Pamiętam, jak w siódmej klasie nauczyciel wychowania fizycznego wpisał mnie na listę uczestników konkursu. Okazało się, że to „strażak wszechobecny”. Jakie zwierzę? Nikt nie wie. Zebraliśmy się w ósemkę i razem z Władysławem Galejewiczem, tak nazywał się nauczyciel wychowania fizycznego, pojechaliśmy sami na hipodrom na obrzeża miasta. Pole jest ogromne. Znajduje się na nim tor przeszkód i kilka innych urządzeń. Przyglądamy się uważnie, uśmiechamy i lekko spieszymy w nieznanym otoczeniu. Wszyscy są w bojowym nastroju, gotowi do działania, udają się na naradę trenerską i otrzymują instrukcje od sędziego głównego. Mówi nam, co mamy robić, układa to etapami. Kompetentnie trzeba przyznać, układa to według możliwości psychofizycznych każdego: dla jednego - żeby szybko przebiec sto metrów przez pole, dla drugiego - do prowadzenia i rozwijania węży strażackich, dla kogoś - do ich podłączenia; ktoś musi biec po kłodzie, wziąć barierkę, wspiąć się przez okno. Zabieram się do pracy z gaśnicą: weź z osłony przeciwpożarowej dwunastokilogramową gaśnicę, przebiegnij z nią dwadzieścia metrów, uruchom ją i napełnij. specjalny zbiornik z pianką. Po dziesięciu sekundach „gaszenia” – połóż gaśnicę na krawędzi zbiornika, przebiegnij sto metrów i podaj pałkę armatnią mojemu przyjacielowi Lechowi, przebiega ostatni etap, muszę przyznać, że moja radość nie miała granic : do tego momentu z zainteresowaniem patrzyłem tylko na gaśnice, a tu... Następnie dla nas, „gaśniczek”, sędzia główny udziela osobnej odprawy: opowiada o procedurze obsługi jednostki, wyjaśnia, jak te dziesięć sekund będą policzone itp. Wszyscy, przejdźmy do początku, wszyscy są podekscytowani i w oczekiwaniu. Pamiętam, jak wesoło biegali, wspinali się i skakali. Jak sprytny Tolik Gimatow, jak kot, wyleciał przez okno. Moja gaśnica zapaliła się za pierwszym razem, ale ktoś drżącymi rękami nie mógł złamać plomby i przekręcić dźwigni. Inni z niekompetencji ochlapali się nogami. Moje 10 sekund nalewania/gotowania minęło błyskawicznie. Kiedy na ostatnim etapie kolega Lecha przebiegał obok czołgu, jedna z leżących, ale wciąż działających gaśnic samoistnie odwróciła się i spryskała mu plecy. Krótko mówiąc, wrażeń było nie do zmierzenia i zachwytu też! Zajęli nawet trzecie miejsce. Nawet jeśli jest siedmiu lub dziewięciu uczestników, jakie to robi różnicę? Główną korzyścią było nowe poczucie: „Jesteśmy mężczyznami!” Nie gorszy od innych sportowców. Jeśli już, to możemy!*******Dlaczego te zawody tak zapadły w pamięć ze względu na nieznane środowisko, ogromne pole i nietypowe akcje? Ale nie tylko. Bo ciężko pracowali, robili wszystko jasno, dobrze spisali się i otrzymali certyfikaty. Dla nas było to coś w rodzaju początku męskiej inicjacji. Dziękuję Władysławowi Galejewiczowi! Zapoznałeś nas z pracą zespołową, która ma na celu zwycięstwo. Czy wiesz, jak ważne jest, aby młodzi chłopcy mieli palące poczucie „Mogę!” i „Wygraliśmy!” Czy tego uczyli naszego nauczyciela wychowania fizycznego w instytucie pedagogicznym? Możliwe, że podczas wykładów nie, nie myśleli o tym temacie. Ale w praktyce tak, bo sport, zawody i zwycięstwa są ze sobą nierozerwalnie związane. W każdym razie męska energia, przekazywana przez naszych przodków, powiedziała naszemu trenerowi, że musimy zrobić dokładnie to - i tak zrobił, a pożądany stan stał się integralną częścią naszej psychiki ******* Niestety, w obecna rzeczywistość, zastępcy i specjaliści Ministerstwa Oświaty Poważnie dyskutują o możliwości odwołania zajęć wychowania fizycznego w szkole. Z ich punktu widzenia są „przestarzałe”. Zamiast tego istnieją opcjonalne sekcje specjalistyczne. Jak myślisz, kto za nie zapłaci? No i co najważniejsze, co w rezultacie otrzymamy? Najprawdopodobniej jeszcze więcej Divan-Divanów nie wie, co to wysiłek fizyczny. Schemat jest prosty: im mniej zawodów w rzeczywistości, tym mocniej Internet jest przykuty do wyświetlacza. Rozpoczął się nowy etap doboru naturalnego, rozpoczęła się ewolucja!