Jeden z moich znajomych często z entuzjazmem powtarza jedno zdanie: „Miłość niesiona przez całe życie”. Co to sformułowanie mówi nie o „babci obok dziadka”, otoczonej licznymi potomkami, ale o samotnych ludziach, którzy po wielu latach spotkali tych, z którymi kiedyś los się rozłączył. Cóż, pamiętasz: „Nigdy cię nie zapomnę, nigdy cię nie zobaczę!” Dlaczego wiele osób decyduje się żyć nie z osobą, ale z widmem? Dlaczego nie robią nic, żeby być blisko ukochanej osoby? Podobno jest w tym pewna korzyść. Jesteś wolny, ale nie sam, bo jeśli nie główną część, to bardzo znaczną część twoich myśli i doświadczeń zajmuje obiekt Miłości, który w takim czy innym stopniu kontroluje twoje życie. To dla niej (lub z jej powodu) osiągane są nierealne cele. Na Jej cześć nowo powstające relacje są dewaluowane, sprowadzane do intymności fizycznej i starannie niszczone emocjonalnie. Jeśli nie wszystko, to wiele w życiu takiej osoby buduje się z myślą o tym fantomie. Takie relacje miłosne stają się standardem nie można powtórzyć. Mianowicie, człowiek pragnie absolutnego powtarzania tych doświadczeń. Ale to jest nierealne. Nagłe zerwanie związku pozostawia efekt niedokończonego działania, jakby zachowując przeżycia w ich najwyższej nucie emocjonalnej, zmuszając właściciela do przechowywania i chronienia ich przez lata. Wszelkie kolejne próby rozpoczęcia nowego związku są bezlitośnie niszczone, bo mogą obniżyć wartość tych wiernie zachowanych. Ale to nie jedyny powód. Pojawienie się w życiu osoby posiadającej dar akceptacji budzi w duszy trudne do zniesienia, bolesne doświadczenia straty czy odrzucenia, które nierozerwalnie łączą się z Wielką Miłością, która jest w swej istocie traumą psychiczną. Życie w prawdziwych relacjach może niechcący uwydatnić całą chronioną pustkę, której przez lata oddano znaczenie. Nie wszyscy są gotowi na takie przemyślenia...