Od autorki: Pomagam rodzicom nastolatków znaleźć podejście do swoich dorosłych dzieci i nawiązać z nimi dialog. Dwa punkty widzenia, Twój i Twojego dziecka, są czasem tak przeciwne, że znalezienie wspólnego rozwiązania nie jest możliwe. Ale zawsze jest kompromis, najważniejsze jest, aby nie marnować czasu. Czasami rodzice uważają, że powinni być dla swoich dzieci swego rodzaju ideałem, który jest krystalicznie czysty, nie popełnia błędów i robi absolutnie wszystko dobrze. Oczywiście powinieneś być wzorem do naśladowania dla swojego dziecka, ale... Pozwól, że wyjaśnię to na przykładzie. Mam znajomego, który ma dwie nastoletnie córki w wieku 14 i 15 lat. Obie dziewczyny palą. Matka o tym wie. Krzyki, groźby, kary nie pomagały. Szczera rozmowa, wyjaśnienia i perswazja również nie przyniosły rezultatów. Wszystko pozostało tak, jak było, dziewczyny po prostu nauczyły się umiejętniej maskować. Więc co mama robi źle? Przedstawię mój pogląd na tę sytuację. Moja przyjaciółka, nazwijmy ją Swietłana, pali od dawna. Zacząłem palić jako nastolatek, kilka razy rzucałem, ale zawsze zaczynałem od nowa. Palenie Svety nie jest dla każdego. Dla rodziców, dzieci, współpracowników i nie tylko, nie pali. W wieku 40 lat nadal się ukrywa i wymyśla różne bajki, gdy pytają: „Dlaczego ona śmierdzi tytoniem?” W oczach dzieci przedstawia się jako osoba bardzo poprawna, pozbawiona złych nawyków, która wszystko wie i rozumie. Myślę, że przy takim podejściu nie ma szans na dotarcie do dzieci, nakłonienie ich, aby ją usłyszały. Wyjaśnię dlaczego.1. Nasze dzieci znają nas lepiej, niż nam się wydaje. Wszystko, co mówimy, nie ma znaczenia, jeśli jest sprzeczne z naszymi działaniami, nawet jeśli są one starannie ukryte. Informacje są zawsze odczytywane na poziomie działania. Dzieje się to nieświadomie, intuicyjnie.2. Nie ma ludzi idealnych i rodzice nie są wyjątkiem. Co więcej, dzieci dobrze rozumieją, że nie zawsze postępują zgodnie z przyjętymi normami i dlatego nie mieszczą się w rodzicielskim standardzie. Dlatego nie znajdą tu zrozumienia, co oznacza, że ​​nie ma do Ciebie zaufania. W zasadzie oboje też im nie ufacie, ukrywacie swoje prawdziwe oblicze, obnażacie kłamstwo. Zgadzam się, trudno nauczyć kogoś pływać, jeśli samemu nie umie się pływać po wodzie. Co więcej, nie da się przekazać subtelności i niuansów różnych stylów pływania. Ale jest wyjście! Nie musisz udawać, że jesteś mistrzem olimpijskim. Przyznajcie się do swojej niekompetencji w tej kwestii i wspólnie nauczcie się podstaw pływania Dla jasności podam inny przykład, temat jest ten sam - palenie Matka zorientowała się, że jej syn, który niedawno skończył 14 lat, zaczął palić. Podobny grzech przydarzył jej się, ona sama była doświadczoną palaczką. Któregoś dnia odbyłam poufną rozmowę z synem. Opowiedziała, jak zaczęła palić: „Młodość i chęć dotrzymania kroku rówieśnikom doprowadziły do ​​wieloletniego palenia. Teraz najchętniej bym rzuciła, ale nie wychodzi, uzależnienie okazało się silniejsze.” Syn uważnie wysłuchał, a następnie zaczął proponować rozwiązania problemu. Nie wiem, na co dokładnie się zdecydowali, ale wiem na pewno, że ani matka, ani syn nie palą teraz.