Praktyczne i badawcze doświadczenie w psychologii pokazuje, że wewnętrzne doświadczenia człowieka wpływają na relacje zewnętrzne i odwrotnie, relacje zewnętrzne wpływają na wewnętrzne tło emocjonalne człowieka, a także jego zachowanie. Wynika z tego, że w ten czy inny sposób stan, nastrój, zachowanie członków rodziny i jakość relacji są ze sobą powiązane. Oznacza to, że rodzina jest systemem, odrębnym organizmem. Zależność tę widać na przykładzie choroby jednego z członków rodziny, gdy zasoby pozostałych zostają zmobilizowane w celu szybkiego powrotu do zdrowia chorego. Fakt ten potwierdza także przykład mobilizacji zasobów pojedynczego organizmu w przypadku choroby wchodzącego w jego skład narządu w celu jej skorygowania. Z powyższego przykładu wynika, że ​​dotknięty chorobą narząd jest sygnałem do niezbędnego przygotowania cały organizm w celu ochrony i rehabilitacji pierwszego. Znaczna część energii organizmu jako całości jest skierowana na normalizację funkcji wykonywanych przez chory narząd, w trosce o zdrowe funkcjonowanie całego organizmu. Wiadomo, że każdy narząd jest odpowiedzialny za coś konkretnego aktywność, czyli jest bezpośrednio związana z realizacją określonego zadania, a gdy zadanie nie odpowiada funkcji narządu, jest to zakłócona czynność narządu, staje się on niezdolny do wykonywania powierzonego mu zadania narząd. Weźmy na przykład żywienie, kiedy zaczynamy napychać żołądek pokarmami zawierającymi różnego rodzaju stabilizatory, żołądek zaczyna działać, sygnalizując nam tym samym, że warto ponownie przemyśleć kwestię związaną z żywieniem. Kierując się logiką powyższego, można przyjąć, że wyznacznikami relacji dysfunkcyjnych w rodzinie, czyli relacji powodujących sytuacje konfliktowe, są członkowie rodziny, których czynności życiowe nabierają charakteru chorobotwórczego. Relacje te odbijają się na zachowaniu i na ogólnej kondycji danego członka rodziny. I ciekawe w powstaniu tej sytuacji jest to, że człowiek nie widzi lub nie chce widzieć związku pomiędzy faktycznie istniejącymi sprawami, najprawdopodobniej dlatego, że trzeba wziąć na siebie część odpowiedzialności za to, co się dzieje. wydarzenie. Następnie podam przykład bezpośrednio dotyczący relacji wewnątrzrodzinnych, podobnie jak na przykładzie pojedynczego organizmu. W istocie rodzina jest odrębnym organizmem, a członkowie rodziny są organami danego organizmu. Potraktujmy zatem dziecko jako odrębny narząd. Dziecko o charakterze agresywnym lub lękowym, symbolicznie przedstawiające dysfunkcyjny narząd, jest obrazem tego, co dzieje się w rodzinie. Dziecku przypisuje się rolę organu generującego sygnał destrukcyjnych relacji; jest osobą, która ilustruje, wyjaśnia na przykładzie relacje istniejące pomiędzy członkami rodziny. Zasadniczo dostaje zadanie, z którym nie jest w stanie sobie poradzić, a opór pojawia się w postaci agresji lub niepokoju. Jest to sygnał, że w relacjach rodzinnych dzieje się coś, na co powinna zwrócić uwagę większa liczba dorosłych i kompetentna w rozwiązywaniu problemów rodzinnych. W przeciwnym razie dalszy przebieg rozwijających się okoliczności może doprowadzić do bardziej zauważalnych odchyleń w zachowaniu dziecka, które zostaną rozwiązane łączą zasoby jeszcze większego organizmu, jakim jest społeczeństwo, różne struktury i organizacje społeczne. Nawiasem mówiąc, zaawansowana choroba narządów w przykładzie fizjologicznym wymaga czasami interwencji chirurgicznej; symbolicznie można to odebrać na przykładzie relacji rodzinnych jako pozbawienie praw rodzicielskich. Warto wiedzieć, że dziecko swoim negatywnym zachowaniem przyciąga uwagę rodziców z nieświadomym celem dostosowania akceptowalnej formy traktowania między rodzicami lub wobec siebie. W relacjach z dorosłymi partnerami małżeńskimi dzieje się to niemal w ten sam sposób. Konflikt lub jakikolwiek inny dysfunkcyjny przejaw w związku jest odzwierciedleniem nieukształtowanego zrozumienia konstruktywnych sposobów interakcji w związkach..