Jak się czujemy, gdy nasz partner czuje się źle? Chciałem kontynuować temat konfliktów i zdałem sobie sprawę, że ten temat będzie tutaj dobrze pasował. Wracasz więc do domu z pracy/szkolenia w dobrym, optymistycznym nastroju i stwierdzasz, że Twój partner jest „smutny”. Ponownie." Zatem Ty... Najczęściej w życiu spotykałam się z kilkoma odpowiedziami: 1. Nie zauważę. Często jest nie w humorze (częściej taka odpowiedź pochodziła od osób, które są w związku małżeńskim od bardzo dawna) 2. Zapytam, co się stało. Postaram się go pocieszyć. Może zrobię dla niego coś miłego. Ale to wpłynie na mój nastrój.3. Spróbuję Cię pocieszyć i porozmawiać. Ale to tak naprawdę nie wpłynie na mój nastrój. I teraz najciekawszy moment... moment, kiedy dana osoba zaczyna nas wkurzać, irytować, bo nasze pytania, uśmiechy, wsparcie itp. nie pomagają. Idę do niego w ten i tamten sposób. Ale nadal tego nie robi. No cóż, niech Bóg będzie z nim, niech się dusi w swoim własnym dobru. Kto to wie, czy mogę szczerze podnieść rękę. Znajomy. Ukochana osoba jest smutna, a my się denerwujemy. Dlaczego? 1. Nie spełnia naszych oczekiwań. Jak przywykliśmy od dzieciństwa / pokazują nas na filmach - jest smutny, przytulałaś go, a po chwili biegniecie razem za rękę przez pole chabrów. Oznacza to, że oczekujemy, że nasze wsparcie natychmiast rozwiąże wszystko.2. Czujemy się bezsilni (dotyczy to szczególnie tych, którzy są przyzwyczajeni do kontrolowania wszystkiego). Różne metody wsparcia nie pomagają, osoba obok nas w dalszym ciągu odczuwa apatię, smutek itp., a my nie możemy w żaden sposób pomóc – staje się to niespokojne.3. Poczucie zagrożenia. Na przykład żona spotkała się z apatią męża. Wsparcie nie przyniosło efektów. Psychicznie żona niszczy przyszłość; jak można żyć z apatycznym partnerem? Nie może zarobić żadnych pieniędzy, nic. Straszny! A ona go kocha, ale nie czuje się bezpiecznie.4. Dewaluacja uczuć partnera. Może się wydawać, że powód, dla którego twój partner się martwi, jest błahy, ale ty nawet byś się tym nie martwił. Ale ty nim nie jesteś.5. Traktowanie partnera jako funkcji. *opuścił ją, bo stała się smutną dziewczyną*. Jeśli początkowo wybrano partnera, aby nie obciążać go i zadowolić, bardzo trudno jest znieść jego zły nastrój i brak zasobów. Takie osoby zazwyczaj zaczynają oddalać się od partnera, który potrzebuje pomocy i wsparcia.6. Wreszcie tak. Niemożność zniesienia uczuć innej osoby. Jako dzieci nasi rodzice powinni uczyć nas „trawić” uczucia innych i własne. Jeśli tak się nie stanie, nie będzie rozmów z wyjaśnieniami, wówczas dorosły przestraszy się aktywnych uczuć partnera i najprawdopodobniej oddzieli się i wycofuje. Co zrobić? Pierwszym i najważniejszym krokiem jest oddzielenie siebie od partnera siebie i zwrócić mu odpowiedzialność. Ma własną psychikę i własne lekcje, przez które przechodzi. Jego nastrój może mieć wpływ na Twój, ale na pewno nie w 100% przypadków. Jeśli masz jakieś pytania, napisz