— Czy możesz podać mi dane kontaktowe swojego fryzjera? -Mogę cię przytulić? — Czy mogę zapłacić za nasze sesje później? Oto niektóre z pytań, które zadali mi klienci i które mnie zaskoczyły. Moja krótka odpowiedź na te pytania brzmiała: „Nie”. Oczywiście w rozmowach z tymi klientami rozwinąłem moje „nie” i szerzej rozważyłem kwestie, w tym moje granice zawodowe i rolę, jaką odegrałem w ich życiu jako terapeuta, a także terapeutyczne znaczenie utrzymywania ról klienta i terapeuta. Kiedy rozmawiałem z klientami, zawsze pytałem, czy rozumieją moje wyjaśnienia i uzasadnienie mojego „Nie”. Powiedzenie „nie” i rozmowa z klientami o rolach zawodowych jest znacznie łatwiejsza niż zastanawianie się nad dynamiką naszych relacji. Zacząłem zadawać sobie pytanie: „Co, jeśli w ogóle, zrobiłem, aby poruszyć to pytanie u mojego klienta?” Trzecia zasada dynamiki Newtona głosi: „Każdemu działaniu towarzyszy równa i przeciwna reakcja”. W zastosowaniu do relacji terapeutycznej prawo to zachęca nas do zatrzymania się i zadania sobie pytania: „Czy jest coś, co zrobiłem lub powiedziałem, co skłoniło klienta do zadania tych pytań?” Nam, profesjonalistom, byłoby łatwo przenieść ciężar niespokojnych rozmów i dziwnych pytań na klienta. Możemy skupić się na braku granic u klientów, ich poczuciu uprawnień lub niewiedzy na temat tego, co to znaczy być „dobrym” klientem. W każdym z tych wyjaśnień może być trochę prawdy. Jednakże uwzględnienie tylko tych czynników uwalnia nas od konieczności patrzenia na siebie w relacji terapeutycznej. Aby pozostać wrażliwymi na proces terapeutyczny, ważne jest, abyśmy nie odrzucali refleksji, ale także wykonali pracę wewnętrzną. Poprzez samoanalizę, refleksję i pracę wewnętrzną możemy odkryć źródło tych pytań. Na przykład klient może poprosić nas o wzięcie udziału w jego koncercie muzycznym i wspomnieć, że „będą tam też inni znajomi”. To stwierdzenie może oznaczać, że klient postrzega nas jako „przyjaciela”, możemy je zignorować i pozostawić klientowi własną interpretację naszej relacji, lub możemy zatrzymać się i przedyskutować to zaproszenie. Pamiętam, jak mój analityk w odpowiedzi na moją historię o Biodanzie powiedział kiedyś: „Brzmi tak interesująco, że chcę zobaczyć, jak to jest w życiu”. Natychmiast zacząłem polecać jej facylitatorów i powiedziałem, że zdecydowanie poleciłbym ją, gdyby przyszedł ktoś wyjątkowy, ale po minucie zdałem sobie sprawę, że wdałem się w trudny proces identyfikacji projekcyjnej. na moim kanale https://t.me/bogart_simma znajduje się jeszcze więcej przydatnych artykułów