Ignaz Semmelweis był węgierskim lekarzem, który w 1847 r. dokonał ważnego odkrycia. Odkrył, że mycie rąk roztworem chloru znacznie zmniejsza śmiertelność z powodu gorączki połogowej. Rzeczywiście ta prosta praktyka zapobiegła śmierci zarówno kobiet w ciąży, jak i noworodków. Niestety został zwolniony co doprowadziło do depresji i alkoholizmu. Skończył w szpitalu psychiatrycznym. Zmarł dwa tygodnie po przyjęciu w wieku 47 lat. Jednak historia jego życia przyczyniła się do powstania terminu „odruch Semmelweisa” – błąd w rozumowaniu utrudniający postęp. Odruch Semmelweisa definiuje niemal instynktowne odrzucenie, jakie odczuwamy, gdy jesteśmy wystawieni na informacje sprzeczne z naszymi przekonaniami. Oznacza to, że wszyscy wolimy trzymać się istniejących przekonań i teorii i nie lubimy, gdy nowe ruchy lub idee zaprzeczają temu, co zawsze uważaliśmy za oczywiste. Sceptycyzm jest normalną reakcją w obliczu nowych i sprzecznych informacji rozwijać elastyczne, otwarte i krytyczne myślenie. Pozwala nam analizować, porównywać i formułować własne opinie na temat otrzymywanych danych. Problem z odruchem Semmelweisa polega na tym, że zamiast pozwalać nam na analizę nowych paradygmatów, odrzucamy je. Jest to zjawisko psychologiczne, które ignoruje, blokuje i karze każdy nowy ruch, który kwestionuje nasze obecne przekonania. Naukowcy często narzekają, że wiele badań naukowych jest odrzucanych i niepublikowanych, ponieważ są sprzeczne z określonymi ideologiami, przekonaniami, a nawet interesami. Jak możemy się przed tym uchronić? Musimy starać się unikać wzmacniania uprzedzeń i błędnego rozumowania. Musimy po prostu przyjąć bardziej otwarte, ciekawe, elastyczne i krytyczne podejście. Wreszcie musimy unikać wznoszenia murów przed nowymi przepływami wiedzy. Musimy najpierw analizować to, co do nas dociera, bez odrzucania tego tylko dlatego, że tak się dzieje zaprzecza naszym poglądom.