Telefon: - Pomocy! To już druga terapeutka, która poleciła mojej córce wizytę u psychologa. Ma 24 lata i od 6 lat choruje na wrzody żołądka – widzę. Proszę, powiedz mi, jak często Twoja córka obraża się na kogoś, kłóci się, ma konflikty - Tak, tak, chodzi o nią. Jest ciągle ze wszystkiego niezadowolona, ​​na wszystkich obrażona, cały czas „rozwiązuje problemy”: z mężem, kolegami, dziewczynami... - Tak, potrzeba konsultacji z psychologiem jest oczywista. Psychosomatyczne objawy wrzodu żołądka są uważane za drażliwość. Niech sama do mnie zadzwoni, umówimy się na spotkanie w dogodnym dla niej terminie. Zadzwoń – ciąg dalszy: - Witam, jesteś psychologiem? Mama dzisiaj z tobą rozmawiała. Jestem Nadieżda - Tak, zgadza się. Proszę, powiedz mi, Nadieżdo, czy często obrażasz się na kogoś, kłócisz się, rozwiązujesz problemy? - Nie, ze mną wszystko w porządku, nie ma żadnych problemów. - Dlaczego terapeuta zalecił ci wizytę u psychologa - Ja nie? nie wiem. - Dobrze, jeśli nie masz problemów, to najwyraźniej nie ma potrzeby się ze mną spotykać. Tego rodzaju sytuacja nie jest wyjątkiem. Krewni, przyjaciele, bliscy i po prostu znajomi, dla których próbują negocjować, NIE PRZYJDŹ! W ciągu 14 lat praktyki tylko raz przyszła osoba o którą poproszono. Tak mówią (jeśli mówią): „Nie, nie mam problemów!” Myślę, że koledzy psychologowie też borykają się z podobnymi problemami… Zastanówmy się DLACZEGO? W końcu bardzo często OCZYWISTE jest, że są problemy! „To samo minie!” Coś w rodzaju pokłonu, jak przeszywający ból zęba: boli, płuczesz, mija i zapominasz. Zamiast udać się do specjalisty i leczyć się! Zdałam sobie sprawę, że w ciągu ostatniego roku dość często musiałam wypowiadać zdanie: „To samo nie przejdzie! Sam musisz rozwiązać problem, nikt za Ciebie tego nie zrobi! Byłeś tchórzliwy, a teraz czerpiesz korzyści…”. Dotyczy to zwłaszcza relacji dziecko-rodzic, kiedy matki opowiadają o problemach dzieci, które dorosły do ​​18. roku życia… „Korzyść wtórna”. Bardzo często to widzę w związkach partnerskich. Dziewczyna opowiada, że ​​około 8 lat temu zdechł jej pies (w okresie dojrzewania). To ona jest winna (wyjechała na dwa tygodnie, a pies był już chory) i płacze, nie mogąc sobie wybaczyć. A jej partner lituje się nad nią, współczuje jej. Moje słowa w różnych odmianach na temat negatywizmu przeszłości, który pozostawiamy w przeszłości, nie są słyszane... Dobrze jest, aby człowiek cierpiał, to mocny argument za tym, aby być kochanym (litować się), a nie być kwestionowanym rygorystycznie za złe uczynki i bezmyślność. Jestem taka nieszczęśliwa!, bezbronna, cierpiałam, nie można być dla mnie niemiła. Albo mama mnie nie kochała, albo tata był tyranem albo łajdakiem, mnie porzucił... Dla mężczyzn, którzy! są gotowe ogrzać, ochronić, uszczęśliwić (a przy tym z łatwością poczuć się jak Mężczyzna!) – opcja idealna. Ale!... istnieje duże prawdopodobieństwo, że pewnego dnia mężczyzna będzie chciał nie tylko dawać i pocieszać, ale także sam zostać Ukochanym kobiety sukcesu. A potem co? Pomyśl, zanim w nieskończoność będziesz wspominać bolesne sytuacje z przeszłości, że w tym czasie brakuje Ci minut, godzin, dni teraźniejszości! Życie toczy się tylko w jednym kierunku... I NIGDY nie będziesz wspominał żadnego ze swoich minionych lat! Inny przykład, połączenie. „Pomóż mojej siostrze, ma 3 dzieci, mąż ją ciągle bije. Wczoraj prawie się zabiłam, to co będzie następnym razem jest przerażające. Przybiega do mnie i swojej mamy z płaczem. Serce mamy już boli, nie może tego znieść. Mam dwójkę dzieci, piątki już nie zniosę (((). Jeszcze raz proszę ją poprosić, żeby zadzwoniła do młodszej siostry, umówmy się na spotkanie. Nie, nie zadzwoniła! Znów rozmawialiśmy ze zgłaszającą problem „Zasugerowałam jej to, ona nie chce. Mówi, że go kocha i to jest jej wina.” Okazuje się, że nie ma żadnych problemów , zabiera kochanie i spokojnie wraca do normy. Wyjaśniłam siostrze ich współuzależnienie i zaleciłam, żeby nie słuchała już mojej siostry, bo ona nie ma żadnych problemów... Wypełnili swoją część odpowiedzialności: znaleźli psychologa przepracować sytuację i zbudować dalszą ścieżkę. Jeśli druga strona nie bierze odpowiedzialności za rozwiązanie własnych problemów, jest to jej wybór i jej część odpowiedzialności. Każdy ma swoje życie i