Od autorki: Studium relacji, jakie budują między sobą mężczyzna i kobieta, a które nazywają miłością Artykuł ukazał się na moim blogu „Błędy myślenia czy rozmowy świadomość” Przyglądaliśmy się oznakom miłości „z braku”. Następną rzeczą, którą zbadamy, będą pułapki, w które wpada się z taką miłością. 1. Pułapka – strach przed wydaniem się „złym”. Już na początku związku staramy się zadowolić ukochaną osobę, dlatego bardzo łatwo idziemy na wszelkiego rodzaju ustępstwa. Na początku nie będzie to powodować napięcia, bo tak bardzo chcemy, żeby bliska nam osoba czuła się przy nas dobrze. Po pewnym czasie zaczniemy zauważać, że ustępstwa wymagają z naszej strony pewnego wysiłku, na który nie zawsze mamy ochotę. Jednak strach przed wydaniem się „złym” często popycha nas do robienia rzeczy, których wcale nie chcemy robić. Wewnątrz pojawia się napięcie. Z jednej strony czujemy, że się zdradzamy, ale chęć bycia potrzebnym, potrzebnym, pożądanym jest silniejsza od tej zdrady i zaczynamy dosłownie „gwałcić” siebie. Najwyraźniej wygląda to tak: gdy jesteśmy zakochani, stoimy na palcach. Jak długo możemy tak stać? Jeden, dwa, dziesięć lat? Ale kiedyś się zmęczymy i staniemy zupełnie na nogi, i właśnie w tym momencie przestaniemy być „dobrzy”, wylejemy na ukochaną osobę wszystko, co przez lata znosiliśmy dla niej. Myślę, że domyślasz się, jak to się może zakończyć. Co się naprawdę dzieje? Nie możemy zaakceptować siebie takimi, jakimi jesteśmy. Brakuje nam miłości i akceptacji ze strony najdroższej nam osoby – nas samych. Dlatego jesteśmy zmuszeni przystosować się do drugiego człowieka ze względu na jego miłość i akceptację. A także mamy przekonanie (zwykle nieświadome), że jeśli nie potrafimy zaakceptować siebie ze wszystkimi naszymi „wadami” i „zaletami”, to inny nie będzie w stanie nas zaakceptować. Co pozostało do zrobienia? Pokaż tylko swoje „zalety” i ukryj „wady”. Jednak, jak widzieliśmy, nie jest to konstruktywne. Kiedy poświęcamy nasze interesy, nie zyskujemy miłości, jesteśmy po prostu wykorzystywani. A im bardziej zapominamy o sobie, tym szybciej siebie zatracamy. Szkic. – Jeden z moich „narzeczonych” zadzwonił do mnie na Boże Narodzenie. Nie odebrałam telefonu – pomyślałam, no cóż, pewnie chce mi życzyć Wesołych Świąt, mam tu roaming i kończą mi się pieniądze w telefonie. A to, że zadzwonił, już mnie ucieszyło! I nie oddzwoniłem do niego. Powiedziałem mojemu przyjacielowi. Zbeształa mnie, wyjaśniła, że ​​się mylę i kazała mi do niego zadzwonić! Długo myślałem nad tekstem z nią, bałem się. Wyobraziłem sobie, jak mu wytłumaczyć, że słyszę coś, czego nie mogę go przywołać? Dzwoniłem! Bóg zlitował się nade mną – miał włączoną automatyczną sekretarkę. Wymamrotałem przygotowany tekst, pa! pocałunek! Uch. Jestem świetny - Czy to prawda, że ​​miałeś „roaming, kończyły się pieniądze w telefonie”? Co stanęło na przeszkodzie? Dlaczego trzeba było wymyślić inne wyjaśnienie - pomyślałem, że to będzie wymówka, a dla mnie wymyślanie wymówek oznacza pokazywanie swojej słabości i nieadekwatności, szukanie wymówek, a nie dlatego, że nie ma wystarczającej ilości pieniędzy. 2. Pułapka – na miłość trzeba zapracować. Wchodząc w związek „z braku”, trzeba zdać sobie sprawę, że nie da się raz na zawsze zasłużyć na miłość i opiekę, bo jeśli popełniliśmy błąd, to koniec – miłości już nie ma i trzeba na nią zapracować na nowo, ponownie dostosować się do danej osoby, łamiąc coś w sobie. Szkic: „I ja też interesowałem się jego sprawami, wymyślałem dla nas ciekawe sposoby spędzania czasu i pomagałem rozwiązywać jego problemy. Teraz rozumiem, że próbowałam zasłużyć na miłość i troskę. Nic jednak nie pomogło i bardzo mnie to zmartwiło. Więc nadal nie mogę pozwolić mu odejść wewnętrznie; nadal czuję urazę, że nie traktował mnie tak, jak chciałam. Co się naprawdę dzieje? Gdzieś w środku wierzymy, że nie zasługujemy na miłość za to, kim naprawdę jesteśmy. Dlatego staramy się „wychowywać” miłość, zrobić coś dla ukochanej osoby (często wbrew naszym życzeniom), aby uzyskać uwagę, opiekę i przyzwoite leczenie, których potrzebujemy. I to jeszcze razpotrzeba bycia „dobrym”, wzięcia na siebie wszystkiego, domu, wsparcia materialnego, wychowania dzieci i organizowania czasu wolnego, tworząc w ten sposób konsumenta obok siebie. A potem zastanawiamy się: „Dlaczego mam robić wszystko sam?” Ponieważ staramy się zasłużyć na miłość. 3. Pułapka - rozliczenie miłości lub transakcji. Zakochani „z braku” zmuszeni jesteśmy mimowolnie cały czas sprawdzać siebie – ile dajemy, a ile otrzymujemy. Jeśli dajemy więcej, niż otrzymujemy, natychmiast pojawia się cierpienie i wymagania. Otrzymujemy więcej niż dajemy – jesteśmy zadowoleni, ale wtedy druga strona ma roszczenia. I tak cały czas, jak na huśtawce. Jeśli jeden z partnerów jest zmuszony dać więcej lub wymaga się od niego więcej, niż otrzymuje, związek zaczyna się rozpadać, a miłość ochładza się. Każdy chce coś od drugiego dostać, ale o tym się nie mówi i nazywa się to miłością. A relacje zaczynają być budowane na manipulacji, gdy pojawiają się stwierdzenia typu: „Jeśli mnie kochasz…”, „Kocham cię, to znaczy, że powinieneś…”. Ale czy to jest miłość? To tylko złudzenie miłości, ale w zasadzie umowa, tyle że nie było o tym omawiane na samym początku: „Ja gotuję ci barszcz, a ty kupujesz mi za to kolejną szmatę”. Dwoje ludzi łączy się nie z miłości, bo tak to się nazywa; w rzeczywistości łączą się, aby zaspokoić pewne swoje potrzeby. Ale czy można powiedzieć o tym partnerowi? A młodzi ludzie są coraz bardziej zdezorientowani. Każdy stara się wyciągnąć dla siebie jak najwięcej, cały czas sprawdzając, czy mi dał, czy też coś dla mnie zrobił. A są konflikty i żądania. Ale prawdziwa przyczyna konfliktów nie jest omawiana, ale gra miłosna trwa. W rezultacie kochankowie będą do końca myśleć, że to miłość, nie zdając sobie sprawy, że to po prostu umowa. A ponieważ ten związek nie nazywa się umową, ale miłością, prowadzi do bólu i manipulacji. Ból pojawia się, ponieważ iluzje zostały zniszczone. Prawdziwej miłości nie można stracić, nie można stracić tego, co jest i zawsze będzie. Potem okazuje się, że zginęło coś jeszcze. Iluzja miłości zostaje utracona. Jeśli powiemy, że straciliśmy miłość, to nie będzie to prawdziwa miłość. Straciliśmy złudzenie miłości, dlatego przy rozstaniu odczuwamy ból, a każdy rozwód staje się dramatem. Co się naprawdę dzieje? Wszystkie nasze uczynki dla innych nie są szczere. Zawsze jest okazja: zrobię co chcesz, jeśli ty coś dla mnie zrobisz, jeśli ty nic dla mnie nie zrobisz, to ja też nic nie zrobię dla ciebie. I tak wszyscy siedzą i patrzą – kto co robi, a czego nie, zamiast cieszyć się relacją. A jeśli już coś robimy, to robimy to z nadzieją, że nasze czyny zostaną stokrotnie nagrodzone. Nie są nagradzani - znowu cierpią: „Jestem dla niego wszystkim, a on…” (sam możesz kontynuować dalej). Problem w tym, że nie wiemy, jak przyjąć i poczuć miłość. Jeśli mówimy, że nasz partner nie zwraca na nas uwagi, nie troszczy się o nas i nie wspiera, nie komplementuje, nie opiekuje się nami, nie zapewnia wystarczająco dużo, to po prostu nie jesteśmy gotowi zaakceptować tego, co robi nasz partner dla nas. Albo po prostu nie uważamy, że ma to dla nas znaczenie. A swoją niechęcią do zaakceptowania tego, co może nam dać partner, po prostu zniechęcamy go do zrobienia czegokolwiek dla nas. Szkic. – Nie podoba mi się wszystko, co dla mnie robi, nie wszystko jest tak, jak chcę. – Czy powiedziałaś mu kiedyś, czego chcesz? – Ale jeśli cię kocha, musi mnie czuć! – Czy czujesz swoje ? partnerze, wiesz czego i jak potrzebuje? Pauza. - Tak, wszystko z nim w porządku, żyje ze wszystkiego, co jest gotowe. - Czy naprawdę nie podoba ci się nic, nic i wszystko, co robi, jest złe? - No cóż, nie wszystko , Z pewnością. Na przykład daje mi moje ulubione kwiaty, ale dopiero 8 marca. Ale chcę, żeby mi to dał tak po prostu. - Jak przyjmujesz kwiaty, które ci daje? - Cóż, dziękuję - Czy czujesz radość? - To miłe. Nie, nie czuję radości. 8 marca mężczyzna powinien dać kobiecie kwiaty - Jak myślisz, dlaczego miałby chcieć dać ci kwiaty?jeśli nie czujesz radości? - Nie, gdyby nie dał tego ósmego marca, to najprawdopodobniej poczułbym radość. - Skąd on może to wiedzieć, jeśli nie okażesz mu swojej radości nie masz tego? Po co miałby kupować kwiaty, skoro nie wiesz, jak je przyjąć? – Okazuje się, że sama go odradzam, żeby coś dla mnie zrobił – Oczywiście. Nie dajesz mu informacji zwrotnej, nie pokazujesz, że jesteś zadowolony, dlatego nic dla ciebie nie robi. Czy zrobisz coś dla innej osoby, jeśli mu nie zależy? - Nie. - Więc mu nie zależy. 4. Pułapka – komunikowanie się z obrazem, a nie z konkretną osobą. To najpopularniejsza pułapka w związkach, w którą wpadamy i która nie zniszczyła ani jednej rodziny. Każdy z nas gdzieś w sobie ma obraz tego jedynego (lub tamtego), który jest dla nas idealny. To właśnie ten obraz zawiera w sobie wszystko, czego tak naprawdę nam brakuje i czego potrzebujemy. I w końcu zakochujemy się nie w osobie, ale w naszym wyobrażeniu o nim. To właśnie czyni naszą miłość tak atrakcyjną, ponieważ w naszych umysłach nie ma cieni. Zaczynamy przypisywać naszemu partnerowi wszystkie cnoty, które chcemy widzieć i których potrzebujemy. Ale prędzej czy później zobaczymy nie naszą iluzję, ale prawdziwą osobę. Można to dodatkowo wzmocnić faktem, że Twój partner również stara się być dla Ciebie „dobry”, ukrywając swoje prawdziwe ja, ale w pewnym momencie „staje na nogi”. Wtedy wszystko toczy się według dwóch scenariuszy: idealny wizerunek kochanka uniemożliwia rozpoznanie prawdziwej osoby, a nasze wymagania wobec partnera tylko się pogłębiają. A od prawdziwej osoby oczekujemy tego, czego nie jest w stanie dać. Drugi scenariusz polega na tym, że zaczynamy porównywać nasz wizerunek z konkretną osobą, szukamy nie podobieństw, ale różnic, a następnie stwierdzamy: „Ta osoba nie jest dla mnie odpowiednia”. Czy nie okazuje się, że w końcu szukamy braków, żeby zadeklarować, że nie chcą nas zrozumieć i dać nam tego, czego potrzebujemy, i zrzucić odpowiedzialność za związek na kogoś innego? I nie rozumiemy, że nie przeszkadza nam sam człowiek, ale jego niezgodność z naszym wizerunkiem. Co się naprawdę dzieje? Mamy też własny obraz siebie, tego, kim chcemy być, ale kim tak naprawdę nie jesteśmy. Podążając za tym obrazem, nie możemy zaakceptować siebie takimi, jakimi naprawdę jesteśmy. A ponieważ nie umiemy zaakceptować siebie, nie możemy zaakceptować także innych. W rezultacie nie jesteśmy w stanie zobaczyć prawdziwej osoby i nigdy nie będziemy chcieli tego zrobić, ponieważ obraz jest bez wad, ale prawdziwa osoba ma swoje wady. 5. Pułapką jest ciągłe czekanie. W „braku miłości” zawsze są oczekiwania, a jeśli partner nie spełnia oczekiwań, odczuwamy ból. Oczekiwania mogą wiązać się z piątą pułapką – z idealnym wizerunkiem partnera, a może z idealnymi wyobrażeniami na temat związku. Oczekujemy, że nasz partner zadba o nasze słabości, zrozumie nas, ochroni, wesprze, pielęgnowa i dobrowolnie zaspokoi nasze potrzeby. A jeśli nie dostajemy tego, czego oczekiwaliśmy, czujemy się urażeni, zdenerwowani i rozczarowani. Największym oczekiwaniem, które z jednej strony utrzymuje nas przy partnerze przez długi czas, a z drugiej strony jest głównym źródłem niezadowolenia, jest oczekiwanie, że partner się zmieni i stanie się tym, kim chcemy, żeby był. Czasami w takich oczekiwaniach spędza się całe życie, nie dając możliwości przeżycia pełni życia, zarówno dla siebie, jak i innych. W ilu rodzinach następuje ciągłe „przerabianie” partnera „dla siebie”. Czy możesz podać przykład chociaż jednego przypadku, gdy partner został „przerobiony” i oboje byli zadowoleni? Czasami ktoś w takiej sytuacji postępuje ze szkodą dla swojej natury, pozbawiając się w ten sposób samorealizacji, stając się po prostu marionetką kogoś innego. Możemy oczekiwać, że nasz partner potrzebuje dzieci tak samo jak my i zawsze będziemy źli, jak mało czasu i uwagi poświęca dzieciom. Możemy oczekiwać, że nasz partner wie, czego chcemy, co myślimy i złościć się na niego, jeśli to go w ogóle nie interesuje, a zależy mu tylko na"