Od autora: Artykuł o tym, jak doświadczyć ciągłego pędu po osiągnięcia. Ostatnio moja żona napisała artykuł o osiołku z marchewką. Nie myśl o tym, ona nie jest hodowcą bydła ani botanikiem, ona tak jak ja jest psychologiem. Osioł z marchewką to metafora życia człowieka skazanego na codzienną bieganie po osiągnięcia, swojej „marchewki”. Osioł nigdy nie dostanie marchewki, bo wisi na wędce, mocno przywiązany do uprzęży i ​​zawsze pozostaje do niego w pewnej odległości. Naomi w artykule opisała, jak rodzi się ta pasja do ciągłego biegania, jak jest z nią powiązana o podstawowych potrzebach człowieka – potrzebie docenienia i o tym, jak trudno rodzicom docenić i szanować swoje dzieci, zaakceptować je takimi, jakie są. Napiszę ten artykuł z punktu widzenia osła. Bo dostrzegam w sobie wiele podobieństw do niego. Może ktoś z czytelników znajdzie w moim opisie coś znajomego? „Osioł pospiesznie idzie ścieżką, niosąc za sobą wóz, do którego był zaprzężony. Do wózka przyczepiona jest wędka, a na nim zwisa marchewka. Jest zawiązany tak, że zwisa pół metra od pyska osła. Takie pyszne, świeże, jasne, chrupiące, och, takie pyszne. Osioł bardzo chce tego spróbować, a nawet zjeść w całości i biega szybciej. Ale przebiegły projekt został zaprojektowany w taki sposób, aby nie zbliżał się do upragnionego marzenia, pozostawał przed nim w tej samej odległości. I nieważne, ile będzie biegł, nieważne, jak bardzo będzie się starał, marchewki nie dostanie” (z artykułu Naomi) A osioł czuje, że im szybciej biegnie, tym mniejsza szansa, że ​​zaimponuje mu całą duszą przez przemijające życie. Ona nieuchronnie przechodzi obok, ledwo go dotykając... Cholernie trudno mi zadowolić samą siebie. Nawet gdy osiągnę to, czego chcę, nie mogę się tym w pełni cieszyć. Cóż możemy powiedzieć o takich radościach jak: rozkoszowanie się czymś smacznym, kupowanie sobie drobnej, przyjemnej rzeczy, po prostu relaks. Jednocześnie wiem dokładnie, czego chcę! W mojej głowie krążą plany napoleońskie: o perspektywach rozwoju zawodowego, o gromadzeniu pieniędzy, o realizacji starych marzeń i ujawnieniu całego mojego potencjału twórczego. Zawiera jeszcze więcej przemyśleń na temat spraw bieżących. Jest ich mnóstwo, a mam ochotę na jeszcze więcej i nie mam czasu na przerwę. Co wieczór składam sobie raport z wykonanej w ciągu dnia pracy. Niektórzy moi przyjaciele mówią mi, że ich dobry dzień to taki, kiedy byli szczęśliwi, w dobrym nastroju, w przyjemnym nastroju. Za dobry dzień uważam ten, w którym wszystkie zaplanowane zadania zostały wykonane na nowo, a kilka kolejnych zostało wykonanych ponad normę. Nie robię tego celowo, po prostu zauważam, że wykonuję tę czynność. To tak, jakby mieszkał we mnie mały księgowy. Nie jest zadowolony, że zrealizował to, co zaplanował, ale raczej odhacza niekończącą się listę. Czasami można sobie z tym choć trochę poradzić, jeśli do tej listy dodam odpoczynek jako osobną pozycję. Tak zaplanowany odpoczynek wymaga ode mnie zdecydowanie przyjemności. A jeśli odpoczynek nie uszczęśliwia Cię, to co to jest? Na przykład po pysznym obiedzie mogę podziękować żonie i z uczuciem powiedzieć na głos: „Dobrze! Życie staje się lepsze!” I przez głowę przelatuje mi myśl: „Przecież do prawdziwej radości nie wystarczy dobre jedzenie… To jest jakiś rodzaj zwierzęcej radości. Przystojnie jest cieszyć się tylko z wielkich osiągnięć!” Chcę się radować, na pewno będę się radować, raduję się, czuję się dobrze... Ale jeśli jesteś szczery i pamiętasz siebie z dzieciństwa, gdy zbliżał się Nowy Rok lub Urodziny, pamiętaj tę dziecięcą radość z Pepsi-Coli i mandarynek , Sałatka Olivier i ciasto miodowe, długo oczekiwane prezenty i jasne fajerwerki - ta radość znikła na zawsze, gdy moja żona mówi mi, jaka jest ze mnie dumna, kocha mnie za to, kim jestem, nie chce i nie zamierza przerabiać. popraw mnie - nie wierzę w to. Chcę wierzyć, wiem, że ona mówi to szczerze i całym sercem. Ale bardzo trudno jest mi poczuć i przeniknąć te słowa. Jak możesz być ze mnie dumny, skoro... (a poniżej lista moich wad i niedociągnięć). Cenię siebie za to, co osiągnąłem