Miłość czy uzależnienie? Ten temat nie pozostawia nikogo obojętnym, zwłaszcza kobiet. Wymaga otwartości i bezpośredniości, co nie zawsze jest przyjemne. Zapraszam do rozmów i spekulacji na temat relacji pomiędzy pojęciami „miłość” i „zależność”, pozwalając sobie na zwątpienie w pewne pozornie niewzruszone przekonania. Otrzymujemy wiele przekonań na temat tego, czym jest „normalna” relacja między ludźmi, którzy się nie kochają tylko od naszych rodziców, ale także od środowiska kulturowego. Często w piosenkach, wywiadach ze znanymi osobistościami, w dziełach literackich (zwłaszcza poezji), a nawet w reklamach można usłyszeć takie zwroty jak „Bez Ciebie nie mogę żyć”, „Jesteś całym moim życiem”, „Bez Ciebie nie mogę żyć”. umrze”, „Ty potrzebuję go jak powietrza” itp. Wielu postrzega te wyrażenia jako kryterium „prawdziwej miłości” i marzy: „Gdybym tylko mógł spotkać kogoś, kto traktowałby mnie w ten sam sposób”. Z punktu widzenia psychologii, która koncentruje się na dojrzałości i autonomii, stwierdzenia takie są alarmujące pod względem możliwości rozwinięcia się relacji zależności od drugiej osoby. Jeśli jesteś przyzwyczajony do wyrażania swojej miłości w ten sposób, zastanów się, czy „nie mogę bez ciebie żyć” i „chcę być z tobą” brzmią tak samo. Wypowiedz je na głos lub po cichu i zwróć uwagę na swoją reakcję na nie. Z którym się zgadzasz? Co do którego masz wątpliwości i nieufność? Z kim chcesz się kłócić? Czas porozmawiać trochę o pojęciu „uzależnienia”. Prawdziwa lub pierwotna zależność łączy człowieka z czymś, co jest poza nim i bez czego jego istnienie jest skazane na śmierć. Na przykład nie można żyć bez tlenu, bez wody, bez jedzenia, bez niektórych ważnych narządów, takich jak mózg, płuca, wątroba itp. Tak naprawdę umrzesz, jeśli zostaniesz pozbawiony tych źródeł. Właściwie przestaniesz istnieć. A teraz, jak mówią, poczuj różnicę - zależność psychologiczna charakteryzuje się subiektywną pewnością, że nie da się obejść bez tego czy innego obiektu. Kiedy chcesz powiedzieć „nie mogę żyć bez…”, a nie jest to tlen, woda, jedzenie czy narząd – jesteś w relacji zależności od tego obiektu lub osoby. Łączy cię z nim iluzja, że ​​ma nad tobą jakąś władzę, że ma w sobie jakąś cechę, której ty nie masz. Złudzenie, że On czyni cię szczęśliwym i kompletnym. Tutaj pojawia się logiczne pytanie: „Okazuje się, że sam nie możesz być szczęśliwy? Czy Twoje życie jest niekompletne? Poza tym nie każdemu człowiekowi miło jest uświadomić sobie, że jest dla kogoś, nawet bardzo bliskiej osoby, centrum życia, przez co jest postrzegany jako zmuszony do brania odpowiedzialności za szczęście drugiej osoby. Uwierz mi, na początku jest to inspirujące, ale stopniowo staje się nie do zniesienia. Tylko Ty, a nie osoba obok, jesteś odpowiedzialna za swoje szczęście i pełnię swojego życia. Często matki bez wahania mówią swoim dzieciom: „Jesteś całym moim życiem”. Jest to niewątpliwie odzwierciedleniem ich miłości. Jednak z psychologicznego punktu widzenia słowa te charakteryzują relację matki z dzieckiem jako zależność. Tak naprawdę, jeśli podejmiesz ryzyko i będziesz ze sobą szczery, poza dzieckiem istnieje wiele aspektów, relacji i zainteresowań w życiu matki. Tak, w systemie wartości dziecko zajmuje pozycję priorytetową, ale możesz pozwolić sobie na to, aby je kochać i nie być na nim zależnym, jeśli powiesz: „Kocham cię, jesteś mi bardzo drogi, jesteś dla mnie ważny”. Miłość zakłada chęć bycia blisko, współistnienia, bycia... i czerpania przyjemności z realizacji tego pragnienia. Kiedy chcesz powiedzieć: „Chcę być z tobą”. A jednocześnie czuć się kompletnym, samowystarczalnym, całością, odrębną, niezależną jednostką. Często miłość między mężczyzną i kobietą zaczyna się od zakochania, co w istocie jest uzależnieniem. A to, czy zakochanie przerodzi się w miłość, w dużej mierze zależy od tego, czy partnerzy przejdą ze relacji zależności do relacji równoważności, czyli tzw. partnerstwa. Miłość do Was i szacunek do siebie nawzajem!