Od autora: Artykuł ukazał się na stronie internetowej ośrodka Antis (). Uważaj, drzwi się zamykają, czyli Relacje zależne (historia o tym, gdzie kończy się miłość i uzależnienie zaczyna) Tak się złożyło, że w terapii dużo pracuję z osobami w związkach zależnych. W artykule celowo nie rozważamy klasycznych przykładów współuzależnienia, gdy osoba współuzależniona mieszka obok osoby uzależnionej chemicznie i poświęca swoje życie chorobie innej osoby, bo w takich przypadkach wszystko jest bardziej oczywiste. Chcę mówić o mniej zrozumiałych, mniej świadomych relacjach zależności podyktowanych innymi okolicznościami. Jeśli podsumować konkretne historie, z którymi spotykano się ze mną najczęściej, ogólny obraz przedstawia się następująco: Młoda kobieta, jedyne dziecko w rodzinie, mieszka z matką. Tata jest nieobecny z jakiegoś powodu (rodzice rozwiedli się, miał wypadek samochodowy, zmarł na przewlekłą chorobę, w zasadzie nic o nim nie wiadomo). Przychodzi z prośbą: „Nie mogę wyjść za mąż…”. W trakcie wspólnej pracy okazuje się, że oprócz trudności i lęków o mężczyzn (to osobna historia, której nie będziemy tu poruszać), nie mniej są lęki i trudności typu „jak zostawię mamę .” Mogą być tu różne wersje, np.: „skoro moja mama nikt mnie nie może kochać…”, „...ona odgaduje moje pragnienia, kupuje mi drogie prezenty, zabiera mnie na wakacje do dobrych kurortów…”, „Kocham moją matkę i nie mogę jej zostawić…”, „Jeśli ją opuszczę, zachoruje i umrze…”, „...za każdym razem, gdy mam zamiar wyjść, ona ma ataki.. .” itd. (można tak bez końca). Z podobnymi scenariuszami przyszli oczywiście zarówno mężczyźni z rodzin niepełnych, jak i dorosłe dzieci z rodzin niepełnych. To prawda, nieco rzadziej. Czy myślisz, że się kochają? Na to wygląda... Przynajmniej dużo o tym mówią. I co mają z tej miłości? Czy pomaga im się rozwijać, samorealizować, żyć szczęśliwie i cieszyć się wspólnymi relacjami? Myślę, że to mało prawdopodobne... Przynajmniej wszyscy o tym milczą, smutni lub wściekli. Kolejna historia, która spotkała się nie raz: Para mieszkała ze sobą dość długo („przez całe życie”) dzieci. W pewnym momencie mówi do niej: „Chyba zakochałam się w innej osobie… Nie chcę odchodzić, ale nie wiem, co robić…” ( lub „...wychodzę, nie mogę cię oszukać” lub w ogóle nic nie mówi, ale „żeby wszystko było jasne”). W terapii brzmi to mniej więcej tak: „...poświęciłem mu/niej całe życie... nie mam już po co żyć... nie mam własnych zainteresowań... nie mam nic... z zazdrości już dawno przestałem komunikować się z przyjaciółmi/przyjaciółmi…” itd. W rezultacie w dość dojrzałym wieku przecinają się żyły, znajdują pigułki, zdarzają się ogólnie objadania się, różne, demonstracyjne a tak nie jest, podejmuje się próby zakończenia własnego życia. I bardzo trudno jest znaleźć jakiekolwiek znaczenia, które mogłyby zatrzymać. Co to jest - namiętna miłość czy szaleństwo? Co to za związek, w którym życie bez partnera całkowicie traci sens, wraz z jego odejściem wszystko odchodzi i nic nie zostaje w tym życiu? Moim zdaniem to wciąż te same relacje zależne. Jeśli weźmiemy pod uwagę wcześniejszy etap związku, możemy podać następujący przykład: Dziewczyna zerwała z facetem – nie je, nie pije, nie może. t działa, nie rozłącza się z telefonem, jest ciągle na Odnoklassnikach: jaki jest jego status, jak często się pojawia, kim są jego przyjaciele, czy pojawił się ktoś nowy itp. I ogólnie wszystko to jest podobne do zwykłe przeżycie rozstania, ale jakoś zbyt intensywne, reszta życia znika zupełnie, fiksacja tylko na facecie i to wszystko trwa w nieskończoność... Ale potem pojawia się nowa znajomość - i znowu nie je, nie pije, myśli „czy zadzwoni, czy nie” i znowu nie ma miejsca na nic innego, a całe jego życie jest już wypełnione nowym facetem. I znowu wszystko to wygląda jak zwykły stan okresu zakochania i pierwotnej euforii, ale znowu wszystko jest jakoś zbyt intensywne... A potem przychodządługotrwałe relacje i więcej spokoju ducha, ale myśli nie odpuszczają: „potrzebowałem – nie potrzebowałem… lubiłem – nie lubiłem… dlaczego nie dzwoniłeś dzisiaj cały dzień… flirtowałem z moimi dziewczynami. ..itd.” Czyli znów fiksacja na punkcie partnera i brakuje już energii na cokolwiek innego. Co łączy te wszystkie historie? Moim zdaniem są to różne przykłady przejawu współzależności (nadmiernego zaangażowania w życie innych ludzi). i konstruowanie tych samych notorycznych relacji zależności. A relacje zależne najczęściej kryją się za miłością. Ile razy słyszałam: „Kocham moją córkę/syna i życzę jej/mu jak najlepiej…”, „...kocham mojego partnera i nie mogę i nie chcę bez niego żyć…” . I nie jest tak ważne, że taka miłość „powala”, pozbawia radości i witalności, niszczy obojga partnerów, nie pozwala zobaczyć siebie ani drugiego. Wyobraźcie sobie taki ekspres dla tych, którzy tak bezinteresownie „kochają”. : „Witajcie w relacji… Uważajcie, drzwi się zamykają… Wolność, życie i własna wyjątkowość pozostają na platformie… Udanej podróży! Następny przystanek za... lata! „Im szybciej człowiek będzie gotowy stawić czoła własnej rzeczywistości, tym mniej lat będzie musiał podróżować takim pociągiem ekspresowym”. - Mam nadzieję, że zapytasz. Aby odpowiedzieć na to pytanie, należy przeanalizować, na czym opiera się relacja zależności. W tym przypadku należy pamiętać, że tam, gdzie jest wejście, jest wyjście. Jakie cechy charakteryzują osoby budujące relacje zależne? Przede wszystkim jest to oczywiście brak zrozumienia własnej wartości . Aby skupić się na drugiej osobie i dostosować swoje życie do życia kogoś innego, trzeba naprawdę nie cenić własnego. Co zrobić z czymś, co nie ma żadnej wartości? Najczęściej go wyrzucamy. Osoby współzależne, wątpiące we własną wartość, bardzo boją się, że uznają się za niepotrzebne i – jakkolwiek cynicznie to brzmi – wyrzucone ze związku jako niepotrzebne. Stąd częste w związkach pytania „czy mnie potrzebujesz?”, „Do czego jestem potrzebny?”, zwroty przy rozstaniu „on mnie zostawił”, a nie „rozstaliśmy się” czy „on odszedł”. wartości towarzyszy niezrozumienie własnej indywidualności i wyjątkowości. Pytania „kim jestem?”, „kim jestem?” stawiają osoby współuzależnione w ślepym zaułku. Oznacza to, że osoba istnieje w formie, ale w znaczeniu i treści wydaje się być nieobecna. Podobnie jak hasło w filmie w mediach społecznościowych na temat handlu ludźmi – „Nie ma Cię tam… nie ma Cię nigdzie…” Ściśle mówiąc, moim zdaniem współzależność jest w pewnym sensie handlem: sprzedajesz swoją indywidualność, wyjątkowość, życie w zamian za uwagę, miłość, a dokładniej za iluzję uwagi i miłości. Bo kogo można kochać, jeśli „nie ma Cię…”? Trudno kochać pustkę... i trudno kochać z pustki... Jednym z głównych konfliktów (sprzeczności) wśród osób współzależnych jest wielka potrzeba miłości i jednocześnie niemożność jej zaspokojenia. Nawet jeśli obok współuzależnionej osoby pojawią się kochające osoby (co w zasadzie jest mało prawdopodobne), ponieważ współzależny zrobi wszystko, aby się z nimi nie spotkać), istnieją skuteczne sposoby na dewaluację tych uczuć. A więc trzy najważniejsze „trafienia”, typowe dla zarówno kobiety, jak i mężczyźni: Nie da się mnie kochać... Kiedy mówi, że kocha, - to nie jest prawda. Kłamie i manipuluje, ale tak naprawdę chce mnie w jakiś sposób wykorzystać. Mówi, że mnie kocha i wygląda na to, że nie kłamie. Ale on tak mówi, bo nie zna mnie dobrze. Próbowałem i stworzyłem udany i piękny obraz siebie. Gdyby naprawdę wiedział, jaka jestem, od razu by mnie zostawił. Przecież nie da się mnie kochać... Mówi, że mnie kocha i wygląda na to, że to prawda. Ale jeśli potrafi odczuwać do mnie miłość, to jest tym samym co ja, to znaczy osobą bezwartościową i niższą. Ponieważ osoba godna nie może mnie kochać. Przecież nie da się mnie kochać... Co jeszcze jest charakterystyczne dla współzależnych. W związku z tym, że nie ma się pojęcia o sobie i własnej osobowości, nie ma się pojęcia o własnych granicach, czyli o tym, od czego zaczynam i gdzie? Kończę, gdzie mój.