Byliśmy z dziećmi w ośrodku medycznym. laboratoria: trzeba było wykonać badania na basenie. Jest to dzień roboczy, czas pracy i dlatego jest mało ludzi. Administrator i pielęgniarka zabiegowa na pół etatu jest zajęta poprzednim klientem, dzieci i ja grzecznie czekamy na kanapie, grając w gry słowne. I wtedy, używając podstępnego słowa „aster” (pomyśl jeszcze o literze „a”!), wchodzi kobieta z dzieckiem. Dziecko jest małe, kobieta jest duża. Dziecko, będąc chłopcem, w dość przewidywalny sposób wspina się na wieszak. Kobieta, będąc babcią, co było całkiem przewidywalne, zaczyna go zawstydzać. Moja córka dolewa oliwy do ognia, uparcie wzywając sprawcę do porządku. Jako zwolenniczka nieingerencji w życie prywatne proszę ją, aby się nie wtrącała. I od razu tego żałuję, bo... Dzieje się coś zupełnie przewidywalnego: babcia wchodzi ze mną w dialog, zmierzając w stronę monologu: „Nie, nie, niech mu powie, jak ma się poprawnie zachowywać!”. Cóż za piękność, dziewczyno! – mówi i kieruje delikatne spojrzenie do uroczej dziewczyny. „Ty też masz urok, ale jest inny” – uśmiecham się do kobiety, co oznacza, że ​​chłopcy też są fajni, ale inni. „Nieee!” – Nawet nie wiem, jak opisać uczucie, jakie wyrażała moja babcia… oburzenie? zdumienie? Zarówno? - Jadę z nim z Corvalolem!!! Mój nadmiernie wrażliwy mózg zamarł, na próżno próbując zrozumieć, z kim ona jedzie - z wnukiem czy z Corvalolem, a tymczasem babcia ciągnęła dalej: - W takim razie nie ma chwili spokoju! nastąpiło 5 minut monologu o zupełnie normalnym chłopięcym zachowaniu w zbolałej intonacji, który spokojnie zignorowałem, zdając sobie sprawę, że tu i teraz nie ma nic do zrobienia i nie ma prośby, i w ogóle - byłem na wakacjach, gdy nagle coś wyszło, że nie mogłam powstrzymać się od reakcji: - Jest w stosunku do nas nadpobudliwy! - i wymowne spojrzenie jak w tej piosence - „pochylony, pochylony nisko”. - Nadpobudliwy? Czy neurolog postawił tę diagnozę? - Nie! Neurolog nigdy nie postawi takiej diagnozy! – moja babcia dewaluuje całą moją wiedzę na temat roli lekarzy w monitorowaniu ADHD. - Co ona widzi? Tylko on wysłuchuje naszych skarg i przepisuje środek uspokajający... Mając nadzieję, że środek uspokajający nie zostanie przepisany chłopcu, jeszcze raz wyjaśniam: - Kto stawiał diagnozę? - Rodzice stawiają najlepsze diagnozy! Na naszym podwórku są rodzice, których dzieci są zdecydowanie nadpobudliwe, więc nas słuchają i mówią, że u nas jest dokładnie tak samo! Zarówno ruchy, jak i zachowanie są zdecydowanie nadpobudliwe! Nasi rodzice lepiej stawiają diagnozy niż lekarze! „Tak, nasi rodzice uwielbiają stawiać diagnozy” – narzekałem i w tym momencie moje wybawienie przyszło w postaci administratora i pielęgniarki zabiegowej na pół etatu… Dobrze, że to jest to. babcia nie jest moją klientką. Myślę, że przy swoim zamiłowaniu do diagnozowania jest niczyją klientką, a może jedynie pacjentką przychodni rejonowej z licznymi dolegliwościami somatycznymi i gotowymi diagnozami. Wygląda na to, że chłopiec się przystosował i wydaje się, że dobrze się rozwija. A co się z nim później stanie - Bóg jeden wie... W sumie morał z tej bajki jest dla każdego inny. Ważne jest, abym został dobrze zrozumiany: nie jestem przeciwny babciom i nie jestem nawet przeciw obawom rodziców o zdrowie ich dzieci. Jestem przeciwny modnym, głupim niepotwierdzonym diagnozom i głośnemu piętnowaniu mojego (!) potomstwa, zwłaszcza w obecności obcych osób. Co więcej, zarówno te medyczne, jak i inne - entuzjastycznie wywyższające (bez powodu) lub pogardliwie niszczące. Cóż, nie rób tego z dziećmi. Proszę.