Od autora: Artykuł został opublikowany w Republican Scientific Journal. Biuletyn Kazachsko-Amerykańskiego Wolnego Uniwersytetu. Magazyn naukowy. Zagadnienie 5: Zagadnienia psychologii. Osobowość, wykształcenie, społeczeństwo. – Ust-Kamenogorsk, 2011. – s. 38-39. Cały świat ma dwie ręce „Za”, a ja znów mam jedną kreskę „Przeciw”... Bezdzietność jest dla wielu osób poważnym wyzwaniem. Jako przeżycie i tragedia osobista, jest ona charakterystyczna także dla osób żyjących samotnie, jednak w niniejszej pracy badano doświadczenia małżeństw. Brak dzieci w małżeństwie może wynikać z różnych przyczyn, także ze świadomej decyzji. Powody mogą być różne: zarówno natury społecznej, na przykład braku własnej przestrzeni życiowej, trudności finansowych, rozwoju kariery, nauki w instytucie, jak i natury psychologicznej. Z psychologicznego punktu widzenia kwestia świadomości jest względna, gdyż za nią mogą kryć się różnego rodzaju lęki, niechęć małżonków do zostania rodzicami i wzięcia odpowiedzialności za nowe życie. Do małżeństw bezdzietnych z przymusu dochodzi najczęściej ze względów medycznych: z powodu choroby jednego z partnerów lub dysfunkcji seksualnych rodzina nie może mieć dzieci. Jednak ostatnio rozpowszechniło się przekonanie, że choroby układu rozrodczego często mają podłoże psychologiczne i stosuje się pojęcie „niepłodności psychicznej”. Nawet K. Horney za główne źródło oczywistych zaburzeń czynnościowych uznał przyczyny psychologiczne, takie jak ciąża urojona, pochwica, oziębłość, zaburzenia miesiączkowania, przedwczesny lub opóźniony poród, niepłodność [8]. w takim razie są to doświadczenia wtórne. Na podstawie stresującej sytuacji, w jakiej znajdują się pary, u których zdiagnozowano niepłodność, porównuje się je i przeciwstawia tak ciężkim traumom psychicznym, jak utrata członka rodziny, nieuleczalna choroba, rozwód itp. Często współmałżonek, u którego zdiagnozowano niepłodność, doświadcza poczucia winy i cierpi na poczuciu własnej wartości. Drugi małżonek może czuć złość. Oboje małżonkowie mogą czuć się sfrustrowani, beznadziejni i niespokojni. Zaczynają się wzajemne oskarżenia, pojawiają się zaburzenia psychoseksualne, coraz częstsze są konflikty w rodzinie. Jest to szczególnie dotkliwe, jeśli jeden z małżonków zawarł związek małżeński w określonym celu – urodzeniu dziecka lub przy pomocy dziecka w celu wzmocnienia rodziny. Nasilenie przeżyć może powodować różne konsekwencje: rozwój kompleksu niższości, poczucie bezsensu życia, zaburzenia psychiczne, zaburzenia, konflikty rodzinne, zachowania uzależniające. Znaczny odsetek dysharmonii w małżeństwach i ich całkowitego rozpadu wiąże się z brakiem dzieci [4]. Pod względem stresu sytuacji, w której pary małżeńskie zostają zdiagnozowane z niepłodnością, porównuje się je i przeciwstawia do tak poważnej traumy psychicznej. jak utrata członka rodziny, nieuleczalna choroba, rozwód itp. d. Ciągłe próby zapłodnienia powodują, że kobieta odczuwa ciągły miesięczny niepokój. Świadomość własnej bezdzietności i niższości społecznej sama w sobie jest silnym stresem. Potwierdzają to prawie wszystkie dostępne obecnie badania. Kobiety bardziej niż mężczyźni reagują na stres związany z niepłodnością, a stan chronicznej frustracji prowadzi niepłodne kobiety do depresji. Swiatskiewicz I.Yu., na podstawie badań autorów rosyjskich i zagranicznych, opisuje psychologiczne konsekwencje niepłodności. Należą do nich: obniżona samoocena, samoocena osobista, zmiany w relacjach małżeńskich i satysfakcji małżeńskiej, zmiany w sferze seksualnej, zespół oczekiwania na ciążę. Bezdzietna para doświadcza silnych reakcji emocjonalnych, takich jak żal/depresja, frustracja, wstyd, zażenowanie, poczucie winy, smutek, niepokój. Kobiety mogą doświadczać zaburzeń psychicznych: fobii, myśli obsesyjnych, objawów histerycznych, a w rzadkich przypadkach objawów schizoidalnych [5].promowane są postawy i wartości społeczne wychwalające rolę macierzyństwa i dzieciństwa, czyli wartości pronatalne. I tak, według sondażu przeprowadzonego przez N.D. Uzlova, 92,6% całej próby odpowiedziało, że „prawdziwa rodzina pojawia się dopiero wraz z narodzinami dziecka”, „dziecko jest warunkiem koniecznym istnienia rodziny” i dopiero 13,5% (i wszyscy mężczyźni) wyraziło opinię, że rodzina może obejść się bez dzieci [6]. Oczekiwania dotyczące ról wobec kobiet są ściśle powiązane z potrzebą pomyślnej realizacji funkcji rozrodczych [7]. Cechy psychofizjologiczne odróżniające mężczyzn od kobiet w świadomości zbiorowej obejmują agresywność, dominację, pewność siebie, niezależność, odwagę, chamstwo, aktywność i logikę. myśląc o mężczyznach. Oraz zależność, łagodność, bojaźliwość, marzycielstwo, przesądy, empatia, niepokój i emocjonalność kobiet [3]. Kobieta bezdzietna dotkliwie odczuje swoją niższość i niższość społeczną, nawet jeśli przyczyną bezdzietności jest zdrowie mężczyzny. Jednocześnie społeczeństwo w większym stopniu akceptuje bezdzietność mężczyzn. Dla współczesnego mężczyzny kompetencje zawodowe, dobrobyt materialny i sukces społeczny są na pierwszym miejscu w systemie wartości społecznych [1]. Wartości pronatalne często spychane są na dalszy plan, gdyż stoją w sprzeczności z wartościami sukcesu materialnego i społecznego. Nasze badania mają na celu zbadanie cech charakterystycznych doświadczenia bezdzietności u mężczyzn i kobiet, których znajomość jest istotna ze względów praktycznych działalność specjalistów pracujących w tym obszarze. Główna trudność polegała na znalezieniu małżeństw, w których oboje byliby gotowi porozmawiać o doświadczeniach bezdzietności. Kobiety były otwarte, część mężczyzn nie chciała o tym rozmawiać. Hipotezą badania było to, że kobiety w porównaniu do mężczyzn dotkliwiej przeżywają sytuację bezdzietności, w efekcie czego charakteryzują się takimi uczuciami, jak rozczarowanie, ból, beznadzieja i poczucie izolacji społecznej, podczas gdy dla mężczyzn bezdzietność oznacza wolność, dobrobyt materialny i możliwość zrobienia kariery. Biorąc pod uwagę, że specyfika doświadczenia bezdzietności w próbie męskiej wynika z odmiennej struktury wartości, nadal uważamy, że jest to w większym stopniu wynikiem działania mechanizmów obronnych psychiki, a w szczególności: racjonalizacja. Badania przeprowadzono z wykorzystaniem kwestionariusza, rozmowy pogłębionej oraz metody skojarzeń wyrazowych i różniczkowania semantycznego Ch. Ogółem przebadano 15 par małżeńskich, pozostających w związku małżeńskim ze stażem urzędowym dłuższym niż 2 lata i bez dzieci, co łącznie stanowiło 30 osób (15 mężczyzn i 15 kobiet). W badaniu wzięły udział osoby w wieku od 20 do 40 lat; w badaniu wzięły udział pary narodowości europejskiej. Jednocześnie badanie przeprowadzono w środowisku wielokulturowym, narodem tytularnym są Kazachowie, ale tradycje narodowe w regionie wschodniego Kazachstanu są wyrażone umiarkowanie. Metoda skojarzeń słownych wykazała, że ​​większości badanych płci męskiej kojarzy się ze słowem bodźcowym „bezdzietność”. ” z pojęciami „kariera”, „wolność” ”, „dobrobyt materialny”, „ciekawa praca”, „szok”, „konflikty”. Oznacza to, że dla mężczyzn bezdzietność oznacza wolność, dobrobyt materialny, możliwość zrobienia kariery i znalezienia ciekawej pracy. Należy jednak zaznaczyć, że wiadomość o braku dzieci w rodzinie była dla nich szokiem i wywołała konflikty. Kobiety charakteryzują się odmienną serią skojarzeń: „depresja”, „strach”, „beznadzieja”, „rozczarowanie”, „szok”, „słabość”, „napięcie w małżeństwie”, „choroba”. Semantycznie pojęcie „bezdzietności” w grupie męskiej wiąże się z takimi cechami, jak zdrowy, wolny, lekki, silny; u kobiety – smutna, chora, nieszczęśliwa, zła. Widzimy więc, że kobiety charakteryzujące sytuację bezdzietności posługują się cechami negatywnymi. Czują napięcie. Czują się nieszczęśliwi i chorzy, co ogólnie potwierdzauzyskane wcześniej wyniki. Mężczyźni postrzegają bezdzietność jako szansę na wolność. Pomimo tego, że w badanej próbie większość mężczyzn ma problemy ze zdrowiem reprodukcyjnym, to uważają się za zdrowych i silnych. Główny materiał dotyczący charakterystyki doświadczenia uzyskano podczas rozmowy, która w istocie była konsultacją jakim uzyskano dostęp do głębokich poziomów doświadczeń Należy zaznaczyć, że najtrudniejszym etapem badania była rozmowa z kobietami i mężczyznami w celu poznania merytorycznych cech doświadczenia bezdzietności. Problem bezdzietności jest tematem dość bolesnym dla wszystkich podmiotów. Trudno było im rozmawiać na ten temat. Czasami rozmowa była przerywana kilka razy; badani potrzebowali czasu, zanim mogli mówić dalej. Kobiety, którym trudniej jest doświadczyć tego problemu, są jednocześnie bardziej otwarte na dyskusję na ten temat. Nawet poprzez ból i łzy są gotowi porozmawiać o tym problemie. Dużo trudniej było porozumieć się z mężczyznami na ten temat. Są bardziej zamknięci w tej kwestii. Niektórzy w ogóle nie chcieli rozmawiać. Na kolejnym spotkaniu musieliśmy przeprosić za naruszenie granic jego wewnętrznego świata, mówiąc, że nie będziemy ponownie poruszać tego tematu, że niektórzy byli gotowi o tym rozmawiać, a niektórzy nie, ponieważ temat był naprawdę bardzo złożony i bolesne. Musiałem się przedstawić i wyjaśnić, że temat jest głęboki i osobisty. Czasem w rozmowach z mężczyznami stosowano metodę badań projekcyjnych, czyli zadawania pytań w trzeciej osobie („Co Twoim zdaniem mężczyźni myślą o bezdzietności?”). Niemniej jednak, podsumowując rozmowę, można powiedzieć, że dla mężczyzn motywem przewodnim zawarcia małżeństwa jest intymność duchowa, a dla kobiet – chęć posiadania dziecka. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety w badanej próbie chcą mieć dzieci i uważają, że w rodzinie powinny być dzieci. U mężczyzn na pierwszy plan wysuwa się motyw prokreacji, u kobiet chęć wzmocnienia rodziny. Mężczyźni jednak postrzegają bezdzietność jako szansę na wolność i karierę, dlatego bezdzietność nie wywołuje u mężczyzn negatywnych uczuć. Uważają, że społeczeństwo normalnie traktuje rodzinę bezdzietną. Przeciwnie, dla kobiet bezdzietność oznacza rozczarowanie i beznadziejność, a zatem takie małżeństwo powoduje u kobiety uczucie strachu. Zdaniem kobiet rodzina bezdzietna doświadcza izolacji społecznej. Jednocześnie bezdzietne kobiety często wycofują się z komunikacji z małżeństwami posiadającymi dzieci, co wywołuje ostro negatywne odczucia, aż do „nienawidzę kobiet, które mogą mieć dzieci” włącznie. Jest to zgodne z danymi uzyskanymi w innych badaniach. Dla mężczyzn widok dzieci i słyszenie ich śmiechu oznacza doświadczanie radości, nadziei i szczęścia, dlatego nadal komunikują się z przyjaciółmi, którzy mają dzieci. Kobiety doświadczają bólu, rozczarowania, użalania się nad sobą. Nie słyszą dziecięcego śmiechu ani nie patrzą na dzieci innych ludzi. Z tego powodu przestali komunikować się ze znajomymi, którzy mają dzieci. Bazując na pozornie niskim poziomie zaangażowania emocjonalnego mężczyzn w problem, założyliśmy, że uruchomiły się ich psychologiczne mechanizmy obronne, wyrażono próbę racjonalizacji problemu bezdzietności i znalezienia w nim pozytywnych aspektów. Możemy być pewni, że w tym obszarze istnieje konflikt wewnętrzny i że u mężczyzn mamy oznaki pośrednie – odmowę podjęcia tematu, agresywne zachowanie wobec badacza, wyjaśnianie męskiego stanowiska w sprawie bezdzietności faktem, że mężczyzna powinien być silny i nie okazywać uczuć. Tym samym mężczyźni dystansują się od doświadczeń. Najbardziej dotkliwe doświadczenia zaobserwowano u osób (zarówno mężczyzn, jak i kobiet), które żyły z problemem bezdzietności od 5-7 lat. W rodzinach, w których bezdzietność wynosi 10 lat i więcej, przeżycia emocjonalne nie są tak wyraźne, a racjonalizacja problemu występuje zarówno u mężczyzn, jak iu kobiet. Główna obawa dotyczy ryzyka rozpadu rodziny, ciąży pozamałżeńskiej.relacji w przypadku niewierności jednego z małżonków, a obawy te występują także wśród mężczyzn. Na zakończenie przytoczę kilka fragmentów rozmów małżeństwa I. i A., postawiono diagnozę niepłodności 6 lata temu pierwsze 2 lata „poszły na marne”. Jak ujął podmiot I.: „dopóki w to wierzyli, kiedy to sprawdzali, przez dwa lata to się nie zdarzało”. Od czterech lat „poważnie i z bliska” zajmuje się tym problemem. Mąż odsunął się, nie chciał rozmawiać, uważa pracę za ważną i jest pewien, że można się w niej spełnić, ale dzieci nie są najważniejsze. Kobieta bardzo martwi się bezdzietnością i zgłosiła się do psychiatry, ponieważ sama nie radzi sobie z przeżyciami emocjonalnymi. Głównym uczuciem, z jakim żyje, jest samotność i uraza do męża za to, że nie próbował jej pomóc. Sytuacja doszła do decyzji o rozwodzie. Małżeństwo O. i S. Diagnoza niepłodności została postawiona 3 lata temu, a para przez ostatnie 3 lata wspólnie pracowała nad tym problemem. Na wszystkich przyjęciach małżonkowie są zawsze razem, mąż przychodzi z notatnikiem, wszystko dokładnie zapisuje, to on najwięcej mówi, temat nie zawsze ma czas na wtrącenie się. Mąż badanej nie boi się badań ginekologicznych, szczegółowo opisuje niektóre doznania fizyczne żony, a nawet sugeruje lekarzowi przeprowadzenie dodatkowych badań, o czym przeczytał w czasopiśmie (Internet). Badana nie odczuwa dyskomfortu, jest bardzo zadowolona ze swojego uważnego małżonka i nie wyobraża sobie innego życia. Kobieta twierdzi, że często płacze, ale uczucia nie osiągają poziomu przytłaczającego. Mąż otwarcie opowiada o swoich przeżyciach, a podczas rozmowy zaczął płakać. Na razie jednak oboje są pełni optymizmu. Ostre doświadczenia pojawiają się u małżonków w okresach, gdy po zastosowaniu nowej metody leczenia nie dochodzi do ciąży. Małżeństwo M. i D. Poronienie od 10 lat. O silnych doświadczeniach mówi się częściej w czasie przeszłym. Według kobiety było to szczególnie trudne, gdy jej przyjaciółki zaczęły rodzić drugie dziecko. Teraz łatwiej nawiązuje kontakt z dziećmi, może je podnosić i bawić się, ale zauważa, że ​​nadal unika takich sytuacji. Mąż objawia się różnie w różnych okresach; był moment, kiedy planował rozwód i wtedy żona doświadczyła depresji, która doprowadziła do skierowania się do psychiatry. Obecnie wierzy, że rodzina może być szczęśliwa bez dziecka, ale zamierza dalej próbować. Oboje małżonkowie zauważają, że ich aktywność lecznicza znacznie spadła. Wiąże się to ze zmęczeniem wywołanym rozczarowaniem. Oprócz różnic w doświadczeniach bezdzietności u mężczyzn i kobiet, stwierdziliśmy związek między postawą współmałżonka wobec tego problemu a poziomem wsparcia emocjonalnego kierowanego do żony i poziomem doświadczenia w rodzinie. współmałżonek. W rodzinach, w których mąż aktywnie leczy, nie oskarża, uspokaja żonę, ale nie zabrania jej okazywania emocji i otwarcie mówi o swoich uczuciach, sytuacja jest znacznie lepsza. Kobieta otrzymując wsparcie potrafi poradzić sobie z osobistymi przeżyciami – bezdzietnością jako niemożnością odczuwania radości macierzyństwa. Brak zrozumienia ze strony współmałżonka pogłębia troskę o zachowanie rodziny i pogłębia poczucie samotności. Jednocześnie mężczyźni również potrzebują wsparcia, choć o nieco innym charakterze. Badanie wykazało, że przyczyną problemów w związkach są oskarżenia kobiet, że nie chce mieć dzieci, bo nie okazuje emocji, a także nadmierna obawa o integralność rodziny i podejrzenia, że ​​mąż szuka innej kobiety. Na tej podstawie dochodzi do konfliktów rodzinnych. Można stwierdzić, że mężczyzna potrzebuje systemu racjonalizacji doświadczenia bezdzietności i pożądane jest, aby kobieta tego systemu nie niszczyła. Tym samym uzasadniliśmy nasze założenia dotyczące różnic w doświadczeniach bezdzietności wśród mężczyzn i kobiet. Podsumowując, główny wniosek jest taki, że po pierwsze, bezdzietność jest poważnym problemem w rodzinach. Zaobserwowane różnice nie oznaczają, że mężczyźni się nie martwią