Dzień dobry, drogi czytelniku! Niedawno otrzymałem anonimowe pytanie z otwartego źródła. Chciałbym podzielić się moim rozumowaniem. pytanie do psychologa: Mój mąż pije prawie codziennie 1-2 butelki piwa. Niezależnie od tego, czy to był dobry, czy trudny dzień, czy dali mi premię, otrzymali naganę, pokłócili się ze mną, czy odwrotnie, wszystko jest w porządku. Jednocześnie czasami przyznaje się do uzależnienia i mówi, że należy podjąć środki. A czasem znowu etap zaprzeczania: „Co jest nie tak?! Nie upijam się, nie awanturuję się”. Próbowaliśmy pójść na kompromis, pytaliśmy, czego mu brakuje do pełnego szczęścia, co mogę zrobić? Odpowiedział, że nie wystarczy intymność. Świadczę. Teraz twierdzi, że to wystarczy. Ale problemu nie da się rozwiązać piwem. Zdecydowanie (( 4-7 wieczorów w tygodniu jest z butelką. Stanowczo odmawia pójścia do psychologa. Co mam zrobić? Moja odpowiedź: Witam! Nie podałaś, jak długo trwa ten okres, gdy mąż sięga po napoje alkoholowe ( co oczywiście obejmuje piwo. Jednak czytając post, uważam, że okres jest długi. Z wszystkiego, co napisano, jasno wynika, że ​​picie piwa nie jest dla Twojego męża problemem, a wręcz przeciwnie, możliwością jego rozwiązania. swoje problemy (w pracy, osobiste i inne). Jeśli piwo jest źródłem rozwiązania problemów męża, to nie będzie mógł i nie będzie chciał rezygnować z piwa. W metaforze życie bez piwa jest jak krzesło na trzech nogach – jest niewygodnie i trzeba utrzymać równowagę. Z tego samego powodu niechęć do wizyty u specjalisty. Dlaczego pojawia się taka sytuacja, a głównym powodem jest niedojrzałość danej osoby? jego brak przystosowania do świata zewnętrznego, jego nieumiejętność rozwiązywania problemów, ale umiejętność ich tworzenia. Będąc w tym samym systemie rodzinnym z osobami zależnymi, cała rodzina kończy się z nim w współzależnej relacji z żoną i dziećmi). Czyli od czasu do czasu, a może ciągle pojawiają się myśli „jak pomóc”, „muszę pomóc, bo to mój mąż”, „jeśli go zostawię, to on sobie nie poradzi”, „obiecał wczoraj, że nie nie pić, wszystko nam się ułoży „dobrze” i tym podobne. Ważne jest, aby zrozumieć, że gdy żona jest współzależna, doświadcza wielu negatywnych emocji, które prowokują błędy poznawcze i fałszywe oczekiwania. Najczęstszym błędem w myśleniu jest to, że muszę, na przykład, koniecznie muszę mu pomóc, uratować go”, żona nie osiągając rezultatu, staje w obliczu poczucia winy i beznadziei. Czy to naprawdę Twoja wina i odpowiedzialność? Co powinienem zrobić? Biorąc pod uwagę sytuację, dokonaj wyboru dla siebie raz na zawsze: żyj z akceptacją sytuacji taką, jaka jest, rozumiejąc, że nie jesteś wolny, aby skorygować uzależnienie, tylko on sam może wejść w remisję lub nie żyć tak, zmieniając wszystko radykalnie. Bez względu na to, jaką podejmiesz decyzję, będziesz musiał wziąć za nią odpowiedzialność, z pewnością rozumiejąc, że jest to tylko twój wybór.