Miłość i samotność to trudne połączenie. Czasami wiele par powstaje tylko dlatego, że jest strasznie, pusto, ciężko być samemu, być samemu. W bliskiej osobie szukamy wsparcia, zrozumienia, troski, chęci dzielenia się radościami i smutkami życia, a często spotykam się z nimi w mojej praktyce, gdy kobieta lub mężczyzna już w para, czuje się samotna. Dlaczego tak się dzieje? Spotyka się dwójka kochanków, stając się sobie najdrożsi i najbliżsi. I wtedy coś się dzieje, a ukochany mężczyzna (ukochana kobieta) nagle staje się obcy (obcy) i odległy (odległy). Zaczynasz wątpić: czy to prawdziwa miłość, czy ta osoba jest właściwa, skoro czujesz się przy nim taka samotna? Czy można (i należy) to zmienić? Chcę odpowiedzieć na te pytania w tym artykule. Kiedy romans się kończy, pierwsza namiętność ustępuje, dopiero wtedy mężczyzna i kobieta zaczynają się naprawdę widzieć i rozpoznawać. Wszelkiego rodzaju dostosowania, konflikty, skargi mogą prowadzić do tego, że para ostatecznie ich nie rozwiąże, milczy, nie kończy rozmowy. Takie niedopowiedzenie często powoduje pierwsze uczucie samotności, niezrozumienia, rozczarowania. Okazuje się, że z jednej strony jesteśmy parą, kochamy się, ale z drugiej nawet będąc razem możemy czuć się samotni. Jednocześnie, patrząc na nas, inni będą nam pozazdroszczyć, uznając nas za parę idealną. Co się naprawdę dzieje? Czy miłość stała się tylko farsą, pięknym obrazem? Samotność w parze może być produktywna i wypełniać relacje, wzbogacać je. W ten sam sposób samotność może zwiększyć dystans między mężczyzną a kobietą, zamieniając kochanków w obcych. Potrzeba wspólnoty każdego partnera jest bardzo ważna w związku. Innymi słowy, ile czasu chcę i jestem skłonny spędzić z ukochaną osobą? Rzadko się to zbiega. Nie chodzi tu tyle o notoryczne różnice między mężczyzną i kobietą, ale o to, że potrzeba wspólnoty, intymności i potrzeba wolności jest indywidualna dla każdego człowieka. A jeśli dla jednego partnera normalne jest spotykanie się raz w tygodniu i okresowo dzwonienie do siebie, to dla innego może to być bardzo mało, powodując irytację, niepokój, skargi - „nie kochasz mnie” itp. Samotność może inspirować i wypełnić człowieka, dając mu siłę do poznania siebie, kreatywności itp. Możliwość bycia sam na sam ze sobą, ze swoimi myślami, uczuciami, refleksjami jest bardzo cenna zarówno dla mężczyzn, jak i kobiet. Dla niektórych potrzeba samotności jest naturalna i niezbędna. Bez tych chwil dla siebie takie osoby staną się rozdrażnione, zdenerwowane, zmęczone itp. A ktoś ze względu na swój charakter nie jest przyzwyczajony do samotności – dla niego jest to tragedia, katastrofa, poczucie opuszczenia, opuszczenia, braku miłości. Prosty przykład: po ciężkim dniu w pracy człowiek chce być sam w ciszy lub po prostu klikasz pilota przed telewizorem, a kobieta chce mu opowiedzieć, jak minął jej dzień, jak szef ją zbeształ, ile złych ocen dziecko przyniosło ze szkoły, jaką pilną pracę ma do załatwienia robić wokół domu itp. A jeśli mężczyzna nie chce jej słuchać – dając do zrozumienia bezpośrednio lub pośrednio, to ona odbiera to jako „nie kochasz mnie”, „nie potrzebujesz mnie”, „nie obchodzi cię, co jest dzieje się w naszej rodzinie…”. Jeśli będziemy kontynuować te myśli, rozwód nie jest daleko, często spotykana jest inna opcja „wspólnej samotności” - relacje na wzór sąsiedztwa, gdy dystans wzrasta tak bardzo, że nie ma o czym rozmawiać, o czym można milczeć, bez względu na wszystko. gdzie jesteś – w kawiarni, w kinie, w domu na obiedzie, w sypialni – coraz częściej łapiesz się na myśleniu, że ukochana osoba jest gdzieś bardzo daleko. Co się z nami stało? Kiedy tak bardzo się od siebie oddaliliśmy? Gdzie jest ten mężczyzna (ta kobieta), w którym kiedyś tak namiętnie się zakochałam (zakochałam)? Dlaczego między nami powstała przepaść, która uczyniła nas obcymi? Jeśli coraz częściej zadajesz sobie te pytania, to najprawdopodobniej teraz zadaje je Twoja para»)