Samotność to stan emocjonalny człowieka, który determinowany jest przez izolację, brak powiązań społecznych, kontaktów, niemożność lub niechęć do ich wykorzystania. Uczucie to może mieć nuty smutku, melancholii, smutku, strachu i innych negatywnych uczuć. Samotność jest dwojakiego rodzaju: - Samotność (konieczne wycofanie się z komunikacji międzyludzkiej w celu samozachowawstwa, spełnienia, relaksu, poszukiwania wewnętrznych zasobów itp.). .). To zdrowy typ, do którego trzeba okresowo dołączać, aby uzupełnić siły. - Izolacja (unikanie kontaktów, niechęć do otwierania się na innych i przebywania blisko siebie). Tego typu niezdrowe zachowanie wymaga pomocy i wsparcia. Często ludziom trudno jest znieść własną samotność, gdyż kryje się za nią wiele nieprzeżytych, trudnych do zniesienia strat. Straty mogą być nie tylko fizyczne, ale także psychiczne (utrata poczucia własnej wartości, nadziei, perspektywy, określonego statusu, kierunku ruchu itp.). Osoba doświadcza trudności i znajduje się w izolowanym kokonie, który oddziela ją od świata zewnętrznego. Ten stan powoduje, że człowiek jest ograniczony, ponieważ całe jego życie kręci się wokół własnego poczucia samotności. Wspólna samotność jest już intymnością. Kiedy klienci powierzają mi swoje doświadczenia i dzielą się nimi na terapii, przestają odczuwać wewnętrzną pustkę i ciepło w sercu. Aby wydostać się z samotności, musisz przestać uważać swoją samotność za niezwykle ważną. Osoba potrzebuje siły i wiedzy, aby poradzić sobie z tym stanem. Jeśli dana osoba nie ma tych zasobów, to warto znaleźć kogoś, kto ma ich pod dostatkiem i jest gotowy się nimi podzielić. Ważne jest, aby przestać skupiać się na sobie i nadrobić samotność relacjami z innymi. Przeciwnym biegunem samotności jest intymność. Konieczne jest uświadomienie sobie, co uniemożliwia Ci zbliżenie się do innych i budowanie z nimi relacji. Przeszkodą może być strach, nieufność, traumatyczne doświadczenia z przeszłości, wygórowane wymagania wobec innych, arogancja, kompleksy osobiste itp. W człowieku mogą współistnieć dwa wzajemnie wykluczające się pragnienia: „chcę związku” i „nie chcę”, ponieważ sabotuję je na wszelkie możliwe sposoby. Jest to rodzaj konfliktu, który odsuwa wszelkie potencjalne perspektywy intymności. Czasami pomysł i marzenie o związku są ważniejsze niż sam związek. Ten rodzaj zachowania polega na bolesnym biernym czekaniu, a nie na umiejętności przyjęcia i oddania cząstki swojej energii drugiej osobie. Intymność to zdolność do bycia sobą i pozwalania drugiemu być blisko siebie takim, jakim jest, dzieląc się swoją obecnością, czasem i przestrzeń z nim. To rodzaj akceptacji, a nie uporu. Przecież w samotności jest dużo miejsca dla siebie i mało dla cudzego. W intymności Twoje i moje stają się naszą wspólną własnością. Dzięki sobie nawzajem stajemy się bardziej wartościowi, mądrzejsi i piękniejsi. Kultywuje się nie tylko własne znaczenie, ale także wartość drugiej osoby! Na przykład siostra może wychowywać siostrę przez całe życie, zamiast normalnie się z nią komunikować. Często intymność nie pojawia się między dwojgiem bliskich tylko dlatego, że każdy wie lepiej, jak będzie dobrze dla drugiego, nie biorąc pod uwagę i nie interesując się rzeczywistymi subiektywnymi doświadczeniami i preferencjami drugiej osoby. Problem w tym, że osoba sama tworzy swoje własnej samotności, odrzucając innych i siebie w tym stanie. Niezrozumienie, powściągliwość i nieszczerość prowadzą do wyobcowania. Problemy życiowe i trudności osobiste są konsekwencją naszych zachowań, decyzji i nawyków. Wybieraj zatem intymność, ciepło i okazuj troskę i wrażliwość innym. Samotność nie jest powodem do izolowania się od świata i użalania się nad sobą. Może nadszedł czas, aby zaryzykować i wejść w interakcję z innymi, z ich indywidualnością, osobowością, poznając w ten sposób własne aspekty siebie i swojej duszy!