Często słyszę od matek takie zdanie: „Czuję, że czegoś nie dałam swojemu dziecku”. Jednocześnie w ich spojrzeniu widać cierpienie, niepokój i strach. Obserwując ich interakcje z dziećmi, widzę albo nadmierne drżenie, albo surowość i dystans. To raczej dialog matki ze sobą. Wygląda na to, że nie ma kontaktu z dzieckiem. Dzieci takich matek zwykle wyglądają na zagubione i niespokojne. Spróbujmy dowiedzieć się, co się dzieje. Zacznijmy od znaczenia. Jakiego rodzaju działaniem jest „dodawanie”? kojarzy mi się to słowo z czasownikiem „nadrobić zaległości”. Dogonić odjeżdżający pociąg, dogonić czas. Czyli zrobić coś, na co nie miał czasu, nie zrobił tego na czas. Można powiedzieć, że nie dawanie wystarczającej ilości jest równoznaczne z niedawaniem wcale powód, dla którego matka nie okazywała dziecku prawdziwych uczuć i uwagi. A słowo „niedostarczone” służy tutaj jako przykrywka dla tego faktu. Co kryje? Za tą „kurtyną” odnajdziemy tam poczucie winy. Rodzi to niepewność i niepokój. Stąd wewnętrzny dialog, samobiczowanie, próby jakoś załagodzenia wewnętrznego konfliktu, uspokojenia niepokoju. Skąd może się brać poczucie winy? Niespodziewana ciąża. Kobieta przeżywa różne doświadczenia, być może myśli, że nie chce dziecka, albo trudno jej zaakceptować fakt ciąży; dotkliwie martwi się utratą wolności i przestrzeni osobistej. W rezultacie już na tym etapie kształtuje się trudna postawa wobec dziecka. Jest to sprzeczne z instynktem macierzyńskim i stereotypami społecznymi. W całym tym chaosie łatwo rodzi się poczucie winy. Trudny poród. Kiedy w czasie ciąży i porodu pojawiają się problemy, kobieta bierze odpowiedzialność za to, co się dzieje. Czuje się winna wobec dziecka. Potem patrzy na niego przez pryzmat swojej winy i działa, próbując odpokutować za swoją chorobę dziecka. Kiedy dzieci chorują, matki często czują się winne: „nie opiekowały się nimi”, „nie opiekowały się nimi”, „źle je traktowały”. Jednocześnie ich wolność osobista zostaje jeszcze bardziej ograniczona, a do tego dochodzi strach przed utratą ukochanego dziecka. Oliwę do ognia dolewają otaczający Cię ludzie: „źle się starasz”, „zła matka”. Znów chaos myśli i uczuć jest podatnym gruntem dla poczucia winy. Listę można ciągnąć dalej, ale przejdźmy do głównego pytania: jak matka może „dodać” swojemu dziecku to, czego nie dała. Uzdrowieć poczucie winy i zacząć okazywać szczerą uwagę i troskę. Jak pozbyć się poczucia winy? Pierwszą rzeczą, którą należy zrobić, to uświadomić sobie i zaakceptować fakt, że od samego początku życia lub od pewnego momentu kontakt z dzieckiem był obecny? nieszczery. Percepcja przebiegała przez pryzmat własnego cierpienia związanego z dzieckiem. Drugim krokiem byłoby oczyszczenie percepcji, czyli opracowanie wewnętrznego konfliktu i traumatycznego doświadczenia matki. To najważniejszy krok. Ważne jest, aby zrozumieć, że relacje rodzą się z percepcji, a percepcja ze stanu wewnętrznego osoby. Nie da się nawiązać kontaktu bez zmiany percepcji. Nie możesz zmusić się ani przekonać siebie, aby myśleć lub robić coś inaczej, jeśli nie jest to charakterystyczne dla twojego stanu wewnętrznego. Jest to podstawa wszelkich ludzkich przejawów. Innymi słowy, jeśli matka czuje się winna wobec swojego dziecka, zawsze będzie próbowała za to odpokutować. Wszystkie jej myśli i działania wobec dziecka będą wynikać z tego pragnienia. A dziecko to przeczyta i mimowolnie „pobawi się”, dając matce nowe powody do poczucia winy. Dziecko w takiej sytuacji zawsze będzie tęskniło za uwagą matki. Ponieważ ich interakcja będzie wydawać się nierealna. To niekończący się proces. Można go przerwać jedynie poprzez wyeliminowanie przyczyny. Pomyślne zakończenie drugiego etapu doprowadzi do cudownego uzdrowienia. Wraz ze zmianą postrzegania zmieni się stosunek matki do dziecka, stopniowo nawiąże się szczery kontakt, w rezultacie zmieni się także stan dziecka. Tak, obserwowanie wewnętrznej przemiany zawsze jest zaskakujące i interesujące matka pociąga za sobą uzdrowienie dziecka z chorób, objawów neurotycznych, +79605238687