Krytyka, ocenianie i wyrażanie własnej opinii to dość powszechna reakcja rodziców na słowa dziecka, gdy dzieli się ono swoimi przemyśleniami. I już wiadomo dlaczego dojrzałości, rodzic słyszy od własnego dziecka błędne lub głupie stwierdzenie i zaczyna siebie oceniać: „On mówi coś głupiego, czyli jestem złym rodzicem”. A czasami po prostu nie ma czasu, żeby wysłuchać, zrozumieć i okazać uwagę. Pracując z dziećmi indywidualnie i na kursie „Bajkowa terapia dla dzieci, które martwią rodziców”, słyszę, co mówi dziecko i szczerze odpowiadam na jego wypowiedzi. Nawet błędne stwierdzenie wskazuje, że dziecko ma własne zdanie. Czy to jest dla niego dobre? Tak! Później omówimy konsekwencje, do czego prowadzą błędne przekonania lub niekompetencja. Co można zrobić, aby pokonać tę trudność Podczas pracy z farbami lub obrazami dziecko wyraża swoją opinię poprzez swobodę wyboru koloru, kształtu, a nawet położenia powstałego obrazu na arkuszu. Granicami są granice arkusza własnej przestrzeni podzielę się wypowiedziami dzieci bez komentarza i oceny. - Czy często mówisz miłe słowa swoim braciom, siostrom, rodzicom? - Jeśli mama mnie karci, to nie chcę jej mówić miłych słów. *** Podczas wykonywania ćwiczenia „Taki jestem!”, dziewczynka mówi: - Jestem czteroletnią córką, ale pięcioletnią przyjaciółką.*** - Mama się martwi, że ty w ogóle wychodzisz z plecakiem na podwórko pobawić się? - Ratuje mnie. Jeśli nie mam plecaka na plecach, to jest mi zimno i boję się. ***- Babcia daje mi pieniądze, ale mama jest słaba, ciągle narzeka, że ​​jest zmęczona – mówi 7-letni chłopiec. *** Piszemy bajkę „Przyszły kłopoty i wszystkich pożarły. – powiedziało dziecko i umilkło. – Zupełnie jak w domu!*** – Jestem różą, ale bez kolców – rysuje sama 6-letnia dziewczynka – A moja mama to dmuchawiec, ale z cierniami – mówi o swojej mamie.* **- Moja matka jest z żelaza! – mówi z dumą 9-letnie dziecko. - Nawet ukryłem ładowarkę przed jej telefonem, bo telefon nie włączy się, dopóki nie odrobię pracy domowej. I kupiła nową ładowarkę, ale nie dała mi telefonu.***-Moją radość potęgują pieniądze, mówi 11-letnie dziecko.***-Rano przed szkołą denerwuję się i jestem zły na mamę i brata, mówi 10-letnia dziewczynka. – A dlaczego się denerwujesz? – pytam. „Myślę, że przydarzy mi się coś złego w szkole”. Wniosek: Drodzy rodzice, kiedy usłyszycie od swojego dziecka coś, czego się nie spodziewaliście, nie spieszcie się z komentowaniem i pouczaniem. Czasem warto zadać doprecyzowujące pytanie lub milczeć, aby mieć czas na zrozumienie prawdziwości wypowiedzi dziecka. Uzyskaj poradę i pomoc, prawdopodobnie online lub w formie konsultacji demonstracyjnej. Seria artykułów „Dziecko i szkoła”© Wszelkie prawa zastrzeżone. Przedruk artykułu lub fragmentu jest możliwy wyłącznie z linkiem do tej strony i podaniem źródła. Moja książka „Od poczęcia do dorosłości” opowiada o dzieciach w przystępny dla rodziców sposób. Cena jest taka jaką ustalisz!