- Wiem na pewno, że był kochany bardziej.- Dlaczego tak zdecydowałaś?- Nie zdecydowałam, zawsze to czułam! I dlatego wiem, do kogo należą te słowa? Duży brat? Najmłodszy? Nie ma to znaczenia, jeśli chodzi o miłość rodzicielską. Wiele błędów popełniają rodzice, różne błędy, całkowite i błahe. Zwłaszcza ci rodzice, którzy odważyli się i urodzili dwójkę dzieci. Czasem masz nawet ochotę zebrać wszystkie mądre książeczki świata, spisać najczęstsze błędy rodziców i powiesić na ulicach plakaty z tymi listami. A w szkołach uczyliby czytać te listy. Tak, gdyby to było takie proste... - Mama zawsze mówiła, że ​​kocha nas jednakowo. Ale to nie jest prawdą. Kochała ją bardziej niż mnie! Błąd najzwyklejszej matki: jednakowo! Co to znaczy? Wszyscy jednakowo, wszyscy tak samo, wszyscy tak samo? Cóż za cudowne, choć niemożliwe fantazje dorosłych ciotek i wujków! Czy to się zdarza w prawdziwym życiu? Teraz z ręką na piersi wsłuchaj się w swoje emocje: „Mama kocha nas jednakowo”. Tak różni, z różnymi umiejętnościami, zdolnościami, z różnymi poglądami, dyplomami lub bez nich, czasem nawet z innym kolorem oczu, włosów i skóry, z inną płcią i wewnętrznymi światami... To? Wyrównanie na tak wysokim poziomie nie podoba się żadnemu zdrowemu dziecku. Co jest nie tak? Ale co z miłością? Mama nie ma odwagi nagle przyznać, że dziś dała więcej starszej, a jutro da więcej młodszej, bo „wszyscy” ją osądzą. I dziecko, dzisiaj szczególnie potrzebujące. Gdzie jest niezbędna równowaga? A równowaga się waha! Kołysze się tam i z powrotem co minutę, każdego dnia, każdego roku. Dzieci przyzwyczajają się do huśtawki i zaczynają rozumieć, że jest to naturalne i sprawiedliwe. Daj i weź. Dziś jesteś dla mnie, a jutro ja jestem dla Ciebie. Wczoraj dałem ci trochę więcej, a teraz masz dużo. I cieszę się, że ci to dałem, zwłaszcza że teraz będziesz miał co mi dać. I ty dajesz, a ja wezmę. A jeśli daję dwa razy z rzędu, oznacza to tylko, że oboje tego potrzebujemy: ja daję, a ty bierzesz. Ale kiedy to brzmi „tak samo”, z dziećmi dzieje się coś niesamowitego. Można to nazwać jakoś tak: „monitorowanie uczciwości matki”. Każde z dzieci stoi na straży swojej „tej samej miłości” i rygorystycznie pilnuje, aby ta „ta sama” była przez matkę przestrzegana w każdej minucie, dniu i roku. I nie daj Boże, żeby matka nie dała tego wystarczająco dużo lub przekazała komuś innemu... Narasta niechęć dziecka, poczucie winy matki, dziecięca złość i inne rozkosze, w tym szczera nienawiść. -Moi rodzice kochali moją siostrę i mnie bardzo! Silnie! Niewątpliwie! Dorastaliśmy i od kołyski byliśmy dla siebie górą. Szkoda, że ​​jeszcze do mnie nie przychodzili z takimi wypowiedziami!...