U PROGU MOJEGO DOMU Nie zajmuję się rozwiązywaniem i interpretacją snów, gdyż sen, jak mi się wydaje, nie jest tajemnicą. W każdym razie tak zwana „rzeczywistość” zawiera nie mniej „tajemnic istnienia” niż sen. Sen jest „dziełem sztuki” naszej nieświadomości. I właśnie w tej jakości powinien być postrzegany przez każdego z nas. Oznacza to, że ważne jest, aby żyć symboliczną treścią snu - wrażeniami z tego „dzieła” i wykorzystywać te wrażenia jako sposób na uzyskanie dostępu do zrealizowanych możliwości. Sen to jeden ze stanów, w którym znajdujemy się „u progu własnego domu”. To przestrzeń, w której odnajdujemy się, jakbyśmy wracali do czegoś ważnego, bardzo znaczącego i drogiego. Sen to sposób na dostęp do niezwykle cennej metatreści – treści o tym, skąd jesteśmy i gdzie znajduje się miejsce, które nazywam „moim domem”. Jak powiedzieliby badacze psychologii, sen to przedziwna droga do Jaźni, do Ontos, do własnej Autentyczności, osobisty Projekt Ewolucyjny... Zajmując się psychoterapią od ćwierć wieku, mogę odpowiedzialnie oceń główny składnik wszystkich typów i odmian naszych aspiracji i motywów. Istotą sił, które nami kierują niemal we wszystkich przypadkach, jest głębokie i na ogół nieświadome pragnienie „powrotu do domu”. Kiedy podmiot ocenia perspektywy takiego powrotu jako niejasne i niepewne, ma różne problemy, w tym problemy zdrowotne. Ta koncepcja głównego pragnienia życia zawiera dwa założenia. Po pierwsze, gdzieś w Nieświadomości każdego z nas kryje się realna wiedza o „własnym domu”. Wiedza ta nie jest racjonalistyczna i nie da się jej opisać werbalnie. Wiedza ta to zespół wrażeń kinestetycznych i figuratywnych oraz, jak sądzę, wrażeń stanów autentyczności własnej egzystencji w postaci piękna, wolności, spokoju, harmonii i nieskończonej radości bycia i szczęścia z pełni życia. Drugie założenie odzwierciedla niezmienny fakt katastrofalnego braku „osobistego raju” na ziemi”. To nieuchronnie objawia się niepokojem i niepokojem, wybrednym niepokojem i niekończącym się pośpiechem. Jakbyś mógł uciec od siebie z tego „deficytowego” stanu! Czasami pojawia się złudzenie, że nadal możliwe i realistyczne jest nadrobienie „braku szczęścia w domu”. Podmiot rozwija niewyobrażalną aktywność w dążeniu do osiągnięcia sukcesu społecznego – pozycji i miejsca na pożądanych wyższych piętrach hierarchii społecznej. Wielu zazdrości tematowi sukcesu społecznego, naiwnie wierząc, że „statusem jest sam człowiek”… Rzadko jednak na drodze do sukcesu społecznego znajdował się „u progu własnego domu”, zyskując poczucie upragnionego pokój, wolność i szczęście. Nie mogę powiedzieć, że jest to niemożliwe, myślę nawet, że teoretycznie sukces społeczny powinien po prostu otworzyć możliwość osobistego szczęścia! Wierzę, że Mądrość, jeśli jest naturalną konsekwencją doświadczenia pokonywania trudności na drodze do sukcesu społecznego, jest poszukiwanym niezawodnym warunkiem systemowym, gwarantującym podmiotowi ostateczne odnalezienie „drogi do swego domu”. To jest po prostu dziwne że na ścieżce socjalizacji i profesjonalizacji, „społecznej mobilności pionowej”, wielu ludzi nie tylko nie zdobywa Mądrości, ale ogólnie traci rozum. Wiele „poddanych prestiżowych stanowisk i nisz społecznych” staje się niezwykle „ważnymi osobami”, które inni ludzie powinni traktować poprzez specjalny rytuał czci. I nie tylko w pracy, ale także w sytuacjach nieformalnych, podmioty te oczekują i wręcz domagają się „zasłużonego szacunku”. W rzeczywistości kryje się za tym osobista słabość i bezradność, poczucie samotności. Otaczając się odpowiednimi – „rytualnymi” – ludźmi, podmioty takie pocieszają się fundamentalną egzystencjalną iluzją dotyczącą własnej mocy i znaczenia. W rzeczywistości luka pomiędzy głębokim autentycznym….