowolona z ojca, ponieważ był nieobecny w jej dzieciństwie, ciągle pracował, nie zagłębiał się w szczegóły. jej życie i nie pomogło. Kiedy zaczynamy się domyślać, co dokładnie chciałaby otrzymać od ojca, nagle okazuje się, że JEJ OSOBIŚCIE w tych krótkich minutach spotkań wystarczył jej ojciec. Ale mama była ciągle niezadowolona, ​​że ​​​​ojca nie ma w domu, nie uczestniczy w życiu dzieci, nie pomaga w domu itp. W rezultacie córka również poczuła się urażona... A wyrobiwszy sobie opinię o ojcu przez pryzmat opinii matki, nie potrafiła znaleźć z nim wzajemnego zrozumienia, poczuć całej miłości ojca, jego wsparcia. Przecież ludzie często nie mówią bezpośrednio o swoich uczuciach, ale udowadniają je czynami. A jeśli ojciec pracował na dwa etaty, to nie ze względu na ukochaną. Jeśli nie opiekowałeś się dziećmi, to może nie wiedziałeś jak, nie wiedziałeś, jak się do nich zbliżyć. Albo matka nie ufała mu, jeśli chodzi o spacery z dziećmi, nie zostawiała go z nimi samego, a on nigdy nie potrafił znaleźć z dziećmi wspólnego języka. Albo na przykład syn nienawidzi swojego ojca, bo zdradził matkę, opuścił rodzinę i poszedł do innej. W tym samym czasie ojciec regularnie przychodził do syna, aby spędzić z nim czas, ale matka robiła wszystko, co w jej mocy, aby uniemożliwić im spotkania. W rezultacie syn dorastał w poczuciu, że jego ojciec jest okropną osobą, która wyrządzała złe rzeczy jemu i jego matce. Kiedy zaczynamy dociekać, co złego ojciec zrobił swojemu synowi, okazuje się, że NIC. Tak, mama i tata nie mieli dobrych relacji, tak, mama była bardzo urażona przez tatę, tak, syn słyszał od mamy wiele złych rzeczy o swoim ojcu, ona płakała i martwiła się. A syn, chcąc wesprzeć matkę, również się obraził... To prawda, nigdy nie myślał, że za problemy w związku zawsze winne są dwie osoby. A dorośli z łatwością sami się domyślą, kto jest z czego niezadowolony i znajdzie kompromis. Przecież w oczach dziecka standardem jest matka. Nawet jeśli matka jest narkomanką lub alkoholiczką i regularnie zapomina o opiece nad dzieckiem. Nadal pozostaje moją ulubienicą. A JEJ OPINIA JEST BARDZO WAŻNA DLA DZIECKA. Dzięki opinii mamy kształtujemy swój stosunek do bliskich, dziadków, ojców itp. Jeśli zabierzesz dziecko poniżej pierwszego roku życia, w zasadzie trafi ono w ramiona tylko tych osób, którym matka ufa. A później, gdy zaczyna rozumieć mowę, zaczyna budować swój własny obraz świata, w tym obrazie jest wiele z obrazu jego matki. Co więcej, dotyczy to nie tylko stosunku do innych ludzi, ale także stosunku do samego siebie... Kiedy zaczyna się z klientem rozumieć, dlaczego jest taki niepewny, okazuje się, że uważa się za głupca. Co więcej, obiektywnie może to być osoba, która otworzyła firmę od zera, ukończyła dwie wyższe uczelnie lub pracuje jako majster w fabryce. Te. przede mną siedzi wcale nie głupia osoba, która wiele osiągnęła, doskonale mnie rozumie i konstruuje kompetentną mowę. A słowa jego matki wciąż w nim tkwią: „Czy jesteś całkowicie głupi? Zachowujesz się jak głupiec! Idiota!" To samo tyczy się innych kompleksów niższości związanych z wyglądem, niechlujstwem, brakiem pewności siebie itp. Dlatego drogie mamy uważajcie, co mówicie swoim dzieciom. Przecież dzieci wszystko biorą dosłownie, wierzą Ci, na Twoich słowach budują swój obraz świata, dzięki Tobie wyrabiają sobie opinię. Oczywiście masz prawo poczuć się urażona przez męża, matkę-. teściowa i inne bliskie osoby