Okazuje się, że pisanie artykułów to wspaniały sposób na uporządkowanie informacji we własnej głowie autora. To właśnie chcę teraz zrobić. Najpierw przedstawię tę teorię. Na szczęście jest to dość lakoniczne: „Zmiana następuje wtedy, gdy ktoś staje się tym, kim jest, a nie wtedy, gdy próbuje stać się tym, kim nie jest. Zmiana nie następuje w wyniku wymuszonych prób zmiany przez jednostkę lub innej osoby, aby ją zmienić, ale następuje wtedy, gdy jednostka wkłada czas i wysiłek, aby być tym, kim jest – tj. bądź w pełni zaangażowany w swoją obecną sytuację. A. Beisser O ile mi wiadomo, jest to jedyna teoria wyjaśniająca sam mechanizm zmiany w psychoterapii. Choć wydaje mi się, że poprawność tej teorii nie ogranicza się do dziedziny psychoterapii. Teraz przejdę od teorii paradoksalnej do paradoksalnej praktyki. Podczas mojej pracy słyszałem wiele próśb. Z reguły brzmią one zazwyczaj tak: „Coś jest nie tak w moim życiu/osobowości, chcę to naprawić” lub „Coś jest nie tak w życiu/osobowości mojej bliskiej osoby, jak mogę to naprawić” .” Oznacza to, że wyłania się następujący ogólny schemat: problem – zespół działań mających na celu jego rozwiązanie – rezultat w postaci braku problemu lub pojawienia się pożądanych zmian. Wszystko jest logiczne, proste i piękne. Ale to nie działa! Teraz przyłapałem się na tym samym: wpisałem „nie działa”, a w mojej głowie pojawiło się pytanie: „dlaczego?” Istnieje złudzenie, że jeśli zidentyfikuję „dlaczego”, mogę wyeliminować tę irytującą przeszkodę. Siedzę tutaj i gratuluję sobie bycia częścią zachodniego sposobu myślenia – logicznego. A Europa nadal nas nie rozpoznaje)))). Przecież Japończyk, aby zdążyć na odjeżdżający pociąg, może usiąść na ławce i podziwiać kwitnące wiśnie. Mogę się nawet zastanowić „dlaczego” tak się dzieje, ale wiem na pewno, że to nie pomoże rozwiązać paradoksu . Zmniejszy jedynie niepokój związany ze strachem przed nieznanym i niezrozumiałym. Bardzo krótko, zapytany „dlaczego nie ma zmian osobowości podczas pracy nad problemem”, przypominam sobie przypowieść o szamanie z północy. Zapytano go: - Dlaczego niektórzy ludzie są źli, a inni dobrzy? - Mieszkają w nas dwa wilki, jeden biały, drugi czarny. I walczą. - A który z nich wygra? - Ten, którego nakarmisz. Jeśli skoncentrujemy się na rozwiązaniu problemu, cała nasza uwaga będzie wypełniona problemem, dajemy mu energię życiową, karmimy go. Jeśli przejdziemy na alternatywy, staną się one silniejsze. Ale zmiana jest trudna, przerażająca, zawstydzająca... A teraz przykłady z praktyki. Mężczyzna w średnim wieku przyszedł na terapię, aby pracować nad sposobami radzenia sobie z napadami złości. Opisuje wystarczająco szczegółowo i barwnie niszczycielskie skutki swoich wybuchów epidemii. Jest dla niego oczywiste, że trzeba je jakoś zminimalizować. Myśli o różnych sposobach kontrolowania swojej złości. Z początku nawet nie chce słyszeć, że w tych wybuchach jest ziarno konstruktywne. Zasugerowałem, aby popracował nad wyjaśnieniem sytuacji i przeanalizował swoje wybuchy bez osądzania. W międzyczasie przestań próbować coś naprawiać i nie powstrzymuj się. Jedyne, o co go poprosiłem, to obserwowanie siebie podczas tego procesu. Nawet się zainteresował, obudziło się jego zainteresowanie badawcze. I... nie potrafił się złościć nawet raz w tygodniu, chociaż wcześniej jego złość wylewała się przy każdej okazji. Psychologowie nazywają to paradoksalnym nakazem, gdy klient jest proszony o dalsze zachowanie jak wcześniej. Jako psycholog nie potępiam i nie zachęcam do takich zachowań i... ups. Następnie stanął przed zadaniem, jak przekazać ludziom, że ich działania są niewłaściwe (w oryginale brzmiało to jak wulgaryzmy). To nie jest tylko technika techniczna, bardzo podoba mi się asertywność i umiejętność bronienia się przez tego klienta ostatnią rzeczą, jakiej chciałam, było uwolnienie go od gniewu, nawet gdyby było to możliwe. Dalsze prace polegały na znalezieniu akceptowalnych sposobów wyrażania innym niezadowolenia i złości. Młody.