"Większość ludzi nie wie, czego chce, ale wiedzą na pewno, że to, co mają, nie jest tym, czego chcą." - J. Grinder Dwudziestoletni mężczyzna szuka rady i mówi: „Mam apatię, jakoś nie chce mi się nic robić, a czasem nawet nie chce mi się żyć. Pewnie nie mieliście kogoś takiego jak ja jeszcze.” Nie, wręcz przeciwnie. Często młodzi ludzie przychodzą właśnie z takimi problemami. Co się z nimi dzieje? Korzenie problemów sięgają dzieciństwa. Każdy człowiek jest w jakiś sposób utalentowany. Każdy z nas ma swój własny plan, swój własny cel w życiu. I najczęściej nie pokrywa się to z tym, czego chcą od nas nasi rodzice. Co dorośli mówią dziecku: „Mama wie lepiej, czego potrzebujesz”, „Jesteśmy mądrzejsi, przeżyliśmy swoje”. A dorośli naprawdę wierzą, że tak jest lepiej dla dziecka. A dziecko po prostu potrzebuje miłości i wsparcia rodziców. A dziecko dostosowuje się, ukrywa swoje pragnienia i zaczyna żyć pragnieniami innych, ważnych dla niego osób. I wewnętrzna radość odchodzi, „ręce się poddają” – przecież to nie jest jego życie. Jak pisze R. Bach: „Nie jest już kapitanem swojego statku, jego szczęście zależy od warunków zewnętrznych”. Pamiętacie film „Stalker” Andrieja Tarkowskiego? Gdzie bohaterowie przeszli przez pewne terytorium odwiedzane przez przedstawicieli obcej cywilizacji. A ścieżka nie była długa, ale bardzo niebezpieczna, bo na każdym kroku czyhały na nich „pułapki”, „maszynki do mielenia mięsa” i inne śmiercionośne „zabawki”, które rozrzucali kosmici, którzy po prostu urządzali „piknik na boku” z drogi". I ludzie przeszli terenem dawnego „pikniku” na „złoty bal”, na którym spełniono życzenia. I każdy z nich miał swoje własne pragnienie. A kiedy już tam dotarli, zdali sobie sprawę, że bal nie spełnia wszystkich życzeń, a jedynie te ukochane. A główny bohater stara się odnaleźć w sobie to pragnienie, by pamiętać, bo kiedyś je miał. Ale jedyne, co przychodzi mu na myśl, to słowa: „Szczęście dla wszystkich, za darmo i niech nikt nie odejdzie urażony!” A co dzieje się z człowiekiem, gdy żyje pragnieniami innych? I to nie jest jego życie. I pojawia się ta niechęć do życia w postaci apatii, pijaństwa, nieostrożnej jazdy, nieostrożnego podejścia do zdrowia. I co tu zrobić, żeby człowiek zaczął żyć i cieszyć się? o jego życiu, jego pragnieniach i Zacznij od zadania sobie dwóch pytań. Co chciałbym zrobić, gdybym nie bał się, że nie będę w stanie tego zrobić? trzeba było za to dodatkowo zapłacić?” Życie można uznać za udane tylko w jednym przypadku – jeśli uda się je przeżyć po swojemu” – K. Morley. Powodzenia!