Od autorki: Francoise Sagan napisała: „Żeby mężczyzna i kobieta się kochali, nie wystarczy się razem śmiać cierpią nawzajem.” Czy tak jest? Czy miłość naprawdę musi być aż tak „krzywa”? Bardzo często psychologowie rodzinni zmuszeni są stwierdzać smutny fakt, że kochający krewni uniemożliwiają ich klientowi powrót do zdrowia. Paradoks polega na tym, że właśnie wtedy, gdy ukochana osoba zaczyna nadawać pierwsze oznaki wyzdrowienia, na wszelkie możliwe sposoby przeciwstawiają się tutaj zmianom. Żony alkoholików, cierpiące od dziesięcioleci z powodu nałogu swoich mężów, swoim zachowaniem zaczynają namawiać ich do picia. Rodzice, którzy wychowali, wychowali i niestrudzenie zdmuchnęli plamki kurzu od swojego dziecka, które w wieku studenckim postanawia zerwać z narzuconym przez siebie nałogiem w postaci całkowitej kontroli nad życiem, starajcie się przywiązać dziecko z powrotem do pępowiny, gdy tylko zacznie ono budować swój związek, kariera zawodowa... W historii słyszymy niezliczone przykłady tego. Osoba dążąca do zdrowia, do swojego rozwoju osobistego zawsze naraża się na niezrozumienie, a nawet brak akceptacji ze strony innych. Niestety, ale to fakt. Człowiek jest istotą społeczną. Rodzimy się wśród ludzi, żyjemy i umieramy. Ludzie wokół nas, zwłaszcza nasza rodzina i przyjaciele, wpływają na nas w takim samym stopniu, w jakim my wpływamy na nich. Weźmy za przykład rodzinę. Wszyscy krewni są ze sobą spokrewnieni. Jeśli wyobrazimy sobie rodzinę w postaci karuzeli z zabawkami, zawieszonej nad łóżeczkiem, to po bliższym przyjrzeniu się stanie się oczywiste, że karuzela dociera do pozycji poziomej – w równowadze. Odpowiednio wyważona karuzela to metafora zdrowej rodziny. Wszystkie zabawki karuzeli są tak ułożone, aby cały system tego urządzenia zawsze przestrzegał praw równowagi. Wyobraźmy sobie, że zabawki na karuzeli są członkami rodziny. Muszą mieć jednolite standardy i cechy rodzinne, harmonijnie się uzupełniając. Brak równowagi w karuzeli rodzinnej prowadzi do dysfunkcji (zakłócenia) systemu rodzinnego. Załóżmy, że ojciec i mąż, będący integralną częścią rodziny, mają w swoim małżeństwie problem – trójkąt miłosny. Ma kochankę. Zdrada jest zawsze dysfunkcją małżeństwa, a fakt ten negatywnie wpływa zarówno na jego żonę, jak i dzieci. Wracając do metafory karuzeli, okazuje się, że w miejscu, w którym ojciec jest „zawieszony” i balansujący, należy przywiązać drugą osobę, jego kochankę. Sam system karuzelowy traci równowagę i przechyla się, przyjmując krzywo wyważoną pozycję. To właśnie oznacza psychologia rodziny – dysfunkcja systemu rodzinnego. Dlatego rodzina może istnieć dysfunkcjonalnie przez wiele lat – będąc w przechylonej pozycji. Na początku reszta członków rodziny będzie czuła się niekomfortowo, jednak z czasem każdy przyzwyczaja się do tego stanu rzeczy, rezygnuje, że tak powiem, ze swoim losem i spokojnie zapomina, że ​​na karuzeli nie ma równowagi, akceptując brak równowagi jako normę Zatem po pewnym czasie życia w dysfunkcyjnym systemie jeden z jego członków postanawia wyzdrowieć, nie żyć krzywo, dąży do równowagi życiowej, chce zrzucić nadmiar destabilizujących obciążeń. Wracając do zdrowia, wraca sam i przywraca równowagę całemu systemowi karuzelowemu. I tu pojawia się paradoks! Wszyscy pozostali członkowie rodziny żyli w niezdrowej i niestabilnej sytuacji tak długo, że po latach zaczęli wierzyć, że dysfunkcja jest normą zdrowego funkcjonowania. Nie pozwalają nic zmienić w swoim systemie, nie rozumieją i nie akceptują powracającej do zdrowia bliskiej osoby, na wszelkie możliwe sposoby stawiając opór zdrowej równowadze. Wszystkie wielkie rzeczy wymagają czasu. Dlatego nie powinieneś rozpaczać, ale dążyć do swojego celu - powrotu do zdrowia, rozwoju osobistego itp. A wtedy reszta rodzinnej karuzeli nie będzie miała innego wyjścia, jak tylko przystosować się do zdrowego krewnego! Dlatego opcje są tu dwie: albo równowaga, albo dysfunkcja. „Królestwo Niebieskie” należy budować najpierw lokalnie, wokół siebie, dopiero po upływie czasu