Często mówi się, że nadopiekuńczość to nadmierna miłość, ale jest to dalekie od prawdy. Nadopiekuńczość kryje w sobie zupełnie inne uczucia i lęki. Nadopiekuńczość może być pobłażliwa, gdy pragnienia każdego dziecka są zaspokajane bez odmowy. A może jest to żądanie nadopiekuńczości, gdy dziecku narzuca się zasady, których musi przestrzegać. Czym jest nadopiekuńczość? Jest to sytuacja, gdy dziecko nie stawia czoła trudnościom i zadaniom w swoim życiu, ponieważ jego mama, babcia (lub osoba je zastępująca) starają się wszystko rozwiązać za niego i za niego. Obejmuje to: Rozwiązywanie codziennych problemów dziecka (sprzątają dla niego pokój, ścielą łóżko, odkładają brudną bieliznę, zmywają naczynia itp.) Rozwiązywanie problemów organizacyjnych (budzą dziecko do szkoły zamiast budzika do liceum, odebrać mu teczkę, odrobić lekcje) Kontrola nad ruchem i działaniem (rodzic często dzwoni w ciągu dnia i pyta już dość duże dziecko: jak wrócił do domu, czy jadł zupę) Ograniczenia w poznawaniu ze światem zewnętrznym („Nie zjeżdżaj po zjeżdżalni – nagle upadniesz” „Nie dotykaj kamienia, są na nim zarazki”) Ograniczenia w komunikowaniu się z innymi ludźmi bez omówienia sytuacji z dzieckiem („Ty nie porozumie się z Wową, jest złym chłopcem i nie pasuje do ciebie”) W rezultacie dziecko w ogóle nie czuje swoich granic, nie rozumie, do czego jest zdolny, ale nad tym, co jest poza jego kontrolą, nie zrozumieć, co jest dla niego dobre, a co nie. Nie wie, jak przeżywać frustrację: gdy coś nie wychodzi, wpada w odrętwienie i czeka na pomoc innych osób, traci kontakt Twoje uczucia. Nie rozumie, kiedy jest głodny, a kiedy syty. Przecież wcześniej o tym problemie zawsze decydowała moja matka. Jak w słynnym dowcipie: „Kolia, idź do domu”. „Mamo, zimno mi?” „Nie, chcesz jeść!” Taka osoba nie wie, jak zorganizować swoje życie, gdy stanie się dorosła - ciągle tak jest spóźnia się do pracy, nie radzi sobie ze sprawami domowymi. Wcześniej pomagała mu w tym mama lub babcia, teraz jednak na jego barki spadł ten przytłaczający ciężar, a dorosłemu dziecku niezwykle trudno jest wejść w samodzielne życie. Takie dzieci pozostają w rodzinie rodziców bardzo długo, bo nie wyobrażają sobie bez nich życia. Dobrym przykładem jest słynny radziecki film „Gdzie jest Nofelet?”. (1987) Czterdziestoletni kawaler Pasza jest pod całkowitą kontrolą rodziców, a jego pragnienie założenia własnej rodziny z ukochaną kobietą pozostaje na poziomie fantazji. Dlaczego tak się dzieje? Dlaczego potrzeby dziecka są ignorowane, a ono wyrasta w kokonie „tego, co dla niego najlepsze” według rodziców? Faktem jest, że prawdziwych potrzeb dziecka nie da się usłyszeć przez gęsty matczyny niepokój i strach? A jeśli dziecko wykaże jakikolwiek opór, natychmiast zostanie zmiażdżone przez wstyd i poczucie winy. Mama złapie się za serce i będzie lamentować, że w ogóle się o nią nie troszczy i dosłownie chce jej śmierci. Mama stara się kontrolować wszystkie obszary życia swojego dziecka. A jeśli coś wymknie się spod kontroli, odczuwa silny niepokój, którego nie może znieść. Z reguły taka matka jest dość niedojrzała i dziecinna, ponieważ nie jest w stanie zdawać sobie sprawy z daleko idących konsekwencji swoich działań osobowość niespełniona, po traumie lub współzależna. Całe jej życie może być skupione na dzieciach. Obecność dzieci i nadopiekuńczość nad nimi może pozwolić jej mieć „uzasadniony” powód: pozostać w nieudanym małżeństwie, nie angażować się w samorealizację, przymykać oczy na swoje prawdziwe problemy. Często po rozwodzie. kobieta może unikać związków z mężczyznami, bać się zawierać nowe małżeństwo, a wychowywanie dzieci jest ku temu świetną okazją. Już jako dorosłe dzieci takich matek mogą usłyszeć wyrzuty pod ich adresem: „Dałam wam wodę, nakarmiłam was. Nie zbudowałeś swojego życia osobistego, ale…” Niektóre matki, których dzieci wyrosły i jedno po drugim opuszczają rodzinne gniazdo, potrafią „przylgnąć” do najmłodszego dziecka i próbować go zatrzymać przy sobie, aby unikajcie samotności.