Granice osobiste to bariera oddzielająca nas, nasz świat wewnętrzny, od świata zewnętrznego i wewnętrznego świata drugiej osoby. Od poziomu biologicznego po psychologiczny, wszystko ma swoje granice. Na poziomie biologicznym nawet każda komórka ma własną błonę, która zapewnia jej integralność, utrzymanie życia i ochronę przed wpływami zewnętrznymi (wirusy, bakterie itp.). Podobnie jest z granicami osobistymi człowieka, które zapewniają bezpieczeństwo i integralność psychiki oraz nienaruszalność ciała fizycznego. Mogą być zupełnie inne, a to, czym są, zależy od wielu czynników. Aby życie było pełne, szczęśliwe, niezwykle ważne jest rozpoznanie, wyznaczenie i ochrona swoich granic w ramach zdrowia. W tym artykule przyjrzymy się pojęciu granic, sposobowi ich powstawania, jakie problemy mogą się pojawić i co z nimi zrobić. Podstawą osobowości człowieka jest zrozumienie i świadomość własnego „ja”. Ta świadomość pozwala określić niezależność od innych, poprzez zrozumienie tego, kim jesteś, co myślisz i czujesz, czego chcesz i czego potrzebujesz. Jeśli na tym poziomie wszystko jest w porządku, to z reguły wszystko jest w porządku z granicami. Oznacza to bezpośredni związek pomiędzy poziomem świadomości, rozwojem osobowości i osobistymi granicami danej osoby. Ważne jest, aby zrozumieć, że silna osobowość nie oznacza sztywności charakteru ani żadnych podobnych cech. Siła tkwi właśnie w umiejętności obrony „własnych”, swoich interesów, bez naruszania granic drugiej osoby i w tej kwestii ważna jest raczej elastyczność. Wyróżnia się następujące rodzaje granic osobistych: OTWARTE GRANICE (. Miękki). Osoby z tego typu granicami są wyjątkowo niepewne. Nie wiedzą, jak stawić opór i bronić się w przypadku ataku z zewnątrz. Wolą być prowadzeni, nawet do tego stopnia, że ​​całkowicie łączą się z innymi. Cechuje je zazwyczaj ciągłe zwątpienie w słuszność swojego wyboru, swoich uczuć i myśli oraz niska samoocena. MIESZANE GRANICE (Amorficzne). Ludzie z tego typu granicami mają tendencję do utrzymywania relacji symbiotycznych. Często nie udaje im się określić granic swojej indywidualności. Wolą opierać się na pomysłach i myślach innych ludzi. Uwielbiają naruszać granice innych ludzi. ZAMKNIĘTE GRANICE (trudne). Ściany żelbetowe, których nie można uszkodzić. Z jednej strony jest to dobre, ponieważ taka osoba nie pozwala na ataki na swój świat i zawsze może walczyć. Z drugiej strony osoby takie praktycznie nie są w stanie zaakceptować opinii innych ludzi. Często taki „pociąg pancerny” może łatwo przypadkowo wbić się w ściany innych ludzi i przejechać po nich. Ze względu na te cechy osoby z tego typu granicami zwykle mają trudności w budowaniu komunikacji i relacji z innymi. ELASTYCZNE GRANICE. Różnią się one w zależności od konkretnej sytuacji. Dzięki tego typu granicom ludzie są zdolni do intymności i zaufania, a w przypadku zagrożenia są w stanie chronić swoją integralność i siebie, unikając toksycznego wpływu. Tego typu granice można nazwać „zdrowymi”. Podstawę kształtowania granic kładzie się oczywiście w dzieciństwie, a samo kształtowanie się, zmiana następuje przez całe życie. Jednym z pierwszych kroków w tym kierunku jest świadomość własnego ciała już w niemowlęctwie. Następnie, gdy dorastasz, świadomość świata zewnętrznego i innych ludzi pojawia się poprzez interakcję z nimi. Im dziecko jest starsze, tym więcej ma nowych kontaktów i sytuacji, dzięki którym uczy się odróżniać siebie od innych. Osobnym ważnym punktem jest proces separacji od rodziców, przede wszystkim od matki. Główną rolę w procesie kształtowania się granic w dzieciństwie odgrywają oczywiście rodzice. Znaczący dorośli mogą zarówno pomóc, jak i zaszkodzić. To właśnie w tym wieku dzięki przekazom, jakie otrzymują dzieci, kształtuje się kierownictwo i zakazy: Próbuj, Uszczęśliwiaj innych, Spiesz się, Bądź doskonały, Bądź silny. 12 zakazów: nie żyj, nie bądź siebie, nie bądź dzieckiem, nie rośnij, nie osiągaj, nie rób, nie bądź ważny, nie przynależysz, nie bądź blisko, nie bądź zdrowy, niemyśl, nie czuj. Nawet z nazw można logicznie zrozumieć, jaki wpływ mogą one mieć na osobiste granice i świadomość własnego „ja”. Można wyróżnić następujące główne czynniki determinujące powstawanie jednego z „niezdrowych” typów granic osobistych: DOŚWIADCZENIE TRAUMATYCZNE. Trauma doznana w dzieciństwie będzie w ten czy inny sposób kojarzona z naruszeniem granic. Zwłaszcza jeśli te obrażenia są związane z przemocą fizyczną lub upokorzeniem. BRAK AKCEPTOWANIA. Wyrzuty i niezadowolenie ze strony rodziców owocują w kwestii samoakceptacji i kształtowania osobowości. W związku z tym nie będzie zrozumienia, gdzie jest „moje”, a gdzie „nie moje”. MIŁOŚĆ WARUNKOWA. Jeśli od dzieciństwa człowiek przyzwyczaja się do bycia kochanym tylko po spełnieniu określonych warunków, to w naturalnym, naturalnym pragnieniu bycia kochanym zaciera swoje granice, aby zaspokoić tę potrzebę. NIEMOŻLIWOŚĆ POWIEDZENIA: „NIE”. Jeśli dziecko nie ma prawa odmówić, nie rozwinie umiejętności ochrony swoich osobistych granic. Następnie osoba doświadczy niekontrolowanego strachu przed wtargnięciem, którego może nawet nie być świadoma. Odmowa będzie postrzegana jako działanie niebezpieczne. PATOLOGICZNY SYSTEM WARTOŚCI. „Tak właśnie jest u nas”. I wcale nie jest prawdą, że to, co jest „akceptowane”, jest normalne. Patologiczny system wartości przekazywany z pokolenia na pokolenie zapewnia ciągłość typu granic osobistych. Czy doczytałeś już do tego wiersza, ale nie widziałeś się jeszcze w żadnym piśmie, zarówno od strony naruszającego granicę, jak i od strony. pozycja „ofiary”? Przyjrzyjmy się, jak dokładnie naruszane są granice. Typowe proste przykłady naruszeń granic: Połączenia o 3 w nocy. Nawet jeśli życie danej osoby jest zagrożone, należy wezwać policję, pogotowie lub Ministerstwo Sytuacji Nadzwyczajnych. Rady, o które nie proszono. Każdy człowiek ma prawo do własnego zdania, ale to nie znaczy, że wszyscy wokół niego chcą znać tę opinię. Dołączanie odpowiedzialności, oczekiwań i obowiązków. Nie ma żadnych „oczywistych” obowiązków. Są tylko te, na które się zgodziłeś. Rodzice, którzy nie rozumieją, że ich dziecko dorosło i nadal wtrącają się w jego życie, wierząc, że wiedzą lepiej, jak to zrobić. Typowa sytuacja w rodzinach symbiotycznych. Uwaga! Łatwo przekazywane w drodze dziedziczenia. Listę takich przykładów można ciągnąć w nieskończoność. Dzieje się tak pomimo faktu, że opisane przykłady są najprostszymi i najłatwiejszymi formami inwazji. Większość ludzi ma patologie w kwestiach granic osobistych. Co robić i jak zmienić tę sytuację? Zgłębienie tego tematu jest jednym z najczęstszych próśb w psychoterapii. Oczywiście rozwiązanie takiego problemu jest możliwe bez pomocy specjalisty, ale tylko do pewnego etapu, a ta droga będzie długa i ciernista. Nakreślę etapy kształtowania się granicy: ODPOWIEDZIALNOŚĆ. Za Twoje życie i wszystko, co się w nim dzieje, odpowiada tylko jedna osoba – Ty sam. W związku z tym jesteś również odpowiedzialny za to, jaki rodzaj granic posiadasz. Musisz dowiedzieć się, gdzie te granice są w tej chwili i gdzie powinny być. NOTACJA. Nikt nie wie, nie zgaduje i nie powinien zgadywać, że podjąłeś decyzję. Oznacza to, że musisz zdefiniować swoje granice wobec otaczających Cię osób. OCHRONA. Podobnie jak w przypadku prowadzenia pojazdu, fakt, że dokładnie zapamiętałeś zasady ruchu drogowego i doskonale prowadzisz, nie gwarantuje Ci „odporności” na wypadek z udziałem osoby naruszającej te zasady. W związku z tym konieczne jest opracowanie taktyki i metod ochrony swojego „mienia”, biorąc pod uwagę fakt, że wokół ciebie też są ludzie i oni też mają osobiste granice. Jedną z głównych umiejętności jest umiejętność powiedzenia „nie”. ELASTYCZNOŚĆ. Ostatnim etapem będzie rozwój tej umiejętności, ukierunkowany na konstruktywną interakcję z innymi. Bez tego istnieje ryzyko przekształcenia się w złego „jeża”, który „na wszelki wypadek” chroni się przed wszystkim i wszystkimi wokół, nie pozwalając ani na zaufanie, ani na intymność w swoim życiu. Ustaliliśmy więc, jakie są granice osobiste skąd biorą się problemy w tym obszarze i co z nimi zrobić. Wybór nalezy do ciebie. Nigdy nie jest za późno, żeby zacząć tańczyć.