Od autora: O tym, jak podążać własną drogą, gdy na drodze staje niepewność i strach Nigdy nie jest do końca jasne, dokąd zmierzamy drogą życia. Dokonując wyboru, choćby małego (jak spędzić dzisiaj), nie mówiąc już o fatalnym (jak spędzić pozostałe 30 lat), balansujemy nad nieznanym. W tym sensie niepokój i strach przed słusznością wyboru są uczuciami bardzo adekwatnymi. Niepewność chce nas chronić, mówi nam czystą prawdę: „Uważajcie” – mówi – „nie ma już innej mapy. Bądźcie ostrożni”. Kiedy słyszymy jej głos, mamy ochotę wręcz odwołać całe to szaleństwo i spróbować pozostać na znajomym gruncie. Niestety (a może na szczęście?), parafrazując powiedzenie z popularnego serialu, czas jest bezlitosny (jak grawitacja). Posunie się ona do przodu, a wraz z nią zajmie nam lata życia, niezależnie od tego, czy będziemy mieli odwagę podejmować decyzje za siebie. Jest mu obojętne, czy wyrażamy zgodę na zmiany, czy nie – czas wszystko zmieni bez naszego udziału w tym czy innym kierunku. Dlatego wszyscy jesteśmy skazani na dokonanie wyboru dotyczącego naszej ścieżki życiowej, a nawet jeśli odmówimy podjęcia decyzji, jest to już wybór i załamuje nasz ruch. Jak się wesprzeć, gdy usłyszymy głos niepokoju? Jak korzystać ze swojej wolności? Jak można odważyć się iść przez życie na własnych nogach, bez żadnych gwarancji, nie próbując kogoś ujeżdżać do końca? Jak skierować swoje stopy na ścieżkę, którą sami wybraliśmy, nawet jeśli towarzyszy nam strach? Odpowiedź na te pytania jest wieloaspektowa. Teraz chcę porozmawiać tylko o jednym z elementów rozwiązania tego zakresu problemów - wykorzystaniu wsparcia. Wybierając konkretną ścieżkę, nie do końca wiemy, jakie konsekwencje będzie miał ten wybór, ale jednego jesteśmy pewni. Dla siebie formułuję to w ten sposób: „Nie wiem, co może się wydarzyć, ale niezależnie od tego, co się stanie, nie poddam się, wiem, że wykorzystam swój wysiłek, doświadczenie i wiedzę, aby rozwiązać pojawiające się problemy. I obiecuję sobie to. Być może moje wysiłki nie wystarczą, wtedy zostanę ze sobą, nawet jeśli wydarzy się coś strasznego. Bardzo ważne jest, aby mieć odwagę móc polegać na świecie i innych ludziach. ale nie zapomnij o drugim wsparciu - na sobie. Wtedy most naszej odwagi ma dwa filary i pozwala nam przejść przez otchłań nieznanego. Nie oznacza to, że w odwadze nie ma strachu. Oczywiście nie chcemy popełnić błędu ani znaleźć się w złej sytuacji i generalnie nie życzymy sobie niczego złego. Zdrowy strach ostrzega nas przed niebezpieczeństwem, pokazuje, na co powinniśmy zwrócić uwagę, a niepewność zachęca do ponownego zastanowienia się, czy obrana przez nas droga jest słuszna. Odważnie nie poddajemy się strachowi, niesiemy go ze sobą, ale nie zamarzamy w odrętwieniu na progu nieznanego. Słuchamy jego znaczących ostrzeżeń, a mimo to idziemy do przodu o własnych siłach, z własnej woli, zgodnie z naszą decyzją.