Ostatnio usłyszałam opinię od jednej z koleżanek, prywatnie praktykującej psycholog z dużym doświadczeniem, że zawód psychologa to skuteczny sposób na wysublimowanie własnej agresji. To jej stwierdzenie wzbudziło we mnie sprzeczne uczucia. Chciałbym się nimi podzielić i wysłuchać opinii kolegów na ten temat. Na początku spotkałem się z dzikim oporem: jak to możliwe? psycholog i agresja?! W ogóle nie mieściło mi się to w głowie! Zatrzymywać się! Może nie powinniśmy generalizować? Nie mogę odpowiadać za wszystkich na raz. Opowiem ci o sobie. Mam dużo agresji. Całe życie byłam zła na: moją matkę, dla której, jak mi się wydawało w dzieciństwie, nie byłam najlepsza i najpiękniejsza; na tatę, z którym ciągle się kłóciłam, broniąc swojego punktu widzenia; bratu, którego szalenie kochałam i zarazem szalenie nienawidziłam, bo on wszystko może, a ja nic, nauczycielom, którzy mówili: „Jesteś grzeczną dziewczynką, ale do gimnazjum nie dojdziesz.. ..profil matematyczny....klasa 11.....złoty medal..... .dyplom z wyróżnieniem”, koledzy z klasy, którzy twierdzili, że zawód psychologa jest niepoważny i otwarcie śmiali się z kolegów, którzy widząc mój zawód entuzjazmem, z całych sił próbowali „odciąć” jako coś, co faktycznie przeszkadza w życiu („Dokąd idziesz?”, Znowu się wtrącasz? Jaki projekt? Po co ci to? „), do „głównego” psychologowie, którzy przyszli sprawdzić moją pracę i na podstawie błędnie wypełnionych dokumentów wyrazili opinię o moim nieprofesjonalizmie, podczas gdy sami nie zadali sobie trudu, aby mi wytłumaczyć i powiedzieć, jak to zrobić poprawnie, zróbcie to… Wow! Ile we mnie agresji!!! Morze!!! Nie, ocean! A ocean jest potężny! Ile jest energii, ile życia i ile możliwości, aby powstało coś innego! (Jakoś wyszło to nawet bardzo biologicznie i ewolucyjnie, ponieważ życie pierwotnie powstało w wodzie) Teraz, po ładnych kilku latach, rozumiem to wszystko! Gdyby nie ci wszyscy ludzie, Życie nie szalałoby teraz we mnie w ten sposób! Dzięki tym kopniakom jestem perpetuum mobile i skoczkiem, poszukiwaczem i kopaczem (może dlatego jestem psychologiem dziecięcym?). Wiem, czego chcę i wiem, jak to osiągnąć. A jeśli ktoś mi powie, że to nie wyjdzie, że nie jestem aż tak dobry, to w myślach (choć mogę otwarcie) powiedzieć: „Dziękuję, że dałeś mi tego kopa w dupę! Teraz tego nie zrobię! uda się, ale polecę do celu!” A co moja agresja daje moim Klientom 1) Każdy człowiek jest dla mnie wyjątkowy! Nauczyła mnie tego moja mama – dziękuję jej bardzo! Tak, tak, właśnie dlatego, że w dzieciństwie mówiła, że ​​jestem taki sam jak wszyscy, zwyczajny, dobry, przeciętny. Ile czasu zajęło mi „rozszyfrowanie” tej wiadomości dokładnie w ten sposób! Każdy człowiek jest najlepszy, najpiękniejszy, najmądrzejszy, najmilszy, najzdolniejszy, najlepszy (dlatego nie ma jednego najlepszego, wszyscy jesteśmy tacy!) - dla siebie i być może dla jakiejś innej osoby . Zrozumienie, ujawnienie i zaakceptowanie tej wyjątkowości ma dla Klienta działanie terapeutyczne. 2) Każda sprawa klienta jest jak thriller, ekscytujący! Interesują mnie szczegóły, wydarzenia, ludzie. Co wydarzyło się przed i po? Co czułeś i myślałeś? Ważne jest dla mnie znalezienie przyczyny, źródła (nauczyli mnie tego moi nauczyciele i koledzy z klasy). A kiedy już układam puzzle, za każdym razem jestem zdumiony i zdumiony ludzką naturą, a potem, jak w filmie z najbardziej nieoczekiwanym zakończeniem, mówię sobie: „To jest super!” Tylko w filmie to koniec, a w psychoterapii dopiero początek! 3) Pozwalam Klientowi doświadczyć różnych uczuć, w tym agresji! Bo wiem, co to jest! Ja też tego doświadczyłam i doświadczam. I wiem, jak skierować tę energię w kierunku, którego potrzebuję. I raduję się, gdy zdaję sobie sprawę, że jestem zły! Oznacza to, że mogę pomóc Klientowi zaakceptować jego uczucia i być mu wdzięcznym. 4) Wiem, że każdy Człowiek jest Nauczycielem. I za każdym razem na sesji pozwalam Klientowi to poczuć: „Jak ty to robisz? To jest super! Naucz mnie tak. Łatwiej mi to wszystko robić z dziećmi”. Są otwarci, nie kryją się, chociaż są do tego zmuszeni...a ja też więcej pracuję z dziećmi!