Gdyby rodzice otrzymali ocenę za wychowanie dzieci, jaką ocenę byś sobie przyznał (na przykład w 5-punktowej skali)? A jeśli zostałoby ocenione jako niezadowalające, sprawiedliwe lub wzorowe, jak wyglądałoby Twoje wychowanie? Trudne i kompromitujące pytanie, prawda? Zwłaszcza, gdy próbujesz siebie ocenić. A jakie są kryteria oceny? Często słyszę od matek stwierdzenia: „Nie daję sobie z nim (dzieckiem); Po prostu się poddaję; Próbowałem wszystkiego, on/ona mnie nie słucha.” I zdaje się, że tutaj można kiwnąć głową na znak zrozumienia, jakby w ramach solidarności, ale we mnie wybucha protest. Kto powiedział, że proces edukacyjny jest łatwy i przyjemny? Tak, my, rodzice, przy narodzinach naszych dzieci nie otrzymujemy instrukcji, jak je wychowywać, a po części dla kaprysu, naśladując wzór naszych rodziców, grzebiemy i pilnie staramy się je wychować na Ludzi. Porządni (czytaj - wygodni dla społeczeństwa) ludzie, bo „to jest akceptowane”, „trzeba” itp. Jeśli sięgniemy do definicji, to wychowanie to proces nauczania, ochrony i opieki nad dziećmi w celu ich zdrowego rozwoju w wieku dorosłym (źródło wiki). Słowo klucz to zdrowy rozwój, zarówno fizyczny, jak i duchowy. Dlatego pytając matki, co dokładnie robią dla swoich dzieci, aby je „słuchały” (a dla mnie rozumiały i dostrzegały), słyszę: „Pytam, jak tam jest w szkole, jakie oceny otrzymał; Zabieram telefon, jeśli nie jest posłuszny (a raczej nie myje po sobie naczyń, nie ścieli łóżka itp.); Wzywam Cię ze mną do sklepu”… Mogę kontynuować tę listę, ale nie będzie tam nic, co będzie związane z tym, co fizyczne i duchowe. Zadaję pytanie: „Jak spędzasz dzień, co jest dla Ciebie cenne, jakie masz zainteresowania i hobby?” Odpowiedzi są oczywiste. Proces edukacji jest pracochłonny, wielowymiarowy, pełen spontaniczności, inicjatywy i kreatywności. W tym procesie nie da się wszystkiego przewidzieć, ani całkowicie kontrolować, wymagać od dziecka całkowitego włączenia i uległości; trzeba być przygotowanym na trudności i rozczarowania, ból, niezrozumienie po obu stronach. Ten proces zajmuje Ci najwięcej czasu, nie pozostawiając wyboru pomiędzy tym, czego chcesz, a tym, czego potrzebujesz, bo kompromisy i „zrobiłem wszystko, co mogłem” są tu niemożliwe. Nawet jeśli się poddasz, proces się nie zatrzyma, toczy się nie z Twoją pomocą, ale z pomocą środowiska zewnętrznego, społeczeństwa, grup, szkoły itp. Nie oceniam i nie potępiam żadnej z matek, bo Sam jestem. Zawsze słyszę dwie strony: dziecko i rodzica, i staram się widzieć obraz rodziny jako całości. Widziałam, jak walka o „zdrowy rozwój dziecka w dorosłości” toczy się ze stanu bezsilności i jak pomimo posiadania środków i możliwości pomocy w wychowaniu, w ogóle nie ma wiary w dziecko. Prawda jest niewiarygodna proste: wychowanie dziecka zaczyna się w każdym z rodziców, poprzez pielęgnowanie świadomości, wartości, priorytetów, światopoglądów, postaw wobec ludzi, wiary w siebie i swoje dzieci.