Od autora: Z dedykacją dla muchy i wszystkich, którzy przychodzą i odchodzą w to życie... Jeden fragment z życia mojego i muchy)) Wieczór Każdy jest zajęty swoimi swoich spraw, ale mój wzrok przyciągnęła mucha, która wyglądała dziwnie, zachowując się tak samo. Najpierw poleciała, potem poleciała ospale i spadła. Było widać, że było jej obojętne, gdzie spadnie. Znów odleciała i gdzieś spadła „Jakoś ta mucha nie radzi sobie najlepiej” – pomyślałam pomiędzy zmartwieniami. Zaczęło się ciekawie, gdy chciałam zasnąć. Coś mnie niepokoiło i nie od razu rozpoznałam przyczynę i przeszkodę w zasypianiu. ” Znowu ty? No, przestań już brzęczeć! Nie pozwalasz mi zasnąć!”. Wtedy przyszła mi do głowy następna myśl: „Brzęczysz jakoś dziwnie?” W nocy dźwięk tego brzęczenia nasilił się . Było jasne, że gdzieś leżała. To nie był lot, brzęczała, z pewnymi przerwami w ciszy, które narastały. I nagle coś się we mnie wydarzyło. Co się dzieje? Co jest ze mną nie tak? Czy moje pragnienie się zmieniło? Cóż, tak. W następnej minucie nie chciałem już, żeby mucha nie bzyczała, a wręcz przeciwnie: „Och, leć, bzycz!”. ostatnie brzęczenie. Wow, jak? Sen już się ze mną pożegnał, ale nie przeszkadzało mi to. Co się stało, do mojego pokoju wleciała mucha, żeby umrzeć? Co więcej, żebym był przy tym wyraźnie obecny? Tak więc moje myśli powędrowały przez ciemność. Mucha, która początkowo nie pozwalała mi zasnąć, pomogła mi zastanowić się, dlaczego zmieniło się moje pragnienie. Zamiast sformułowania: „Leć! Nie brzęcz!” Zupełnie odwrotnie, miałem takie zdanie: „Tak, już brzęcz, nie ma problemu, zasnę przy tym hałasie”. Co się stało? Czy było mi żal muchy? Bo to są jej ostatnie chwile? I co z tego? Chciałem, żeby żyła pełnią życia? A teraz wszyscy obecni na tej sali prędzej czy później będą następni? A ja też w tej kolejce? Kto za kim stoi? Nie widać tego, ale jedno jest jasne, teraz mucha i wszyscy, którzy odchodzą z tego życia, właśnie w tych momentach, a ktoś będzie następny. Co zmieniło moje pragnienie? Szkoda, czy porównanie siebie do muchy? Nie zauważyłem, jak porównałem siebie do muchy i wszystkich, którzy byli w pobliżu i nie tylko. A teraz przed oczami widzę jasny obraz linii która idzie swoimi wyraźnymi rzędami, jeden po drugim. W tę ciemną smugę, za którą kryje się jedna linia, a z drugiej strony z podobnego ciemnego paska wyłania się rytm: „życie – śmierć – życie To zdanie pochodzi od tych, których nazywamy człowiekiem, ludzkością i nie tylko. Tak, to właśnie skłoniło mnie do myślenia. W ogóle nie chciało mi się spać, musiałem słuchać przez ciszę : "Mucha? Cóż, nadal tu jesteś? Czy nadal jesteś z nami? Każdy ma swoje życie, swój rytm wydarzeń, okoliczności, codziennych sytuacji. A jednocześnie dynamika naszych reakcji na wszystkie warunki, w jakich się znajdujemy, w każdej chwili coś nami wstrząsa, wyrywa nas z hibernacji, w którą niepostrzeżenie, z każdą nową chwilą wpadamy, wymyka się Życie „brzęczeć” i nie daje spokoju, nie pozwala spać. I co nam się to wszystko nie podoba, och, jak bardzo nam się to nie podoba. Bo czujemy ogromny dyskomfort w tym wszystkim. Nie podoba nam się to całe drżenie i brzęczenie, a co za tym idzie nasze reakcje związane z odczuwaniem bólu. Mówimy: „Śpijmy, kiedy chcemy osiągnąć spokój i ciszę. Brrr! NIE. Nie chcę, nie muszę. Dość. Daj mi żyć w spokoju! Jakże jestem tym wszystkim zmęczony” – oburza się mężczyzna. „Daj mi trochę ciszy, mam już dość” – błaga miejsce, gdzie nikt nie może dosięgnąć człowieka, gdzie jest to miejsce i ten spokój? Gdzie możesz uciec i ukryć się? Ktoś powie: „W Nirwanie?” Czekaj, o czym ty mówisz? Jestem tu i coś mnie tu dręczy, napina, napiera i brzęczy. A teraz muszę coś z tym wszystkim zrobić? Chcę się tego szybko pozbyć, alejak? To dzika chęć ucieczki. Gdzie się schować, rozpuścić i znowu, jakim wysiłkiem i działaniem? A jeśli nie uciekasz i nie szukasz schronienia, to może spróbuj tego nie robić? zwracać uwagę na to, co stoi na drodze? Przekonać siebie, że wszystko jest w porządku, że wszystko jest w porządku? A zatem, czy to działa? Czy to zadziała? Pytanie brzmi: jak to będzie działać? Przez co? I na jaki okres czasu mogę się tak ukołysać i uspokoić? I jak bardzo zamgli mi głowę i moją sytuację I z czego zrodzi się tam spokój i cisza? , naiwność i oszukiwanie siebie. A jak to w ogóle wygląda? Czego tak brakuje do bezczynności i zatrzymania? Wyciszyć się w pustym pokoju? Jakie będzie wtedy życie? Do czego to wszystko można porównać, może do śmierci? W końcu życie to ruch, akcja, rytm, pulsacja i wiele więcej. Czy życzymy sobie śmierci, kiedy prosimy o opuszczenie każdego z nas? czas? Kiedy pragniemy beztroskiej ciszy, pozbycia się codziennego zgiełku? A po co mi w tym życiu takie niedogodności, na które składa się pośpiech, niepokój, dyskomfort, napięcie? kryje się za tym wszystkim? Co kryje się za takim szumem? Po co ja lub inna osoba potrzebujemy tych wszystkich ludzi, którzy zawsze przeszkadzają, swędzą swoją obecnością, rozmowami i działaniami, którzy nie mogą się uspokoić, ciągle się czepiają, czegoś pragną, o coś nalegają, a nawet proszą żądamy? Ci, którzy ciągle czegoś potrzebują? Czy to nie z ich powodu pragniemy tego pokoju? A jeśli jesteśmy zmęczeni i odczuwamy ból nie do zniesienia, to nie ma znaczenia gdzie i jak? bez względu na to, jak to ukrywamy i zasłaniamy dla siebie i innych. Gdzie to wszystko umieścimy, w usprawiedliwieniu lub oskarżeniu; w niesprawiedliwość i żal; w rozczarowaniu i szkodach ze stratami; w porażkę, błąd, pokutę. Może zaostrzając pytania odchodzimy od tego, co najważniejsze? Czy tracimy istotę tego, co się dzieje? Zamiast szukać schronienia, aby uciec, warto się zatrzymać i nie uciekać, nie oglądając się za siebie. Przyjrzyj się bliżej temu, przed czym stoisz i dlaczego? Jeśli sytuacja się powtórzy, to co napędza ten scenariusz? Z czego? Dlaczego? Po co? Być może brak zrozumienia? Jakie doświadczenia ukrywają, a co powoduje dyskomfort. Jakie jest znaczenie? Wtedy wektor pożądania się zmieni? Oczywiście nie oznacza to, że musisz uzasadniać sytuację słowami: „Odpuść sytuację, czas goi rany, wszystko samo się rozwiąże itp.”. . Tutaj pojawia się chęć rozwiązania pytań: Jaki rodzaj stanu? Na czym polega jego napięcie i odpoczynek? Na czym polega dyskomfort i na co wpływa. Jaki jest jego nadmiar i/lub niedobór? Gdzie kryje się ich moc? Jak są zbudowane? Na jakiej podstawie? Czy istnieje porównanie z kimś/czymś? A może jest to czysta i skrajna konieczność, naturalna potrzeba, składająca się z czegoś? Czy to wszystko ma jakąś strukturę? Czym steruje i od czego zależy? Jakie są jego powiązania, wzorce i zasady? Jaka jest siła, na czym polega? dźwignie sterujące i wiele więcej. A czy po otrzymaniu odpowiedzi na takie pytania przyjdzie zrozumienie? Czy w tej ciemności, której się bałem i przed którą chciałem uciec, pojawia się następujące pytanie: Po co jest to brzęczenie „innego”. Możliwe, że przejawi się to w tym brzęczeniu, ale nie tylko on, ale także ja i ty, my wszyscy? Jak w lustrze potrzebujemy odbicia, żeby zobaczyć siebie. Może potrzebujemy takiej prowokacji, drżenia, irytacji, napięcia, żeby zobaczyć, czym jesteśmy przepełnieni, czym jesteśmy? A kiedy potrząsamy jakimś przedmiotem, wtedy coś się rozlewa się, okazuje się, że to, co tam jest przechowywane, wypada, więc życie nami wstrząsa, tak że coś się z nas wylewa, abyśmy mogli lepiej zobaczyć, jaka zawartość jest w środku. Drży i brzęczy, aby nas wyciągnąć stanu hibernacji, aby nas obudzić. I tutaj zatem możliwość przebudzenia ma jakiś głęboki sens. I wtedy ten, kto nie jest w stanie hibernacji, będzie mógł zobaczyć: Kim on jest? Gdzie on jest? Po co? Czy będziemy w stanie odpowiedzieć na takie pytania, skoro nie ma „innego” i jeśli nie prowokuje, nie wzywa naszych „kochanych”?!»