Nie jestem wirusologiem ani immunologiem. Jestem psychoterapeutą. Niemniej jednak sytuacja z pandemią niepokoi mnie jako profesjonalistę, ponieważ u większości, w tym u moich klientów, nasilił się niepokój i szereg innych uczuć (porozmawiamy o nich w kolejności). NIEWIARA I WYPRZEDZENIE „Nie ma koronowirusa, to udawane i polityczne gry” – tak myślą ludzie, na których zadziałała obrona „zaprzeczania”. Przede wszystkim trzeba powiedzieć, że jest to normalna reakcja na szok. Informacje, których psychika nie jest w stanie zaakceptować - zaprzecza i nie wierzy w ich autentyczność. Z jednej strony jest to łatwy sposób, aby nie wpaść w panikę i nie pobiec do supermarketu po kaszę gryczaną i papier toaletowy. Z drugiej strony, nadal zaprzeczając niebezpieczeństwu, ryzykujesz, że znajdziesz się w grupie ryzyka, nie podejmując środków zapobiegawczych, aby uniknąć zachorowania. PANIKA Pandemia jest z pewnością realnym zagrożeniem, z którym nikt żyjący obecnie się nie spotkał. Brzmi groźnie. Mięśnie napinają się, puls przyspiesza, myśli kłębią się gorączkowo: „trzeba coś zrobić”. Osoby aktywnie reagujące na zagrożenie są bardziej podatne na panikę. Zwłaszcza starsze pokolenie, które przeżyło głód lub katastrofę. Często kobiety posiadające małe dzieci reagują paniką, bo nie są odpowiedzialne tylko za siebie. Jeśli panikę uda się opanować i ograniczyć do zakupu zapasów żywności, jest prawdopodobne, że dana osoba uspokoi się, gdy zaopatrzy się we wszystko, czego potrzebuje. Ale jeśli pojawiają się myśli „wszystko jest bezużyteczne, i tak wszyscy umrzemy” i nie podejmujemy żadnych działań, aby się jakoś zabezpieczyć, taka reakcja jest niebezpieczna. Po pierwsze, trudno jest sobie z tym poradzić w pojedynkę, dlatego ludzie często łączą się w grupy, siejąc panikę za pośrednictwem sieci społecznościowych. Po drugie, panika uniemożliwia racjonalne myślenie, co również uniemożliwia podjęcie działań ochronnych i zapobiegawczych. Po trzecie, przebywanie w tym stanie przez długi czas może prowadzić do depresji lub psychozy. AGRESJA Ochrona siebie i bliskich jest normalnym pragnieniem. Ale „chronić” to nie to samo, co „atakować”. Pobicie kogoś, kto kichnął w miejscu publicznym, nie ochroni cię; jest to całkowicie nieadekwatna agresywna reakcja. Szukanie winnych i omawianie „teorii spiskowych” tylko pogłębia negatywne uczucia Agresja wokół może pogłębić strach przed szukaniem pomocy w związku z objawami choroby. Bądźmy świadomi nie tylko zdrowia swojego i swoich bliskich, ale także wszystkich wokół nas, jeśli nie potrafisz sobie poradzić ze swoimi uczuciami, a Twój stan Cię przeraża lub bliskich, szukaj pomocy dla wszystkich, służę zaleceniami psychologicznymi: nie próbuj kontrolować tego, na co nie masz wpływu, śledzenie przez cały dzień informacji o koronawirusie będzie miało negatywny wpływ na Twoją psychikę, ufaj tylko zaufanym źródłom informacji, a nie portali społecznościowych, mniej angażuj się w rozmowy i dyskusje o koronawirusie, które wywołują panikę, nie skupiaj się na złych wiadomościach, zajmij się normalnymi obowiązkami domowymi, każda aktywność fizyczna jest dobrą odskocznią od niepokojących myśli, jesteśmy bezsilni; , ale nie powinniśmy łączyć się w grupy, w których panuje panika i agresja. Samoizolacja to świetny powód, aby zacząć: zadbać o odpowiednią ilość snu (co zwiększa odporność), przypomnieć sobie stare hobby lub rozpocząć nowe, zrobić rzeczy, które odkładano na później. przez długi czas i w końcu poświęć więcej uwagi rodzinie i przyjaciołom. Dbaj o siebie!