Wśród ekspertów nadal nie ma zgody co do przyczyn ataków paniki. Najczęstsza odpowiedź na pytanie, co dzieje się podczas ataku paniki, jest następująca: gwałtowny przełom w świadomości jakiegoś nieświadomego materiału. Tym materiałem może być: informacja o zwykle nieświadomej pracy różnych narządów i układów ciała; przeżytego wcześniej traumatycznego doświadczenia; egzystencjalnego, nieodłącznego każdemu człowiekowi lęku przed śmiercią i doświadczenia samotności. Pierwszą wersję szczegółowo uzasadnia psychoterapeuta Pavel Beschastnov: Nasz mózg nieustannie otrzymuje ogromny strumień informacji ze zdalnych czujników. w całym organizmie - narządy zmysłów, skóra, stawy, mięśnie, narządy wewnętrzne. Większość tych informacji ma charakter techniczny i nie jest przez nas realizowana. Dostrzegane są tylko istotne zmiany. Na przykład większość osób czytających te wersety siedzi teraz. Twardą powierzchnię krzesła poczuliśmy dopiero w pierwszej sekundzie, kiedy usiedliśmy. Po czym bardzo szybko się do tego przyzwyczailiśmy i dalej siedzieliśmy, nie zwracając uwagi na powierzchnię pod nami. Dokładnie tak samo w tle przechodzi dla nas szum samochodów za oknem, nie zdajemy sobie z tego sprawy. Nie oznacza to jednak, że w pewnym momencie receptory dotykowe wyłączyły się lub w uszach ustały wibracje błon bębenkowych. Wszystkie systemy działają. Wszystkie informacje są stale gromadzone i regularnie dostarczane do mózgu. A jeśli coś się nagle stanie, jeśli krzesło pod nami nagle się zatrzęsie lub z ulicy dobiegnie dźwięk rozbijających się samochodów, natychmiast to zauważymy. Człowiek jest przede wszystkim świadomy zmian, a nie stanów. Dotyczy to w jeszcze większym stopniu narządów wewnętrznych. Nie myślimy o tym, jak oddychamy, nie słyszymy pulsu, nie czujemy perystaltyki jelit, choć przepływ informacji jest stały i ciągły. Ale sygnały te zwykle nie są odbierane przez wyższe wydziały; komunikaty są doprowadzane do poziomu świadomości tylko wtedy, gdy coś pójdzie nie tak, tylko w przypadku wyjścia z normalnego trybu. Właściwie właśnie dlatego umysł nie jest w stanie ocenić tych informacji technicznych w żaden inny sposób niż jako sygnał alarmowy. Zwykle ta informacja nie dociera do niego w żaden inny sposób, dlatego domyślnie wszelkie wieści z tylnych odcinków wyspy są złymi wiadomościami. W korze wyspowej, oprócz węzłów monitorujących stan wewnętrzny, znajdują się węzły odpowiedzialne za wiele wyższych procesów psychicznych, za samoświadomość oraz za powstawanie emocji i doświadczeń i są one zlokalizowane w przednich odcinkach tej strefy. Być może w przypadku zespołu lęku napadowego na tle ogólnych i niespecyficznych zmian charakterystycznych dla każdego stanu lęku następuje spontaniczne przebicie się tych „sygnałów trzewnych” do przednich obszarów związanych z reakcją emocjonalną, samoświadomością i wyższą aktywnością umysłową . Zwykle niezależne zespoły neuronowe zaczynają spontanicznie komunikować się ze sobą i przekazywać sygnały. A nasza psychika zaczyna odbierać sygnały, które zupełnie nie są dla niej przeznaczone i których ta psychika nie potrafi poprawnie zinterpretować. Mówiąc poetycko, mózg małpy nagle odkrywa pod sobą gadzi mózg, strasznie boi się tej jaszczurki, zaczyna piszczeć i desperacko spamować wyższe wydziały ludzkiej psychiki sygnałami „ratuj, pomóż”. I można to zrozumieć, jeśli przemówił do ciebie twój własny pień mózgu, to są to bzdury (Źródło: LiveJournal of Pavel Beschastnov, post „Zaburzenie paniki”). Drugi pomysł wydaje mi się najbardziej rozsądny - dotyczący traumatycznej natury paniki. ataki. Chociaż oczywiście nie należy pomijać innych wersji, szczególnie trzeciej, dotyczącej egzystencjalnego charakteru paniki - w końcu psychotrauma zawsze wiąże się z poczuciem zagrożenia życia, więc traumatyczne doświadczenia nie mogą nie obejmować przeżyć egzystencjalnych opinia, że ​​​​atak paniki rozwija się jak osobliwa retrospekcja (jest to wybuch zespołu silnych reakcji emocjonalnych) pod wpływem stresu pourazowego. Jednak w retrospekcji pourazowej zawsze wiadomo „o co” chodzi: nie ma pomiędzy nimi żadnej luki.