Bycie samotnym. Wydawać by się mogło, że w naszym świecie, na planecie Ziemia, trudno pozostać samemu: w miastach, w których mieszkają miliony mieszkańców i bez kontaktu z otoczeniem prawie niemożliwe jest istnienie, osiągnięcie sukcesu zawodowego itp. Ale co to znaczy być samotnym, czym jest samotność? – w tym przypadku nie mówimy o samotności fizycznej, ale o samotności duchowej, psychicznej, wewnętrznej. Kiedy masz w sobie mnóstwo myśli, uczuć, emocji (w duszy, sercu, głowie), ale nie masz z kim się nimi dzielić. Tak, są krewni i przyjaciele, ale nie chcesz po prostu tego wszystkiego wyrzucić, „przegadać”, ale chcesz, aby Twoje „wnętrze” rezonowało „na zewnątrz”, aby zostało zrozumiane („szczęście jest wtedy, gdy jesteś zrozumiany"). I faktycznie taka sytuacja jest paradoksalna – kiedy wokół jest mnóstwo ludzi, ale nie ma z kim „od serca porozmawiać”. Czy to niebezpieczne, czy nie? Zalety i wady. Co zrobić, gdy jesteś samotny i czy jest coś, co musisz zrobić? O tym właśnie chcę w tej pracy opowiedzieć. Bycie samotnym jest na pierwszy rzut oka stanem niesamowitym, z punktu widzenia bycia otoczonym przez ludzi, przebywania wśród ludzi. Ale jeśli zagłębisz się w interakcję z ludźmi, okaże się, że istnieje wiele powierzchownej komunikacji, która nie przenika, nie dotyka samej istoty. To tak jak wtedy, gdy przychodzisz np. na bufet czy bankiet i chcesz spróbować wszystkich potraw, zjadać po trochu z każdego, ale w końcu okazuje się, że masz pełny żołądek, a uczucie głodu nie zniknęły, a w całości zakłócały smak jednego dania drugim. Przynajmniej nie czuje się całego bogactwa i aromatu żadnego z nich. Tak jest w interakcji, komunikacji, kontakcie z ludźmi – ślizgasz się po powierzchni, chwytając krok po kroku, kawałek po kawałku, tu i tam, bez wnikania głębiej, bez pogrążania się na oślep w relacjach z tą czy inną indywidualną osobą. Ale w końcu okazuje się, że relacje z tą czy inną osobą są po prostu powierzchowne, nieistotne, nieistotne, a ta osoba jest po prostu obca, ponieważ „nie jest uwzględniona” w twoim życiu, ponieważ nie możesz niczego zmienić w jego życiu , na nią wpływać, i on też. Prowadzi to do paradoksu sytuacji, o której wspomniałem na początku. Tę wersję samotności można określić jako nieświadomą. Innym powodem, który wyobcowuje osobę ze społeczeństwa, z głębokości komunikacji, jest Internet: na pierwszy rzut oka wydaje się, że pomaga komunikować się z ludźmi, którzy są daleko od nas, ale jednocześnie czasami ktoś o tym zapomina ci, którzy są w pobliżu, a czasem nawet o nich i ich nie wiedzą; Innym niuansem komunikacji poprzez owoce współczesnej cywilizacji jest to, że ten sam Internet nie jest w stanie przekazać wszystkich uczuć, emocji, myśli, wyrazu twarzy i gestów, które może przekazać bezpośrednia komunikacja „na żywo”. świadomie (świadomie) wycofuje się, alienuje od otaczającego go świata, całkowicie się od niego oddalając, oddalając się fizycznie i/lub psychicznie. Przyczynami opuszczenia, a następnie samotności mogą być: choroba, bolesne warunki, samo społeczeństwo, które odrzuca osobę, lub siebie samego, widząc, czując, rozumiejąc i w konsekwencji nie akceptując realiów tego właśnie społeczeństwa, po prostu nie chce żyć i/lub kontaktować się z takim ludzkim światem wokół siebie. „Samotność... jest najbardziej dotkliwa i bolesna u tych osób, które z tego czy innego powodu, pozbawione zwykłej ochrony, czują się bezbronne, przestraszone, samotne, ale posiadające prawdziwe „ja” i ufne, że zostaną odrzucone przez wszystkich innych pokój.” W przypadku samotności świadomej po pewnym czasie może ona stać się nieświadoma, przenieść się w sferę nieświadomości i po pewnym czasie człowiek nie pamięta już ani nie rozumie, dlaczego ludzie stali się mu obcy. Kiedy samotność jest nieświadoma, na poziomie nieświadomości zachodzą procesy wycofywania i z reguły jest to wynik działania mechanizmów obronnych psychologicznych (patrz: psychologia (literatura psychoanalityczna). Mówiąc o niebezpieczeństwie samotności, być może nie da się tego uniknąć. odpowiedzieć jednoznacznie. Wszystko zależy od tego, jak głęboko człowiek sięgniejego. Aby się rozwijać, osoba w taki czy inny sposób musi kontaktować się z ludźmi; ale korzyści z powierzchownej komunikacji są minimalne, jeśli w ogóle istnieją - człowiek jest istotą społeczną i tylko w społeczeństwie może w pełni żyć i rozwijać się, ale nie powinniśmy zapominać, że „jakość społeczeństwa” odgrywa ważną rolę, ponieważ w aby stać się „lepszym”, trzeba kontaktować się z „najlepszymi”. A każdy kontakt, nawet powierzchowny, w taki czy inny sposób, daje osobie możliwość zdobycia określonego doświadczenia, nauczenia się czegoś, jeśli on (kontakt) to dostrzeże i „wchłonie” w siebie to, co dzieje się podczas kontaktu z tą czy inną osobą. Innym niebezpieczeństwem samotności jest brak i/lub odmowa ludzkiej pomocy i wsparcia, co może prowadzić do choroby, a nawet śmierci, zarówno na poziomie fizycznym, jak i psychicznym, ponieważ po prostu nie da się poradzić sobie samemu z niektórymi aspektami życia i aktywności ( poddać się operacji, wyleczyć się z niektórych chorób, kontynuować rodzinę). To są, moim zdaniem, dwie główne wady samotności, dwa główne niebezpieczeństwa, na jakie narażony jest samotny człowiek. Z pewnością są też inne: słabe umiejętności komunikacyjne, często niewystarczająca samoocena, brak informacji zwrotnej, problemy psychologiczne i/lub psychiczne, a nawet choroby Jeśli mowa o zaletach, jedną z ważnych jest kreatywność, a raczej możliwość owocnej kreatywności. Większość, jeśli nie wszystkie, wytwory działalności twórczej powstawały w samotności. „Twórczość opiera się na globalnej irracjonalnej motywacji człowieka do wyobcowania ze świata, kieruje się tendencją do przezwyciężania, funkcjonuje jako „pozytywne sprzężenie zwrotne”; wytwór twórczy jedynie pobudza proces, zamieniając go w pogoń za horyzontem. ” B. G. Ananyev uważa, że ​​twórczość to proces uprzedmiotowienia wewnętrznego świata człowieka. Twórcza ekspresja jest wyrazem integralnej pracy wszystkich form życia człowieka, przejawem jego indywidualności. Kolejnym plusem jest introspekcja, możliwość studiowania i zrozumienia siebie; bez zniekształceń, załamania się przez pryzmat społeczeństwa, aby poznać istotę istnienia, aby osiągnąć oświecenie. „Każde prawdziwe doświadczenie samotności wiąże się ze sprzecznością lub konfrontacją z samym sobą... To spotkanie z samym sobą... samo w sobie jest radosnym przeżyciem... Zarówno spotkanie, jak i konfrontacja (z samym sobą) są sposobami podtrzymania życia i przyniesienia rewitalizacja do stosunkowo stagnacyjnego świata, to sposób na wyrwanie się ze standardowych cyklów zachowań.” Najważniejsze, aby człowiek nie przekroczył granicy między introspekcją a samobiczowaniem. Jak widać z powyższego, samotność ma zarówno wady, jak i zalety i nie da się jednoznacznie powiedzieć o jej polaryzacji, czy wpływa negatywnie, czy pozytywnie na osobę, jednostkę czy społeczeństwo. A teraz pora porozmawiać o czym co zrobić, jeśli jesteś samotny i czy warto cokolwiek robić? Na drugą część pytania można odpowiedzieć dość krótko: jeśli jesteś w stanie samotności (fizycznej i/lub psychicznej), a jednocześnie nie czujesz tego? dyskomfort, niekorzyść lub inne negatywne uczucia, „dobrze” i nawet jest poczucie szczęścia, to nie musisz nic robić. Ale w życiu zawsze jest do czego dążyć, są możliwości i powody do rozwoju i poszukiwań, nie sposób dać jednoznacznej odpowiedzi – każdy ma prawo wybrać własne rozwiązania. Co więcej, jeśli ktoś sam wybierze samotność, jest mało prawdopodobne, że zrobi wszystko, aby ją porzucić. Jeśli dla Ciebie samotność jest czymś, co „negatywnie” wpływa na Twoje życie, to co jest tutaj ważne…? - komunikacja: na wszystkich poziomach, we wszystkich rodzajach (na żywo, przez Internet, powierzchowna, głęboka itp. itp.). Aby jednak zrozumieć, co dokładnie należy zrobić w czasie samotności, aby jej uniknąć lub się jej pozbyć, należy dowiedzieć się, co jest jej podstawą i szczegółowo zrozumieć jej przyczyny. A w kolejnej pracy I, 1970/73.