To także wynika z mojego osobistego doświadczenia z klientem, ale nadal jest to aktualne dla mnie jako profesjonalisty... Teraz jest mi trochę smutno że ta historia wydarzyła się w podejściu artystycznym. To była sztuka, która zawsze wydawała mi się w jakiś sposób wyrafinowana i precyzyjna jednocześnie. Podobnie jak akupunktura orientalna – minimalny wpływ i maksymalne rezultaty. Kocham go do dzisiaj. Teraz jednak ze znajomością sprawy, niczym smakosz, ale wtedy dopiero go „wąchałem” Nasz cykl edukacyjny prowadził psycholog z małym doświadczeniem, ale z wielkim zapałem. Miałem też dość chęci do nauki i wszystko poszło produktywnie. W tym czasie przeszłam psychoterapię pozytywną, I etap Gestalt i rok telepracy. Plus nie do końca uświadomiona i opłakiwana strata ojca. Nadchodził oczekiwany trudny okres. Można było to opóźnić, ale nie było sposobu, aby to ominąć. Przygotowywałem się do tego... Z jakim bagażem zaczynałem treningi. To była druga, trzecia lekcja. Kolejna technika. Zgodnie z instrukcją konieczne było narysowanie kilku obrazów znaczących dla każdej osoby, wśród których znajdowała się droga, przeszkoda i siła. Nie chcę opisywać całej techniki (odnosi się to do „analitycznej”), narysowaliśmy, każdy na swój sposób, siedem obrazów. Zgłosiłem się do pracy na ochotnika. Powiedziała, że ​​chcę się wzmocnić w wybranym kierunku lub zrozumieć, jakie są inne opcje. Nauczyciel zaproponował ułożenie obrazków w kolejności ich rysowania. Jakiś rodzaj otępienia - nie chciałem postępować zgodnie z instrukcjami i zawahałem się. Trener spokojnie powtarzał: „Ułóżcie prześcieradła w odpowiedniej kolejności, tak jak rysowaliście, czas zaczynać” – rozpoczęliśmy sesję... Przeszkoda była druga, pamiętam, jak do niej podeszliśmy, ale potem nie tak bardzo. Praca nie wyszła na żadnym poziomie. Przeszliśmy do kolejnej techniki. Przez trzy dni miałem wrażenie, że cofnąłem się bardzo dawno temu. Rok terapii, wushu i inne ważne dla mnie rzeczy oraz moje poczucie siebie poszły na marne dla kota lub kogoś innego. Płakałam, bałam się, znowu płakałam i zupełnie nie rozumiałam, co się teraz stanie. Nawet nie pomyślałam o tym, że to, co się wydarzyło, nie było końcem świata: znów poczułam się jak bezbronna dziewczynka, pozostawiona bez ukochanego taty, nie było mowy o żadnej odpowiedzialności ani dorosłej pozycji. W dwóch indywidualnych sesjach z innym terapeutą udało mi się jakoś dostosować sytuację do siebie i... absolutnie nielogiczny krok. Pojechałem do Moskwy. Nie potrafię jasno wytłumaczyć dlaczego i dlaczego. Po prostu gdzieś była wiedza, że ​​sztuka może działać jednocześnie głęboko i ostrożnie. Ale niekoniecznie w sposób dyrektywny. A to co mi się przydarzyło nie jest normą. Skończyłem z Tatyaną Yuryevną Kaloshiną. Kurs trwał pięć dni, a drugiego dnia zaczęliśmy uczyć się tej samej techniki (mój stan był podobny do leczenia stomatologicznego bez znieczulenia). Ponownie narysowałem wszystkie siedem rysunków. Praca w grupie nie wchodziła w grę. Wciśnięto mnie w krzesło, jakbyśmy byli stopieni na poziomie molekularnym. Na ochotnika zgłosiła się młoda kobieta. Tatyana Yuryevna zasugerowała, aby ułożyła rysunki w kolejności, jaką uczestnik uznał za stosowny. I rozpoczęła się ceremonia. Trwało to 15 minut. Czasem „klient” mówił: „To tyle”. Koloshina poprosił ją, aby cofnęła się trochę, popatrzyła i upewniła się. Kobieta odeszła, wróciła i ponownie zaczęła przestawiać rysunki. Siedziałam zaczarowana, obserwując coraz większe ruchy papieru na podłodze. W mojej głowie była tylko jedna myśl: wtedy nigdy nie postawiłbym żadnej przeszkody przed siłą. Ważne było dla mnie, aby najpierw się tym przeniknąć, a nie tylko zrozumieć i poczuć, ale przeprowadzić dokładny audyt wszystkiego, co mnie wzmacnia. Stało się to jednocześnie świadomością i zasobem. Na koniec kobieta powiedziała (moim zdaniem już nie do grupy, ale do siebie): „A więc o to chodzi, wydaje mi się, że teraz zrozumiałam coś ważnego…”. Następnie następuje dialog między klientem a terapeuta. Wszystkim podobała się ta technika. Ja też dla wyjaśnienia Koloshina mówiła o tym, jak ważny jest etap układania obrazów: „Klient może być bardzo daleki od psychologii, ale na głębokim poziomie jest absolutnie»…