Dzisiaj skończyłem czytać dla siebie nową książkę zatytułowaną „Fragmenty traumy z dzieciństwa”, której autorką jest Donna Jackson Nakazawa. Czytam powoli, sensownie... Czasem natrafiając na osobiste historie ludzi podawane jako ilustracyjne przykłady, odkładałem książkę na kilka dni... Na pierwszy rzut oka, zaraz po przeczytaniu tytułu, pomyślałem o tym, co w nim dostanę ta książka: potwierdzenie bezpośredniego związku - trauma psychiczna z dzieciństwa -> choroba w dorosłości; i jeszcze raz podkreślę, że psychoterapia może leczyć o wiele skuteczniej, niż się wydaje na pierwszy rzut oka. Oznacza to, że ten wzór został udowodniony, zbadany i udokumentowany jako fakt. A oczekiwanie było takie – dowiedzieć się, kto, jak i kiedy to zrobił oraz jaki wpływ może mieć wsparcie psychologa podczas pracy z traumami z dzieciństwa. Pierwsza połowa książki dotyczyła właśnie ustalenia faktu – Przewlekły, nieprzewidywalny stres w dzieciństwie ma bezpośrednie konsekwencje dla rozwoju różnych chorób, w tym chorób autoimmunologicznych, w wieku dorosłym. A także, że przebyte traumy pod wpływem chronicznie dużej produkcji hormonów stresu w niektórych obszarach mózgu i nadnerczy zmieniają strukturę naszego DNA. Tutaj czułam, że ponoszę porażkę – zamrożenie, zaprzeczenie, „nie wszystko jest takie proste…”, akceptacja, żal. Runęły wszelkie nadzieje, że „wszystko da się zmienić, naprawić, wyleczyć”. Przecież zmiany na poziomie DNA oznaczają poważne konsekwencje. Naprawa DNA to nawet nie inżynieria genetyczna, ale coś, co do dziś było niedostępne i poza naszą kontrolą. Więc co powinniśmy zrobić? Przyznać się do swojej bezsilności? Właśnie do tego doszłam... Kontynuowanie czytania stało się trudne, odłożyłam książkę... Po pewnym czasie postanowiłam ją dokończyć i sięgnąć po kolejną, którą właśnie kupiłam i która urzekła mnie swoją nowością i wzbudził zainteresowanie. Cóż, dalej autor mówi o tym, że pomimo przerażających konsekwencji istnieje wyjście. I zapalił się we mnie ogień nadziei... Ulga, radość, zainteresowanie. Jak? Jak to jest możliwe? Odpowiedź na to pytanie poświęcona jest drugiej połowie książki. Powiem krótko – jest to pracochłonny i żmudny proces. Moim zdaniem najważniejszym i decydującym czynnikiem jest przejaw uwagi i miłości własnej. Pozwól sobie dostrzec siebie, swój stan fizyczny i psychiczny. Zrozum, że potrzeba pomocy i otrzymanie jej są równie naturalne. Zrozum, że głęboka zmiana zaczyna się tam, gdzie pojawia się chęć spotkania prawdziwego siebie – zranionego, załamanego, zranionego i godnego uzdrowienia. W tej książce opisano także konkretne kroki, co czyni ją praktycznym materiałem, a nie broszurą z serii „Wstań i idź !" seria. lub „przestań się martwić/bój się/itd.” Na końcu książki znajduje się rozdział poświęcony radom dla rodziców, które ja, jako mama dwójki małych dzieci, potraktowałam po prostu jako prezent. W końcu te wskazówki są proste, ważne i w sam raz. Bardzo się cieszę, że przeczytałem tę książkę teraz i mogę z czystym sumieniem polecić ją moim współpracownikom, a także każdemu, kto zadaje sobie pytania: „dlaczego jestem chory?”, „skąd zapadam na choroby przewlekłe?”, „i jak zatrzymać to?” Wybierz siebie 👑Zapraszam na konsultacje osobiste jak i dla par. Online 🌍, offline – Mińsk Z ciepłem, Tatyana Lamashkevich