Bohaterowie Christophera Nolana często boleśnie szukają odpowiedzi na ważne pytania, a takie filmy stają się prezentem dla myślących widzów. Robert Oppenheimer jest fizykiem, który zbuntował się przeciwko własnemu projektowi. Opracowana bomba była przełomem w nauce, ale jednocześnie okazała się zbyt niebezpieczna dla istot żywych. Naukowiec mówi o swoich wątpliwościach, w pewnym momencie komisja wyraża wobec niego wątpliwości i zbiera się na spotkaniach, aby zdecydować, czy sam Robert może zostać dopuszczony do dalszych badań? Proces Oppenheimera jest dobrym przykładem gry manipulacyjnej, w której tworzą się zablokuj dla niego dialog. Cokolwiek Robert odpowiedział, nikogo nie interesuje znaczenie tego, co zostało powiedziane, ważne jest tylko znalezienie rozbieżności między jego słowami a czymkolwiek, aby stało się to podstawą nieufności Oppenheimera, który był przyzwyczajony do bycia potrzebnym i zawsze dawał szansę pracować. W trakcie procedury rozliczeniowej żona fizyka zastanawia się, dlaczego jej Opie nie przeciwstawia się panującemu chaosowi. Robert stara się dostosować do systemu, zrozumieć zmienione zasady i grać zgodnie z nimi. Kiedy maski zostaną zrzucone, zobaczymy, że za całą tą etyczną walką kryły się zwykłe ludzkie uczucia zazdrości i zemsty. A jeśli intrygi Straussa zostaną nam wyraźnie ujawnione, to spróbujmy odpowiedzieć na pytanie, kto jest odpowiedzialny za zrzucenie dwóch bomb nuklearnych: naukowcy, inżynierowie, pilot, prezydent, czy też cały naród amerykańsko-japoński, według Oppenheimera, są to jego ręce? we krwi po Hiroszimie i Nagasaki. Jego wewnętrzne napięcie w halucynacyjny sposób wkracza w jego przestrzeń życiową: oklaski zamieniają się w ryk eksplozji, a wierzący w niego zamieniają się w trupy. Napięcie rośnie, ale w pewnym momencie cierpienie Oppenheimera staje się przedmiotem kpin amerykańskiego prezydenta. Truman z łatwością bierze na siebie odpowiedzialność za bomby, bo zabicie wielu osób jest dla niego powodem do dumy, krokiem strategicznym. Słowo odpowiedzialność jest dwuznaczne, to znaczy każdy może je wypełnić własnym kontekstem. Kiedy dochodzi do ataku terrorystycznego, wszyscy czekają, która grupa weźmie za niego odpowiedzialność. Rozumiemy, że terroryści nie mają wyrzutów sumienia; chcą nagrać własne dzieło. Dlatego moment spotkania Oppenheimera z Trumanem ukazuje nam dwa światy percepcji. Obaj czują się odpowiedzialni za to, co się stało, ale jeden ma poczucie winy, a drugi ma poczucie wyższości. Bardzo interesujące jest to, jak wojsko amerykańskie uzasadniło dla siebie zniszczenie dwóch japońskich miast. Zabijanie zwykłych cywilów, którzy być może nie zgadzali się nawet z agresywną polityką swojego państwa, miało pomóc w ratowaniu życia amerykańskich żołnierzy udających się na zajęcie obcych wysp. Orientacja na wartość była zbudowana na zasadzie mniejszego zła. Niedobrze. Precedens rodzi przykład, a stawka może wzrosnąć. Przecież mogło być gorzej, zawsze możemy sobie to wyobrazić gorzej, a mniejsze zło na tym tle nie jest takie złe. Gdzie jest właściwa granica? Mniejsze zło stale rośnie i wymaga większej liczby ofiar, aby uniemożliwić atak odwetowy. Jeśli wojsko i politycy nie są w stanie wyobrazić sobie konsekwencji wojny nuklearnej, fizycy mogą wyrazić swój strach kredą na tablicy we wzorach. Jeśli prezydenci potrafią przełożyć swoją wewnętrzną nienawiść do innych ludzi i megalomanię na bomby, to dla naukowców istnieje wymiar sił natury, który nie podlega pragnieniom społecznym, ale przewyższa jakąkolwiek ludzką siłę. Analiza filmu jest dobra, ponieważ omawia „grzechy”. ” (innych) postaci jest łatwiejszych niż ich własne, ale zawsze jest nadzieja, że ​​​​dyskutując o niedoskonałościach innych, osoba zwróci się do siebie, do swojego społeczeństwa i zacznie coś zauważać. Jak pisał Freud: „Głos rozsądku jest cichy, ale nie spocznie, dopóki go nie usłyszą. W końcu po niekończących się niepowodzeniach osiąga sukces.” Jeśli chcesz zrozumieć swoje relacje ze sobą i innymi, mogę Ci się przydać jako psychoanalityk.