Odpuścić czy nadrobić zaległości? Jak psycholog może zbudować relację z klientem Po wyjściu klienta z gabinetu psychologa należy go wypuścić, zapomnieć, czy też po pewnym czasie zapytać, co się zmieniło u klienta, lub poprosić o informację zwrotną, czy po prostu okresowo sobie przypominał, jednym słowem warto czy da się go dogonić? A może nadrobienie zaległości w marketingu? Recenzje zadowolonych klientów na temat pracy konkretnego specjalisty są popularyzowane w sieciach społecznościowych. Bez tego nie można już wyobrazić sobie ani jednej strony psychologa. Rozpoczynając prywatną praktykę, całkiem normalnym zjawiskiem jest pytanie klientów kilka dni po konsultacji o to, jak się czują, czy coś zmieniło się w ich postrzeganiu pewnych rzeczy i świata w ogóle. Psycholog może na początkowym etapie realizować dwa cele: upewnić się o swoich kompetencjach i skuteczności, gdyż zakładając własną praktykę prywatną jest mu to po prostu potrzebne, aby stać się silniejszym. A drugim jest wzbudzenie zainteresowania klienta do dalszej pracy lub polecenia innym i to jest marketing. W obu przypadkach niestety troska o klienta jest niewielka. Dlaczego nie warto nadrabiać zaległości w ten sposób, tym bardziej ograniczasz jego wybór. Pozornie proste pytanie: „Jak się masz?” Zmusza jednak klienta do reakcji, na którą może nie być gotowy. W tym momencie klient zostaje pozbawiony swobody wyboru terapii, Ciebie jako specjalisty i w ogóle potrzeby dalszej interakcji. Dodatkowo, utrzymując dalszą komunikację na temat treści już przeprowadzonej terapii, można pozbawić klienta swobody wyboru własnych uczuć, pozbawić go możliwości samodzielnego sortowania w zakamarki jego świadomości nowych rzeczy, które od Was otrzymał Oddzielnie o recenzjach. Prośba o napisanie recenzji i oczekiwanie, aż klient oceni Twoją pracę, może świadczyć o tym, że potrzebujesz potwierdzenia swoich kompetencji jako specjalisty, czyli sam w te kompetencje nie wierzysz. Klient sam zaczyna czuć się zadłużony, a terapeuta może mieć poczucie, że klient mu czegoś nie dał, jakby nie dopłacał za pracę. Zmniejsza to efektywność dalszej praktyki. Zupełnie inaczej wygląda sytuacja, gdy recenzja jest efektem własnego impulsu klienta, oceną jego wymiernych zmian. Jak prawidłowo odpuścić? Co więc zrobić? Spotkanie z klientem z pytaniem „Jak się masz?” lub „napisz recenzję” albo mimo to odpuść. Idealnie byłoby, gdyby po sesji w ogóle nie mieć kontaktu z klientem, zostawić klienta z tym, co wyniósł, dać mu możliwość samodzielnego przetrawienia tego. , nie wywierając na niego presji. Czasem może to być 2-3 dni, czasem tydzień. W konstelacjach okres ten może sięgać kilku miesięcy. Czasami klienci już na pierwszym spotkaniu proszą o od razu nakreślenie planu pracy na przyszłość. Trzeba w tym przypadku „chwycić się słomki”. Takim klientom należy towarzyszyć, a nie porzucać. Temat kontaktu jest dla nich bardzo bolesny. Ale od razu nakreślając plan pracy (jeśli mówimy o terapii długoterminowej), nie pozwalasz klientowi uświadomić sobie wartości Ciebie jako specjalisty, wartości jego samego jako podmiotu podlegającego zmianom i, oczywiście, aby zrozumieć, jak ufny może być ten związek. Wydaje się przydatne, aby nie formułować planu pracy na pierwszej sesji, ale dać klientowi prawo do zainicjowania drugiego spotkania z pełną odpowiedzialnością za podjętą decyzję o interakcji z Tobą. A żeby pracować ostrożnie, możesz do takich klientów zadzwonić lub napisać, wyrażając wsparcie, że pozostajesz z nimi w kontakcie, ale dajesz im możliwość dokonywania własnych wyborów. Tym samym z niektórymi klientami warto jeszcze nadrobić zaległości. To ci, którzy przychodzą z wewnętrzną prośbą o własną odpowiedzialność, o wewnętrzną samotność, potrzebę uznania. Takiego klienta trzeba wspierać przez jakiś czas, jakbyś prowadził go za rękę, ale dokładnie do momentu, w którym poczujesz, że może dalej to robić sam. Najważniejsze, że nie.