Od autora: „Szczęśliwa rodzina”, 2010Rodzina przeciwko potworowi Bajki, mity, legendy są niepowtarzalną okazją do zobaczenia i przeanalizowania życia ludzkiego w „skoncentrowanej formie”. To magiczne historie, które od niepamiętnych czasów przynoszą nam czasami te same, a czasem zmodyfikowane opisy dróg życiowych danej osoby. Bajki odzwierciedlają rzeczywistość - ale odzwierciedlają ją w formie symbolicznej, która wymaga interpretacji i „przekładu” na potoczny język. Ogromna warstwa takich historii opisuje ważne etapy zmian, jakie przechodzi w swoim rozwoju każdy młody człowiek. Oto etapy dorastania, przemiany z chłopca w mężczyznę i z dziewczynki w kobietę. A jeden z ważnych „kamień milowych” tego rozwoju wiąże się z wyborem partnera małżeńskiego i stworzeniem silnego związku rodzinnego. Poszukiwanie „narzeczonej” lub ukochanej osoby nadal pozostaje „bolącym tematem”. Wielu naszych rówieśników, chłopców i dziewcząt, nigdy nie znajduje partnera, choć według statystyk w krajach, w których nie toczy się wojna, jest około 50–50 młodych ludzi w wieku małżeńskim. Dlaczego po spotkaniu często „nie rozpoznają się” lub tracą? Pomimo rozwoju wiedzy psychologicznej, a także ogromnej liczby pośredników małżeńskich, zarówno realnych, jak i wirtualnych, w naszych czasach jest więcej osób samotnych niż kiedykolwiek. Czy zatem w XXI wieku baśnie mogą nam pomóc, jeśli samotność, bliskość i pragmatyzm stały się powszechne? Moja odpowiedź brzmi: tak. Jeśli potrafisz w tajemnicy otrzeć łzę podczas oglądania wzruszającego filmu, jeśli dajesz się „złapać” romantycznym doświadczeniom bohaterów, jeśli czujesz się samotny lub chcesz poprawić swoją relację z partnerem, czytaj bajki, bo one zawierają wielką mądrość. Jako przykład przesłania „od niepamiętnych czasów” spróbujmy ponownie przeczytać historię spisaną w odległym XIX wieku przez Siergieja Aksakowa – znaną bajkę „Szkarłatny kwiat”. Ta bajka jest jak wielowarstwowe ciasto. Zawiera ważne przesłania dla rodziny z dorosłymi dziećmi, dla młodej pary i dla każdego z nas osobiście. Przypomnę jej fabułę. Bogaty kupiec, pozostawiony jako wdowiec po śmierci żony, szaleńczo kocha i rozpieszcza swoje córki. Wyruszając w daleką podróż, pyta, co każdemu z nich przynieść w prezencie. Starsze córki zamawiają zwykły komplet biżuterii dla dziewcząt, a tylko najmłodsza prosi o przyniesienie szkarłatnego kwiatka. Kupiec spełnia prośby swoich córek, jednak zrywając szkarłatny kwiat, bardzo rozgniewał leśną bestię, cud morza, w którego ogrodzie wyrósł ten botaniczny cud. Aby uratować życie, kupiec musi wysłać jedną ze swoich córek, aby zamieszkała na stałe z właścicielem kwiatu. Naturalnie wzywana jest najmłodsza córka, która poprosiła o przyniesienie kwiatu. Po pewnym czasie życia z potworem nawiązuje z nim przyjazne stosunki. Po wizycie u ojca wraca późno z powodu machinacji sióstr, które prawie doprowadziły do ​​śmierci jej nowo poznanej przyjaciółki. Jednak dziewczynie udało się ożywić potwora, opowiadając mu o swojej miłości. Tymi słowami dziewczyna zdejmuje klątwę, bestia staje się całkowicie sympatycznym człowiekiem, a do tego królewskim synem. Zgodnie z przewidywaniami następuje ślub. Szczęśliwy koniec! Wydaje się, że historia jest niezwykle jasna i zrozumiała. Ale jakie wnioski mogą wyciągnąć z tej historii nasi współcześni, młodzi ludzie, którzy szukają partnera? Główna bohaterka, młodsza siostra, to niesamowita dziewczyna, którą bardzo trudno znaleźć wśród naszych współczesnych. Jest wyluzowana, skromna i przywiązana do bliskich. Ponadto jest bardzo wrażliwa i ufa swojej intuicji. Kiedy więc jej ojciec przybył ze szkarłatnym kwiatem, od razu podejrzewała, że ​​stało się coś złego. I rzeczywiście, gdy okazało się, że ktoś musi udać się do potwora, ona bez wahania poświęca się, by uratować życie ojca. To jedna z kluczowych, centralnych cech bohaterki. Jest gotowa do poświęceń dla dobra bliskich. Sto lat temu takie zachowanie uważano za normalne i powszechne. Jednak we współczesnym społeczeństwie poświęcenie stało sięanachronizm. Typowa młoda dziewczyna nie jest skłonna niczego poświęcić – oczekuje jedynie poświęceń na jej cześć. Rodzice, którzy podlewają, karmią i wychowują swoje dzieci do czasu, aż uzyskają wyższe wykształcenie i staną na nogi przez kolejne 5-10 lat, nie mogą liczyć na takie poświęcenie - nawet na to, że nie zostaną porzuceni na starość. .. Dlaczego tak się dzieje? Jak i kiedy nastąpiły te zmiany? Dlaczego współcześni młodzi ludzie nie są gotowi porzucić swoich pragnień, ambicji, planów na rzecz rodziny. Żyjemy w epoce Jego Królewskiej Mości EGO. Ja, ja, ja... To jest i dobre, i złe. Z jednej strony ludzie stali się bardziej samodzielni i niezależni, bardziej polegają na sobie i są mniej skłonni do poświęcania swojego czasu, wysiłku i energii na realizację cudzych pomysłów. Pozostaje jednak miejsce, które zawsze będzie wymagało poświęceń. To miejsce jest rodzinne. Odwieczny wybór: oglądać telewizję czy bawić się z dzieckiem? Leżeć na kanapie czy gotować obiad? Porozmawiaj z przyjaciółką lub zwróć uwagę na męża, który ponuro czyta przeczytany magazyn? Czy słuchać takiej nudnej, ale bardzo samotnej teściowej, czy wysłać ją (bezpośrednio i niegrzecznie lub subtelnie i estetycznie) do piekła? Wybór, wybór za każdym razem. I dobrze, że istnieje. Ale kiedy za każdym razem wybieramy siebie, jednocześnie tracimy coś w związku, a poświęcenie i tak zostanie poniesione... Nie bez powodu w języku rosyjskim słowo rozwiązać - na przykład problem - ma ten sam rdzeń co słowo rozwiązać, czyli zabić. Tak samo jest w języku angielskim: zdecyduj – samobójstwo, decyzja i samobójstwo... Dokonując wyboru pomiędzy „idź w prawo, w lewo i prosto”, zabijamy część naszych możliwości, a wybranie jednej ścieżki często oznacza śmierć dla innej. Wybrała monastycyzm – umarła za świeckie życie, wybrała karierę – umarła (lub poważnie zachorowała) dla swojej rodziny, wybrała jednego mężczyznę – zniweczyła szansę na bycie z innym. To brutalna rzeczywistość, bo nikt nie potrafi siedzieć na kilku krzesłach. Taka właśnie jest bohaterka. Postanawia ocalić ojca i nie stawić czoła swemu losowi. Symbolika tej części jest taka, że ​​dziewczyna dobrowolnie opuszcza dom rodziców. Kiedy to się dzieje? Kiedy dziewczyna lub młody mężczyzna jest gotowy do samodzielnego życia, poszukaj partnera i oddziel się od rodziców. Oczywiście nie jest to łatwy etap dla obu stron. Tak więc ojciec cierpi i martwi się stratą córki: „A jak mam przeżyć swoje gorzkie życie, nie widząc Twojej twarzy, nie słysząc Twoich miłych słów? Rozstaję się z Tobą na zawsze i grzebię Cię żywcem w ziemi.” Córka go jednak pociesza: „Nie płacz, nie smuć się, drogi panie, mój ojcze: moje życie będzie bogate i wolne; bestia leśna, cud morza, nie będę się bać, będę mu służyć wiarą i prawdą, spełnię wolę jego pana, a może zlituje się nade mną. Nie opłakujcie mnie żywej, jakbym umarła: może, jeśli Bóg pozwoli, wrócę do was. Oczywiście bohaterka rozumie, że rozłąka z ojcem i siostrami oraz przeprowadzka są niezbędnymi elementami zmiany w jej życiu. Przeprowadzka na dużą odległość od domu rodzinnego jest symbolem dystansu, budowania nowych granic. Podejmując ten krok, córka nie należy już do rodziny, ale zyskuje dla siebie nowy system społeczny i nowy status. Co się stanie, jeśli ta granica nie pojawi się, a córka (lub syn) pozostanie jedną nogą w rodzinie rodzicielskiej a druga w relacji z partnerem? Niestety nic dobrego, bo nie ma wyboru. Sytuacja „zamarza” i trzeba podjąć wysiłek, aby podjąć decyzję – albo o nowym, dorosłym życiu, albo „Jeśli Bóg pozwoli, wrócę do ciebie”. Ale powrót do rodziców prawie zawsze oznacza regresję, powrót do starej, dziecinnej pozycji. Kiedy młode pisklęta wylatując z gniazda, lecą z powrotem do rodziców, wypędzają je. I to jest normalne - każdy musi znaleźć swojego partnera, założyć własne gniazdo. I tylko człowiek nie chce brać odpowiedzialności, nie chce rezygnować z nawyków, wygody, wygody, aby pójść własną drogą - ma nadzieję usiąść pod „spódnicą matki”. Andrey ożenił się w wieku 28 lat. Oficerskiesłużby, zaangażowanie w życie jednostki nie sprzyjało spotykaniu dziewcząt. Ale stało się, odbyło się spotkanie i zakochał się w Marinie. Była dwa lata starsza, wykształcona, inteligentna, miła pod każdym względem młoda dama. Sześć miesięcy randek i zalotów doprowadziło go do pomysłu małżeństwa. Jednak Marina nie zgodziła się od razu. Myślała półtora roku i w końcu się zgodziła. Andrei był szczęśliwy, mimo że panna młoda postawiła szereg warunków: zamieszkać z rodzicami (chociaż Andrei ma własne, większe mieszkanie, w którym mieszka sam z matką); zakaz palenia w domu; jeśli Andrey wróci do domu po 23:00, lepiej spędzić noc z mamą, w przeciwnym razie Marina będzie musiała wcześnie wstać i nie będzie mogła się wyspać. Ale to nie przestraszyło Andrieja. Czas jednak mijał, a on zaczął odczuwać ogromny stres. Andrei bardzo się starał we wszystkim - zadowolić teścia i teściową, spełnić wszystkie prośby Marinoczki i znowu nie palić... Ale Marina była cały czas niezadowolona i przynosiła wszystkie problemy młodą rodzinę przed „sąd publiczny”. Czasem, wracając do domu po męczącym dniu w pracy, Andriej przychodził na spotkanie „trojki NKWD”, gdzie wyjaśniano mu, jak należy żyć i co znowu zrobił źle... Trwało to dwa lata, po czym Andrei nie mógł tego znieść i poszedł do domu. Nie musiałam długo czekać na rozwód. Teraz Andrei jest sam i Marina jest sama - wyszła za mąż, status społeczny rozwiedzionej kobiety jest wyższy niż starszej panny. Andriej wciąż myśli – co było nie tak, gdzie popełnił błąd, dlaczego małżeństwo się rozpadło. Odpowiedzi szukaj w „Szkarłatnym kwiecie”. Wchodząc w związek małżeński, każdy z nas musi być gotowy na poświęcenie – opuścić rodziców, schronienie ojca i pozycję z dzieciństwa. Kolejnym poświęceniem jest chęć rozstania się z marzeniami i złudzeniami na temat idealnego księcia (księżniczki) i zaakceptowanie partnera takim, jakim jest. Tylko oddzielenie się od rodziny rodzicielskiej, a następnie zaakceptowanie potwora w mężczyźnie, kobieta może stać się jego prawdziwą żoną. Dotyczy to również mężczyzn. Wymaga to jednak czasu, dlatego młodsza siostra dość długo spaceruje po ogrodzie, ciesząc się wszystkimi urokami życia, a jej pan się nie pokazuje. Zawsze czuje jego troskę, uwagę i zainteresowanie. Stopniowo przestaje bać się niewidzialnego potwora. Korespondują, aż w końcu ona prosi najpierw o rozmowę „na żywo”, a potem o randkę. Widząc potwora, dziewczyna najpierw mdleje, ale potem, opamiętając się, słyszy jego lament: „Zniszczyłeś mnie, moja piękna ukochana, nie będę już widzieć twojej pięknej twarzy, nawet nie będziesz chciał mnie słyszeć , i już czas, żebym umarła.” przedwczesna śmierć”... „I zrobiło jej się przykro i zawstydzona, i opanowała swój wielki strach i nieśmiałe dziewczęce serce, i przemówiła stanowczym głosem: „Nie, nie bądź niczego się nie boję, mój miły i łagodny panie, nie będę się już bardziej bać ciebie, strasznego widoku, nie rozłączę się z tobą, nie zapomnę twojego miłosierdzia; Pokaż mi się teraz w swojej dawnej postaci: po prostu po raz pierwszy się przestraszyłem. W ten sposób dziewczyna pokonuje strach i opowiada o swojej gotowości do komunikowania się pomimo istnienia barier. Co ciekawe, ta historia jest bardzo aktualna dla naszych czasów. Siedząc w domu, wielu młodych ludzi koresponduje w Internecie i widzi nie swojego rozmówcę, a jedynie awatar, którym może być postać z anime, napis, kwiatek, symbol... I dopiero prawdziwe spotkanie pokaże, czy ludzie potrafią komunikować się twarzą w twarz, bez pomocy Internetu Lena szukała pana młodego - lata mijały, ale mężczyzny „dla jej serca” wciąż nie znaleziono. Zarejestrowałem się na kilku portalach randkowych i zacząłem rozmawiać. Po pewnym czasie odrzuciłem wszystkie oprócz jednego. Valentin był do niej podobny we wszystkim. Kochali te same książki, tę samą muzykę, podobne zajęcia... Jednak nie widziała jego zdjęć – zamiast tego był awatar Batmana. Minął miesiąc, a ona coraz bardziej przywiązała się do nieznajomego jej... On jednak wymijająco odpowiadał na propozycje spotkania... I w końcu przyznał, że jest niski. Tak zwany „miernik z nasadką”. Lena ze swoimi 1,72 była o całe 3 centymetry wyższa od swojego wirtualnego kochanka. Ale oni nadalpostanowiliśmy zaryzykować – i po rozmowie na pierwszym spotkaniu o wzroście i stereotypach dotyczących obowiązkowego „wyższego” u mężczyzny, już nigdy nie wróciliśmy do tego tematu. Okazało się, że dla tej pary wzrost nie jest ważny – ważne są uczucia, relacje, chęć opieki, chęć spotkania się w połowie drogi i bycia szczerym. „Potwór” w drugiej osobie może być inny, ale na pewno się ujawni samo. Mogą to być pewne nawyki, cechy charakteru, sposoby kłótni... Bez zaakceptowania „potwora” swojego partnera nie będziesz w stanie go kochać i żyć z nim: wszak nie możesz pozbyć się „potwora” , pojawia się od czasu do czasu i wymaga uwagi. Lider grupy Nautilus Wiaczesław Butusow śpiewał o tym bardzo trafnie:... Jeśli chcesz mnie kochać, kochaj też mój cień Otwórz jej drzwi, wpuść ją do domu Chude, długie czarne stworzenie przykleiło się do moich stóp Nienawidzi światła, ale bez światła nie istnieje. Jeśli chcesz, uczyń mój cień białym. Jeśli możesz, uczyń mój cień białym. Kto, kto jeszcze, oprócz ciebie. Kto, kto jeszcze, jeśli nie ty... Nie da się kochać tylko tego, co „biała” część człowieka - możesz albo pokochać i zaakceptować go całego, albo sam go oszukać. Jak często kłamiemy, gdy mówimy: „Gdybyś tylko nie palił… nie rozmawiał przez telefon… byłbyś 15 kg chudszy… był bogatszy…” I co z tego? Nie możemy kochać tylko ręki lub nogi – one należą do człowieka. Albo kochamy go całkowicie, albo nie. Bohaterka „Szkarłatnego kwiatu” jest najlepszą ilustracją. Kiedy wydawało jej się, że leśna bestia, cud morza, umarła, nie czekając na jej powrót, wypowiedziała te same słowa, które nie tylko przywróciły go do życia, ale także doprowadziły do ​​cudownej przemiany potwora w przystojnego książę. Te słowa są bardzo proste: „Kocham cię”. I to oni są w stanie uspokoić każdego potwora. Wściekły mąż, kapryśne dziecko, zazdrosna żona – każde z nich zamienia się w potwora… I tylko miłość, akceptacja i cierpliwość mogą „oswoić” potwora i przywrócić mu ludzką postać najmniejsze dziecko ma potrzebę intymności, akceptacji, miłości. Fakt ten został już dawno udowodniony w badaniach nad rozwojem dziecka, ale nie stał się jeszcze elementem kultury psychologicznej. Pomyśl, ilu Twoich znajomych opowiadało historie o swoim trudnym dzieciństwie. Ile cierpiących dzieci widzisz każdego dnia – dzieci ignorowanych, bitych, odrzucanych. Nie mówimy o rodzinach znajdujących się w sytuacjach społecznie niebezpiecznych - mówimy o rodzinach „normalnych”, zwyczajnych, w których rodzice zajęci sobą, drażliwi, zajęci nie są gotowi poświęcać energii i czasu własnym dzieciom... A płaczące dziecko i krzycząca na niego matka - a on ma dopiero 2 lata, nie rozumie dlaczego, po prostu jest mu źle... Dziecko, które chce zabawkę i nie rozumie, dlaczego zostaje ukarane... Kiedy kontakt rodzica z dzieckiem zostaje zdominowany przez jego własnego „potwora”, dziecko w końcu zaczyna naśladować i zachowywać się w ten sam sposób w stosunku do swoich bliskich, przyjaciół, dzieci... Łańcuch nigdy nie zostaje przerwany – a jedynie miłość, akceptacja zrozumienie daje szansę na zmianę, „zamienienie się w księcia”. Nasze potwory są częścią nas samych. Nie można się ich pozbyć – trzeba tylko pamiętać, że są głęboko w nas i gdy jest nam źle, wychodzą z ciemności. Dlatego też, szukając partnera do małżeństwa, ważne jest, aby poznać nie tylko część bukietu cukierków przyszłego partnera, ale także aspekty cienia jego Jaźni. W końcu będziesz w stanie dogadać się z niektórymi potworami. znosić ich, a nawet kochać, podczas gdy inni będą powodować gniew i nietolerancję. Nie na próżno 11 dziewcząt odwiedziło baśniowego potwora, ale żadna z nich nie była w stanie zaakceptować go w tak brzydkiej postaci, z wyjątkiem ostatniej, która została jego żoną. Mikołaj boleśnie rozwiódł się ze swoją pierwszą żoną, która podczas rozwodu zachowywała się okropnie i wykazywała naprawdę potworną chciwość. W bardzo dziwny sposób szukał nowej dziewczyny: poznał dziewczynę w kawiarni lub restauracji, pokazał jej portfel pełen pieniędzy, po czym zaprosił do domu i udając pijanego, poszedł spać. Niektóre dziewczyny natychmiast wyszły – on ich nie szukał. Inny.