Dedykowane mojemu drogiemu przyjacielowi Yu. Dziękuję, bez ciebie ten artykuł by się nie narodził. Miłość czy uzależnienie...??? umysł i ciało. Przyciąganie duszy rodzi przyjaźń, przyciąganie umysłu rodzi szacunek, przyciąganie ciała rodzi pożądanie. Połączenie trzech atrakcji rodzi MIŁOŚĆ! Jak często zadajemy sobie pytanie: „Co to jest miłość?” I często gorączkowo próbujemy znaleźć na nie odpowiedź. Ktoś zaczyna czytać książki, wiersze, powieści o miłości. Ktoś prowadzi przyjacielskie rozmowy na ten temat. Ktoś zaczyna oglądać filmy o tym, co główne i wieczne. W rezultacie mamy do czynienia z ogromną liczbą uczuć i doświadczeń, co uważa się za miłość? „Żyję tylko Tobą, oddycham Tobą, bez Ciebie umrę” itd. Często słyszymy takie słowa, gdy dotykamy tematu miłości. Ale od razu pojawia się pytanie: co to jest - miłość czy uzależnienie emocjonalne? Czym jest uzależnienie emocjonalne? Zależność emocjonalna to zależność od relacji z drugą osobą. Zależność emocjonalna może być bardzo trudna do rozpoznania, ponieważ jej obecność jest często mylona z silnymi uczuciami miłosnymi. Kultura intensywnie bawi się obrazami ludzi, którzy kochali i umierali tego samego dnia lub cierpieli w imię prawdziwej miłości. W nauce osobę, która nie może żyć bez drugiej osoby, nazywa się dzieckiem lub osobą niepełnosprawną. Jednak w oczach większości świata doświadczenie jednej osoby, która nie może żyć bez drugiej, nazywa się miłością. Aby jednak zrozumieć zjawisko uzależnienia emocjonalnego, należy zrozumieć, w jaki sposób jest ono określane. Oznaki uzależnienia emocjonalnego: 1. Szczęście jest możliwe tylko wtedy, gdy istnieje związek i druga osoba, która kocha lub jest w pobliżu. 2. Miłość i przyjaźń nie są możliwe bez całkowitego rozpuszczenia się w sobie, bez całkowitego oddania życia do dyspozycji drugiej osoby.3. Relacje stają się destrukcyjne, towarzyszy im intensywna zazdrość, liczne poważne konflikty i ciągła groźba rozstania. Ale prawdziwy, ostateczny przełom nie nadchodzi.4. Trudno jest być w związku, ale nie da się żyć bez związku. 5. Brak związku, obiektu miłości/przywiązania lub myśl o nieobecności powoduje silny ból, strach, depresję, apatię i rozpacz. 6. Nie da się samodzielnie zerwać związku: „Dopóki on mnie nie zostawi samego, nie będziemy mogli się rozstać”. Przyczyny uzależnienia emocjonalnego Skoro już znamy te objawy, warto odpowiedzieć sobie na pytanie: „Jakie są przyczyny tego zjawiska”? Dlaczego niektórzy ludzie są na to podatni, a inni nie? Oczywiście odpowiedzi na takie pytania szukamy i znajdujemy już w dzieciństwie. Rozwój tendencji do uzależnienia emocjonalnego i wszelkich innych następuje w okresie niemowlęcym, od pierwszego miesiąca do półtora roku życia. W tym okresie dziecko rozwija wyobrażenie o tym, jak zorganizowana jest jego interakcja ze światem zewnętrznym i jak będzie zorganizowana w przyszłości. Wyrabia sobie wyobrażenie o tym, czy świat (wówczas w osobie mamy i taty) go słyszy, czy nie, czy zaspokaja jego potrzeby bezpieczeństwa, odżywiania, komfortu cielesnego, komunikacji, akceptacji, miłości, czy też nie zaspokaja, a także czy tak jest, to w jakim stopniu i jak całkowicie. Zaburzenia rozwojowe w tym okresie powodują u człowieka poczucie „głodu” relacji, miłości, uczucia, bliskości emocjonalnej i fizycznej. Osoba taka nieustannie poszukuje „idealnego rodzica” – osoby, która zrekompensuje mu to, czego kiedyś nie otrzymała (bezwarunkowa miłość, bezwarunkowa akceptacja, odczytywanie jego potrzeb bez wypowiadania ich na głos, natychmiastowe zaspokojenie jego potrzeb) oraz zadowoliłaby go swoją miłością. Oczywiście nie da się jej otrzymać w tej formie. Jest tylko jeden okres w życiu, w którym nasze potrzeby mogą zostać zaspokojone w tak idealny sposób – jest to dzieciństwo. Niemożność otrzymania tego wszystkiego od drugiej osoby powoduje wielki gniew, ból i rozpacz. I znowu nadzieja, że ​​kiedyś ktoś pokocha tak bardzo, że będzie doskonale wszystko rozumiałchcemy, a żeby to dla nas zrobił, będzie z nami cały czas i zawsze będzie w zasięgu kontaktu. Innymi słowy, szukamy dla siebie „rodzica”, który będzie w stanie zaspokoić nasze potrzeby i pragnienia. Zmniejszając w ten sposób uczucie niepokoju i tworząc sytuację bezpieczeństwa. Następnie pojawia się kolejne pytanie: „Czy naprawdę konieczne jest, aby zawsze kogoś mieć, aby stworzyć wokół siebie sytuację bezpieczeństwa? I że obecność czegoś innego powinna determinować charakter naszego bezpieczeństwa? Aby zrozumieć to zagadnienie, musimy zrozumieć sam mechanizm zależności. Autorzy książki „Miłość i uzależnienie” – Stanton Peele i Archie Brodsky, ujawniają to zjawisko poprzez koncepcję – UZALEŻNIENIE. „Uzależnienie zwane uzależnieniem jest lustrzanym odbiciem bardziej podstawowych uzależnień, których uczymy się w domu i szkole” [3.6]. Oznacza to, że uzależnienie jest rodzajem uzależnienia od czegoś. „Uzależniony to osoba, która nie nauczyła się poczucia celu w swojej relacji ze światem, która w związku z tym poszukuje stabilizacji i pewności siebie w jakiejś powtarzalnej, zrytualizowanej czynności” [3.12]. Dlaczego więc osoba uzależniona potrzebuje stałej stabilizacji? Co skłania człowieka do poszukiwania tej stabilności? Ciągłe poczucie niepokoju i brak bezpieczeństwa to główne wzorce definiujące osobę uzależnioną. Ważne jest dla niego stworzenie i odnalezienie tego bezpieczeństwa, które dla niego może polegać jedynie na poczuciu stabilności. Granice psychologiczne takiej osoby są dość „zatarte”; jest on gotowy na połączenie się z kimś lub czymś, naruszając jednocześnie własną autonomię. „Uzależnieni mają pesymistyczny pogląd na życie i są zajęci jego negatywnymi i niebezpiecznymi aspektami. Brakuje im pewności siebie i motywacji do pozytywnych działań, z wyjątkiem tych, które narzuca im ktoś sprawujący władzę. Są bierni, choć manipulują, a potrzebą, którą odczuwają najsilniej, jest potrzeba przewidywalnej gratyfikacji” (3.33). Jak zauważają autorzy książki: „...Kim zatem jest osoba uzależniona? Można powiedzieć, że jest to ktoś, komu brakuje chęci i wiary w swoje możliwości samodzielnego podjęcia walki z życiem. Jego spojrzenie na życie nie jest pozytywne, przewiduje szanse na przyjemność i spełnienie pragnień. Boi się świata i ludzi, postrzegając ich jako zagrożenie dla siebie. Kiedy taka osoba napotyka żądania lub problemy, szuka wsparcia w źródle zewnętrznym, które według niego jest silniejsze od niego samego i może go chronić. Osoba uzależniona nie jest prawdziwym buntownikiem. Jest raczej nieśmiały. Pragnie polegać na narkotykach (lub narkotykach), na ludziach, na instytucjach (takich jak więzienia i szpitale). Powierzając się tym wielkim siłom, zostaje kaleką na całe życie” (3.34). Jeśli ktoś nie może przestać, gdy już się nasyci, jeśli nie może się napić, to jest uzależniony. Strach i poczucie nieadekwatności prowadzą osobę uzależnioną do poszukiwania spójności stymulacji i środowiska, a nie ryzyka i niebezpieczeństw związanych z nowymi lub nieprzewidywalnymi doświadczeniami. Bezpieczeństwo psychiczne jest tym, czego pragnie najbardziej. Jak on to osiąga? Oczywiście poprzez fuzję. Człowiek stara się znaleźć osobę, która będzie w stanie utrzymać jego poczucie bezpieczeństwa. Zaczyna myśleć i wierzyć, że „to jest to…”. Taka osoba zaczyna zastępować uczucie niepokoju, strachu i zwątpienia, tj. brak poczucia bezpieczeństwa z jakimś wyższym uczuciem, które zwykle nazywa się miłością. Osoba szczerze wierzy we wszechogarniające uczucie miłości i pasji, a jednocześnie jest gotowa „poświęcić” wszystko (przyjaciół, rodzinę, bliskich, pracę itp.), Aby połączyć się z obiektem miłości. Wtedy modlitwa Gestalt F. Perlsa brzmi tak: „Ja jestem tobą, ty jesteś mną. Przyszedłem na ten świat, aby sprostać Twoim oczekiwaniom, a Ty przyszedłeś spełnić moje…” Osoba zależna emocjonalnie kieruje się motywem „unikania niepowodzeń”. Natomiast motyw „osiągnięcia sukcesu” nie jest dla niego realny. Taka osoba poszukujestała stabilność w relacjach z ukochaną osobą. Nie postrzega w nich żadnych zmian jako szansy na eksplorację, satysfakcję czy osiągnięcie. Zmiany te zawierają w sobie groźbę wstydu porażki, co jego zdaniem jest bardzo prawdopodobne. Osoba charakteryzująca się silnym strachem przed porażką unika wszelkich nowych rzeczy, jest konserwatywna i ma tendencję do ograniczania życia do bezpiecznych rutyn i rytuałów. Często słyszymy wtedy zdanie: „Nie mogę bez Ciebie żyć, życie nie ma znaczenia…” Czym jest miłość i jakie są parametry zdrowej miłości? Jak odróżnić osobę uzależnioną od osoby o wyraźnych granicach psychologicznych - nie uzależnionej? Jak zrozumieć, czym jest prawdziwa miłość? Przede wszystkim osobowość nieuzależnioną charakteryzuje się tym, że nie boi się czegoś nowego i niepewnego i nie próbuje od tego uciekać w coś stabilnego, rutynowego i przewidywalnego. Osoba taka jest gotowa na zmiany, jest elastyczna i labilna. Moim zdaniem taka osoba swoje poczucie bezpieczeństwa wyznacza nie przez kogoś lub coś, ale zasobów szuka „w sobie”. Bazuje na własnych siłach, kieruje się własnymi pomysłami, doskonale zdaje sobie sprawę ze swoich potrzeb, czyli jest to rodzaj twórczego przystosowania się do nowych sytuacji, w których nie ma stereotypów, ustępując miejsca autoekspresji i możliwości wyrażać się spontanicznie i otwarcie. Ważne jest, aby nawiązać kontakt z rzeczywistością i uświadomić sobie swoje uczucia, a nie ukrywać się przed nimi w stałości i rutynie. „Szacunek w relacjach jest podstawą, na której budowane są relacje międzyludzkie” (Katerina Bai - Balaeva). W zdrowym, pełnym miłości związku człowiek może wyrazić siebie jako jednostka. Żyj i rozwijaj się duchowo. „...Podchodzi do nowych wyzwań, doskonaląc swoje umiejętności, podejmując ryzyko, stawiając czoła oporowi i frustracji oraz zawsze rzucając sobie wyzwania. Inaczej oznaczałoby to koniec jego kariery twórczej. Niezależnie od jego osobistych niedoskonałości, zaangażowanie w pracę nie umniejsza jego integralności i zdolności do życia, a tym samym nie skłania go do chęci ucieczki od siebie. Zetknął się z trudną i wymagającą rzeczywistością…” [3.39]. Miłość jest przeciwieństwem uzależnienia interpersonalnego. Związek pełen miłości opiera się na pragnieniu wzrostu i rozwoju poprzez życie nim oraz na pragnieniu, aby partner zrobił to samo. Jak zauważają autorzy książki Miłość i zależność: „Jeśli dwoje ludzi ma nadzieję zrealizować swój pełny potencjał jako istot ludzkich – zarówno razem, jak i osobno – wówczas tworzą intymność, która oprócz zaufania i uczestnictwa obejmuje nadzieję, niezależność, otwartość, odwagę, umiejętność podejmowania ryzyka i kochania” [3.49]. Jak stwierdza Erich Fromm w swoim dziele „Sztuka kochania”, mężczyzna lub kobieta mogą osiągnąć miłość tylko wtedy, gdy rozwiną się do poziomu, na którym mogą istnieć jako osoba kompletna i pewna siebie. „Dojrzała miłość” – mówi Fromm – „jest jednością pod warunkiem zachowania integralności i indywidualności”. Wymaga „stanu napięcia, przebudzenia, wzmożonej witalności, co może być jedynie wynikiem produktywnej i aktywnej orientacji w wielu innych obszarach życia”. Pozwala nam, jako kochankom, „aktywnie interesować się życiem i rozwojem osoby, którą kochamy”[5]. Fromm zauważa, że ​​dwoje ludzi, których łączy namiętność, „akceptuje intensywność zakochania, stan „szaleństwa” od siebie.” przyjaciela, za udowodnienie intensywności ich miłości, podczas gdy to może jedynie świadczyć o stopniu ich wcześniejszej samotności.” Relacje miłosne, jak przekonał się Erich Fromm, opierają się na integralności psychicznej i poczucie bezpieczeństwa osób wchodzących do nich. Opierając się na własnej integralności, kochankowie szukają możliwości ciągłego, niezakłóconego rozwoju siebie nawzajem i swojego związku. Szanując ludzi za to, kim są i kim byli, oraz życie, które każdy z nich zbudował, starają się zachować swoje dotychczasowe zainteresowania i przywiązania. Mogą być do siebie namiętnie przyciągani i mogą mieć silne pragnienie zostania najlepszymi przyjaciółmi. Onizaakceptować potrzebę prywatności drugiej osoby, różnicę w jej punktach widzenia i gustach. Rozumieją, że narzucanie pewnych decyzji czy deklaracji jest nierozsądne i skrajnie autodestrukcyjne. Biorą pod uwagę, że wzajemne poznanie się dwojga ludzi oraz zbadanie stopnia i głębokości ich zgodności wymaga czasu. Mogą teraz przenieść na swój związek dobre uczucia, jakie darzą siebie nawzajem – jako całościowych, rzetelnych i rozsądnych ludzi. Co sprawia, że ​​ten związek jest dla nich spełniony, co ich przekonuje, że to miłość? Poczucie i wizja, że ​​to, co mają dzięki byciu razem, jest czymś szczególnie wartościowym spośród alternatyw, jakie ma każde z nich. Ta perspektywa, daleka od uczynienia związku suchym i pozbawionym emocji, daje im możliwość bezwarunkowego dawania, jako dojrzali ludzie, którzy wiedzą, dlaczego kochają i dają oraz dlaczego mogą wzbudzić podobne uczucia u kogoś innego. Rozumieją doskonale, że ich wzajemny wybór wynikał z czegoś innego niż desperacji obu stron i dlatego nie może go zmienić przypadkowy podmuch wiatru. Nie mają powodu wątpić, że ich wzajemne uczucia są prawdziwe, silne i trwałe, dlatego też badanie życia zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz relacji nie budzi obaw [5]. miłości, Stanton zauważa, że ​​chęć odkrywania jest instynktem życiowym takich ludzi: zanim się poznali, byli istotami dorastającymi i zaczynają się jednoczyć, co stanowi pozytywny wybór dalszego rozwoju, robiąc to razem (choć nie wyłącznie) z inną osobą . Kochankowie traktują sam związek jako szansę na rozwój. Chcą lepiej zrozumieć siebie, siebie i siebie nawzajem. Z tego powodu relacje miłosne z konieczności pogłębiają się - ze względu na wspólne doświadczenia kochanków i z powodu ich ciągłego pragnienia odkrywania nowych aspektów swojego związku i lepszego zrozumienia starych. Każdy z kochanków sam chce stać się lepszym człowiekiem, a dla drugiego stać się lepszym człowiekiem. Pragnienie to wynika zarówno z miłości do tej osoby, jak i pragnienia, aby przydarzyło jej się jak najlepsze rzeczy, a także świadomości, że dzięki temu stanie się ona bardziej stymulującą, satysfakcjonującą i szczęśliwą osobą, którą można kochać i z którą żyć. Aby te rzeczy mogły się wydarzyć, związek miłosny musi mieć charakter pomagający. Kochankowie powinni wspierać się nawzajem w swoich słabych i mocnych obszarach, choć w każdym z nich podejście jest inne. To pierwsze jest rozumiane jako coś niepożądanego, co może być trudne do skorygowania. Drugi jest mile widziany, podziwiany, używany i rozwijany. W obu przypadkach mamy do czynienia z troskliwą uwagą, uznaniem wzajemnej indywidualności i chęcią wydobycia z siebie nawzajem tego, co najlepsze. Może to wymagać delikatnego, ale ciągłego przypominania z jednej strony lub zachęty i gratulacji z drugiej. Ale cel obu jest ten sam: wsparcie, aby partner stał się najlepszym człowiekiem, w oparciu o rzeczywiście tkwiące w nim zdolności [3.55]. Według Stantona miłość jest możliwa tylko wtedy, gdy wyciągniemy z naszych sił rękę do drugiej osoby , a nie ze słabości. Jeśli znajdziemy się w związku opartym na słabościach, nie da się go naprawić bez uprzedniego (lub jednoczesnego) przywrócenia własnego ducha. Kolejnym ważnym wskaźnikiem braku uzależnienia jest umiejętność cieszenia się samotnością bez popadania w nią. Autonomia osobista to „złoty środek” dwóch biegunów – samotności i fuzji. Jeśli popadniemy w jedną ze skrajności, stracimy własne granice. Proces twórczej adaptacji zostaje zakłócony, wówczas kontakt z innymi nie jest możliwy. Jak mówi Harm Siemens: „Brak energii w kontakcie to dyfleksja”. Moim zdaniem kontakt jest możliwy tylko wtedy, gdy jesteśmy świadomi swoich potrzeb, rozpoznajemy swoje uczucia, potrafimy o nich rozmawiać i okazywać je. Relacje miłosne są możliwe, gdy partnerzy są gotowi się spotkaćprzyjacielu i rozpoznaj dwie strony swojej istoty - dobrą i złą, ale jednocześnie czasami bardzo trudno jest połączyć prawdziwą osobę i jej wyobrażenie. Prawie zawsze przeszkodą w spotkaniu dwojga ludzi jest strach przed samotnością. Następnie ważne jest, aby zrozumieć, dlaczego dana osoba jest samotna? Dlaczego nie może znaleźć swojej „połówki”? Dlaczego pomimo ogromnej liczby pięknych, życzliwych, mądrych ludzi wokół, z rozpaczą rozumie: to nie jest to, czego potrzebuję i nadal żyję samotnie? Dlaczego single tęsknią za setkami i tysiącami wspaniałych ludzi, którzy odpowiadają im pod każdym względem, a nie widzą w nich swoich przyszłych partnerów, obiektu swoich najczulszych uczuć i źródła szczęścia? Dlaczego pozostają samotni...? Wśród ludzi panuje powszechne przekonanie, że człowiek w swoich relacjach osobistych kieruje się zasadą – jeśli inwestuję w drugą osobę swoje uczucia i emocje, to w związku z tym oczekuję tego samego w zamian, a zatem jest to główna przyczyna samotności. Wtedy relację miłosną możemy uznać za wkład „kapitału” w bliską nam osobę. „Inwestujemy” w niego nasze czułe uczucia, emocje, troskę i oczekujemy, że ta „inwestycja” przyniesie „dywidendy” – jego uczucia, emocje i troskę wobec nas. Takie relacje miłosne mogą trwać bardzo długo, o ile partnerzy są gotowi „inwestować” w siebie i osiągać „zysk”. Moim zdaniem te relacje opierają się na osobistym egoizmie każdego. Prawdopodobieństwo, że związek ten będzie harmonijny i przyniesie korzyści obu partnerom, jest zredukowane do zera. Nie da się czerpać satysfakcji emocjonalnej ze związku, w którym stale oczekujemy czegoś w zamian za nasze „wysiłki”. Prawdziwą miłość wspiera nie tylko pełnia doświadczenia uczuć, które przyciągają ludzi do siebie, ale także przyjazne relacje. Przyjaźń to nie tylko pokrewna dusza, ale także wzajemne zrozumienie i wzajemny szacunek jako jednostki. Według najwybitniejszych myślicieli, poetów i artystów miłość bez przyjaźni jest płytka. Według F. Perlsa trudności w małżeństwie zaczynają się wtedy, gdy jedno z małżonków nie pasuje do scenariusza życiowego drugiego. Innymi słowy, gdy człowiek kocha nie swojego małżonka, ale obraz tego, jaki powinien być [2]. Ważne jest, aby być w rzeczywistości, z prawdziwą osobą, a nie z jej wyobrażeniem, wtedy możliwe jest spotkanie dwóch osób. Zatem, aby zrozumieć, czy kochamy, czy jesteśmy uzależnieni emocjonalnie, musimy zrozumieć naszą potrzebę relacji z partnerem. Czego najbardziej potrzebujemy w tej relacji: rozwoju osobistego i wzajemnego rozwoju czy stałości i stabilności? Na jakich aspektach osobistych się opieramy: mocnych czy słabych stronach? Jak zauważa P. Stanton, możemy zacząć od nauczenia się umiejętności cieszenia się samotnością, bo jest to nieuzależnienie w miniaturze. Umiejętność poznania osoby opartej na pewności siebie i sile jest ważnym warunkiem stworzenia harmonijnego partnerstwa. Opierając się na naszej potrzebie samodoskonalenia i samorozwoju, możemy bezpiecznie zanurzyć się w nowe relacje i równie łatwo z nich wyjść. Ważne jest, aby przebywać w obecności drugiej osoby z jasnym zrozumieniem siebie i swoich granic psychologicznych, wtedy spotkanie z drugą osobą stanie się możliwe i może przynieść nie tylko radość, ale także stać się podstawą rozwoju osobistego. Jak zauważył V.A. Suchomliński – bez wysokiego celu życiowego człowiek nie jest w stanie doświadczyć szlachetnego i wzniosłego uczucia miłości [4]. Dlatego zdrowy, nieuzależniający człowiek polega na swojej wolności – wolności bycia sobą. Jeśli uciekniemy od wolności i ukryjemy się w związkach lub odnajdziemy wolność w doświadczaniu relacji jako wybranych, a nie wymuszonych, wówczas ponownie staniemy w obliczu intymności i zależności. Intymność sugeruje, że dwoje ludzi może się bez siebie obejść, ale razem czują się dobrze. Uzależnienie oznacza wiele przyczyn niemożności oddalenia się od siebie. Osoba niezależna odważnie otwiera się na coś nowego i nieznanego, np.