Od autorki: Tatyana Osinina Kilka myśli o akceptacji Akceptacja jako proces zaczyna się w dzieciństwie. Czy nasi rodzice zaakceptowali nas, gdy byliśmy dziećmi? Oznacza to, że zaakceptowali dziecko, którym byliśmy, ze wszystkimi naszymi indywidualnymi cechami, zaletami i wadami. Czym jest bezwarunkowa akceptacja dziecka? Dzieje się tak wtedy, gdy dziecko jest kochane bezwarunkowo, a ono wie i czuje to cały czas, nawet jeśli zdarzają się trudne sytuacje, gdy rodzice wyrażają niezadowolenie z jego zachowania lub wyników w nauce, a nawet je karzą. Ważne jest, aby rodzice nie odchodzili od tego od oceny konkretnych działań do oceny konkretnej osoby. Powiedzmy, że jeśli dziecko otrzyma złą ocenę, można je potępić za brak wysiłku, ale bez wyciągania głębokich wniosków na temat niskich zdolności umysłowych i założeń na temat jego przyszłego przeciętnego życia. I zazwyczaj zauważają sukcesy dziecka i cieszą się z nich, jednak częściej zdarza się, że dziecko zostaje zaakceptowane, gdy swoim zachowaniem odpowiada wymaganiom rodziców, jest posłuszne i wykazuje nadzieję na przyszłość. I tak rodzi się strategia zachowania – robić w życiu to, czego się od nas oczekuje. A często rodzice, jeśli dziecko nie spełnia ich oczekiwań, zachowują się w taki sposób, że czuje się wyobcowane. Ale dzieci pozbawione wiary w stałą i szczerą miłość stają się niepewne siebie. Odrzucenie i obojętność rodziców wywierają na dziecko jeszcze gorszy wpływ. Taka postawa wobec dziecka może objawiać się zarówno w rodzinie zamożnej, jak i dysfunkcyjnej. No cóż, wtedy pojawia się nauczyciel. O jego wpływie decyduje przede wszystkim to, czego oczekuje od ucznia – kolejnej piątki lub piątki, pracowitości czy nieodpowiedzialności. Nauczyciel potrafi zachować pewność siebie (Lena jak zawsze zrobi wszystko na czas) i ostudzić inicjatywę (nie podnosić ręki). , i tak powiesz coś głupiego). Oczekiwania można wyrazić nie tylko słowami, dzieci wyłapują je z mimiki, tonu, sposobu, w jaki nauczyciel słucha jego odpowiedzi, uważnie lub obojętnie wyglądając przez okno. A jeśli dziecku stale pokazuje się najgorsze obawy i niskie oczekiwania, istnieje większe prawdopodobieństwo, że się one spełnią. Tak więc dziecko dorasta, spełniając albo negatywne, albo pozytywne oczekiwania swoich rodziców. A kiedy stajemy się dorośli, nasi prawdziwi rodzice nie przeszkadzają nam już tak bardzo, jak nasi wewnętrzni. Przecież w każdym z nas ukształtowała się już wewnętrzna matka i ojciec, pewne głosy. I w zależności od tego, co przydarza się nam w życiu, nasze wewnętrzne głosy mamy i taty albo są z nas niezadowoleni i nieustannie nas krytykują, albo chwalą nas i wspierają w naszej własnej sile i samodzielności. Dlatego jeśli jesteście rodzicami, to kochaj swoje dzieci z pewnością jako jednostkę. Twoje dziecko nie musi być takie samo jak Masza przy biurku obok lub Artem, sąsiad z sąsiedztwa. Pozwólcie swoim dzieciom być tym, kim są i wykluczcie wszelkie oczekiwania, słowa i oceny w stosunku do swoich dzieci. Chcę zakończyć moją notatkę jedną historią... Jest to wiersz prozatorski japońskiego studenta R. Mukorjiego Dawno, dawno temu. był chłopcem. Miał na imię Alan. Zawsze chciał opowiedzieć coś ciekawego. Ale nikt go nie rozumiał. Lubił wyjaśniać innym wszystko, co widział i czuł. Ale nikt się nim nie przejął i zaczął rysować... Czasami rysował „coś”, ale to „coś” nie było czymś konkretnym. Chciał wyrazić „coś” w kamieniu lub napisać to na niebie. Uwielbiał leżeć na trawie i patrzeć w niebo... A na całym szerokim świecie był tylko on, błękitne niebo i „coś” w jego duszy, o czym tak bardzo chciał światu kiedyś opowiedzieć życzenie się spełniło - narysował wtedy swoje „coś”... To był cudowny rysunek! Trzymał go pod poduszką i nikomu nie pokazywał... Co wieczór podziwiał swój rysunek, rozmyślał o nim. I nawet w ciemności, kiedy chłopiec kładł się spać i wokół niego nie było nic widać, jego narysowany „. coś” stanęło mu przed oczami. Ze swoim rysunkiem nie rozstawał się nigdy w myślach, ani w domu, ani na ulicy, ani na imprezie. Kochał swoją jedyną, ale – jak mu się wydawało – najpiękniejszą twórczość On/