SERPENT GORYNYCH. Jedna głowa Węża spała, druga patrzyła na nią z zazdrością, trzeciej w ogóle nie było. Iwanuszka, przemykając niskim, dziwnie wyglądającym szybem, wyjrzała zza najbardziej zewnętrznego kamienia. – Dzień dobry – przywitał się na wszelki wypadek. – Tak było – mruknęła niegościnnie budząca się głowa. - Czy jesteś Wężem Gorynych? - wyjaśniła Iwanuszka, wpatrując się w półmrok. Głowa podniosła się i przez chwilę przyglądała się gościowi. „Nieśmiertelne” to moje nazwisko – przedstawiła się w końcu. - Kościej. Śmierć w igle, igła w jajku i tak dalej. Krótko mówiąc – wszystko jest na dębie. A dąb jest daleko. Stąd. Droga jest długa, na twoim miejscu nie wahałbym się. Iwanuszka przysunął hełm do czoła i podrapał się w tył głowy. „Nie” – nie wierzył. - Nie tak. „Ale warto było spróbować” – westchnęła głowa. -Do kogo on jest podobny? „Do Zmeja Gorynycha” – przyznała Iwanuszka. - Tylko... nic nie zgubiłeś? Głowa tam jest... Głowa mrugnęła. – To zasadzka – powiedziała teatralnym szeptem. - Trzecia głowa podchodzi do twoich pleców. Jesteś w ringu. Otoczony i zdemoralizowany. Twoją ostatnią szansą jest zebranie wszystkich sił w pięść i wycofanie się do swoich ludzi. Z walką, jeśli chcesz. Iwanuszka przełknęła. Naprawdę chciałem iść do swoich ludzi. I jak długo. – Kłamiesz – stwierdził niepewnie. - A jeśli nie? - głowa nie odrywała od niego czerwonych oczu. - A co jeśli tuż pod kamieniem, do którego jesteś przyciśnięty, znajduje się sekretny właz? Tutaj otwiera się lekko... Iwan chwycił skrzynię ze skarbami. Lekkomyślny miecz zapiszczał radośnie i rzucił się na wroga, prawie zwichając ramię Iwanuszki. „Wow” – głowa odskoczyła. - Co robisz? - Co robisz? - Musiałem trzymać walczący miecz obiema rękami, bolało mnie ramię. W dodatku skarbnik odciągnął Iwanuszkę od kamienia i nie mógł się zdecydować, czy to dobrze, czy źle. – Żartuję – przyznał szef. - I jesteś trochę zdenerwowany. Powinieneś się leczyć. Czy w Twojej rodzinie byli schizofrenicy? Alkoholicy? No dalej, połóż się na kamyku, zamknij oczy i opowiedz wujkowi Gorynychowi o swoim pierwszym doświadczeniu seksualnym. - Co jeszcze? Iwanuszka zarumieniła się. „Położę się, a ty mnie spalisz…” „Paranoja” – zdecydowała moja głowa. - Tak, gdybym chciał, już dawno bym cię spalił. Czy wiesz, jaka jest moja temperatura wydechu? Upieczę cię żywcem. I to zjem. Kiedy wróci moja trzecia głowa, zjemy posiłek. Swoją drogą, nie jesteś głodny? „To nie twoja sprawa” – Iwanuszka zostawił skrzynię ze skarbami w prawej ręce, albo uspokojony, albo znudzony, a lewą chwycił tarczę wygodniej – na wypadek, gdyby Wąż zdusił płomienie. - Nie masz trzeciej głowy. Czy straciłeś go w bitwie, czy też wysechł ze starości? „Zagubiony, zgubiony” – łatwo zgodził się szef. - Ale nie ja - głowa, ale ktoś inny - nagroda. Co ci obiecali dla mnie? Według cennika - pół królestwa i księżniczka - czy złoto i srebro? „Połowa królestwa” – przyznała Iwanuszka. – Amater – głowa westchnęła ponownie. - Amator. Która to połowa - sprawdziłeś? Patrzyłeś na mapę? Minerały, demografia, import-eksport, produkt brutto? Nie, nie odbieraj, rozumiem, że nie. Ech, Wania, Wania... - Skąd znasz moje imię? – Iwanuszka zmarszczyła brwi. „Z mojego doświadczenia” – odpowiedział protekcjonalnie szef – „nietrudno odgadnąć imię rozmówcy”. Jeśli znasz pseudonim. A więc co do nagrody… „Czekaj”, Iwanuszka nie zrozumiała, „jak znalazłeś pseudonim?” Głowa milczała przez jakiś czas, przymykając oczy białawymi powiekami. „Po ocenie twoich zdolności intelektualnych” – padła w końcu odpowiedź. „To starożytna umiejętność, dostępna tylko dla nas, Węży Gorynych” – dodała szybko, widząc, że Iwanuszka otworzył usta, by zadać nowe pytanie. - Nie rozpraszaj się. Rozmawialiśmy o twojej nagrodzie. Ile głów zgodziłeś się mi obciąć? - To wszystko - Iwanuszka nigdy nie otrzymała numerów. - Zło! Odpowiedź brzmi trzy. Wszyscy wiedzą, że Wąż Gorynych ma trzy głowy. I obiecali ci pół królestwa za trzy głowy. I nieważne, ile chcesz, nie przyniesiesz więcej niż dwa. I nikt nie uwierzy, że nie mam już ani jednego w rezerwie. Co to będzie - dwie trzecie połowy królestwa? - zapytał nagle szef. Przez jakiś czas Iwanuszka poruszał ustami, a głowa podążała za nim. „Biedny student” – stwierdziła. - Daj mi pamiętnik, z którym przyjdzieszrodzice... OK, OK, zatem drugie pytanie brzmi: co zamierzasz zrobić z dwiema trzecimi księżniczki? A jaką dokładnie trzecią część zostawisz swojemu przyszłemu teściowi? - Co za potwór! - Iwanuszka była oburzona. - Kto dzieli żyjących ludzi na części! - Tak. Więc odmawiasz dzielenia się jakąś księżniczką, która pewnie nie odezwała się do ciebie ani słowem, ale łatwo odmawiasz podzielenia się mną, któremu zależy tylko na twoim dobru? Nie, nie narzekam, chcę tylko wyjaśnić, kto tu jest potwór... Zatem, Wania, radzę ci renegocjować. Weź to z pieniędzmi. Po co ci pół królestwa, nie zajmujesz się ekonomią ani polityką - nie ma problemu, za tydzień zostaniesz obalony. Zrób to: oblicz, ile jest warta każda z moich głów. Plus diety za podróż. I niech ci dadzą depozyt. No i trochę drobiazgów - sprzęt, dieta. Wtedy nieważne, ile głów przyniesiesz, wszystko będzie zyskiem. Pamiętajcie, że nie dam złej rady, wiecie jakie mam doświadczenie! Potrząsnęła sennie głową. „Zapisz wszystko” – upomniała. - I nie wracaj bez podpisanej umowy. Pamiętasz? Najważniejsze jest, aby ocenić głowy indywidualnie, reszta zależy od Ciebie zgodnie z ustaleniami. I kwota słownie. Iść. Możesz to zrobić. - Z jego oka potoczyła się trująca, żółta, dymiąca łza. „Będę za tobą tęsknić” – dodał głowa i odwrócił się. Iwanuszka kiwnęła głową, przełknęła ślinę i odwróciła się do wyjścia z jaskini. W głowie zawirowała mu mgła, z której wyłoniły się tajemnicze sformułowania „dwie zmiany ognioodpornych spodni” oraz „zwany dalej Dyrektorem”. Kladenets cofnął rękę, pot spłynął mu po plecach pod kolczugą. – Gorąco – mruknęła Iwanuszka. - Wzięliśmy oddech. Ty, Waneczko, jeśli czegoś nie rozumiesz, nie wstydź się, zapytaj teraz. Żeby nie biegać tam i z powrotem dziesięć razy. Wszystko było złe, złe i nieporządne. „Urzeczony” – pomyślała Iwanuszka. „Nigdzie nie idę” – zdecydował. - Nie potrzebuję nagrody. Walczmy w ten sposób. - Dlatego właśnie, zastanawiam się, wszyscy przeciwnicy Gorynycha są zatwardziałymi profesjonalistami, a mój jest idealistą przeciwko idealiście? - moja głowa stała się smutna. - Klimat tutaj jest mniej więcej taki... No cóż, ty, łobuzie, rób tak, jak chcesz, pojedynek to tylko pojedynek. Będziesz miał pełną satysfakcję. Wyślij, Breter, sekundy, napisz kartel na pachnącym papierze - tylko uważaj, żeby nie być fiołkiem. I nie lawenda, wydaje mi się, że mam alergię na lawendę. - Kogo mam wysłać? - Iwanuszka nie rozumiała. - Po co? Już tu jestem. „Zgodnie z przepisami” – spokojnie wyjaśnił szef. - Postanowiłeś mnie zabić - proszę. Po prostu niech wszystko będzie tak, jak powinno. Chcesz nazywać się rycerzem, a nie mokrushnikiem? - Oto moje wyzwanie dla Ciebie! – splunął Iwanuszka. - Poszukaj własnych sekund! „I mam to tam” – skinął głową w stronę śpiącej kobiety. - Dobrze urodzony, zimnokrwisty i zna na pamięć kodeks pojedynkowy. - Ona śpi! „I bardzo dobrze” - zgodził się poważnie szef. „Nie możesz sobie wyobrazić, Wania, co się tutaj stanie, jeśli zdecyduje się obudzić”. „No dobrze, to wszystko, gadzie” – Iwanuszka zmarszczyła brwi. - Mówię poważnie, ale wszyscy są wobec ciebie niegrzeczni. - Wyprostował tarczę, uniósł miecz (brzęczał radośnie), rozłożył szerzej nogi w zardzewiałych butach - był ostatnią parą. - Wyjdź do walki, Snake! „Brak szacunku dla starszych” – głowa westchnęła po raz kolejny. - Dobra, przekonałem cię, wychodzę. Przez jakiś czas nic się nie działo. Iwanuszka czekała na atak. Głowa lekko się pokręciła. - Dobrze? - Iwanuszka nie mogła tego znieść. - Ach? - podniosła mi się głowa. - Mówiłeś coś, Waneczko? Iwanuszka wystąpił naprzód i zamachnął się mieczem. „Tak, tak, tak” – głowa odchyliła się do tyłu – „w tej chwili… jak to się robi… tak”. - Zamknęła oczy. Iwanuszka pospiesznie zakrył się tarczą. Z ogromnych nozdrzy wyleciał nagle czarny dym lokomotywy. Oczy Iwanuszki natychmiast zaczęły łzawić, a gardło zaczęło ją boleć. Wymachując na oślep mieczem na wypadek, gdyby Wąż zdecydował się na kontratak, wycofał się za kamień i próbował złapać oddech. - Czy to normalne? - dobiegł go głos. - Albo dodać pirotechnikę? Dym stopniowo opadł. Głowa nie podjęła próby ataku. „Zespoły mają przerwę” – skomentowała. - Pierwsza połowa to ostra, bezkompromisowa walka i obosieczne ataki, prawda? Iwanuszka przetarł oczy kolczuską rękawiczką. - W„W zasadzie” – moja głowa spojrzała w bok na śpiącego przyjaciela – „zgadzam się na remis”. „Nie będziesz czekać” – syknęła Iwanuszka. - Cóż, jest na czyimś polu! – przypomniała głowa. Iwanuszka wsparł się na mieczu i odchrząknął. Oczy wciąż mu łzawiły – albo od dymu, albo z urazy. - Słuchaj, dlaczego żartujesz? – zapytał cicho. - Jeśli potrafisz zabić od razu - zabij, nie - walczmy naprawdę. Pauza. „Tak” – powiedział ze smutkiem szef. - Gratulacje. Osiągnąłeś swój cel. Mam migrenę. To jest niezbędne! Co za hańba! Komu się spowiadam? Uczę go mądrości – arytmetyki, biznesu i szlachetnych manier, ale zamiast mi dziękować, mówi „potwór”, „żartujesz”! Dla mnie też bohater! Punk z nożem! „Nagle upadła na podłogę i zamknęła oczy. - Rubin! - Jak „posiekać”? - Iwanuszka była oszołomiona. - Jak sobie życzysz! Czy po to przyszedłeś? No dalej! - Głowa się zmarszczyła. - To boli! A szkoda. W moim wieku... Po co się męczysz, na wpół upieczony? Poruszaj się, aż ten się obudzi. Zza kamienia wyszła Iwanuszka. Głowa się nie poruszyła. „Jeśli boli” – zauważyła ostrożnie Iwanuszka – „możesz napić się solanki”. Albo jakiś wywar... - Więc przyszedłeś mnie leczyć? - zapytał zirytowany szef, wciąż nie otwierając oczu. Gruba szyja Węża, o połowę niższa od Iwanuszki, była pokryta łuskami, których siła najwyraźniej nie była gorsza od granitu. - Ech... - Twoje problemy - warknęła głowa. - Powinieneś pomyśleć wcześniej. Iwanuszka zarzucił tarczę na plecy, splunął na dłonie i obiema rękami uniósł miecz jak topór. „Właściwie masz rację”, powiedział głowa i otworzył oczy. - Nie możesz tego zrobić sam. - Nagle podleciała. - Chodźmy razem! - Gdzie? - Iwanuszka, który odskoczył, oszołomiony zakręcił przed sobą skarbem. - Pomogę Ci sporządzić umowę. Przedstaw mnie jako swojego doradcę prawnego i finansowego. Ty, Wania, nie obrażaj się, masz złote serce, ale twoja przedsiębiorczość wynosi zero. Spalą cię. I zjadłem psie zaprzęgi na umowie o pracę. - Głowa rozejrzała się. - Plan jest taki: lecimy lekko, po drodze zaopatrzymy się w prowiant... Aha, trzeba obudzić tego śpiocha. Wania, trzeba było poczekać na zewnątrz, bo w przeciwnym razie podczas snu spaliłaby się w płomieniach... - Głowa była zajęta bieganiem po jaskini. - Swoją drogą, jako pośrednikowi przysługuje mi dziesięć procent, wiesz? - Jakie dziesięć procent? Jaka umowa? Lecimy?!! - Ty, Van, jesteś trochę powolny. Ile czasu zajęło ci dotarcie tutaj? - Trzydzieści lat... i trzy lata. - Otóż to. A teraz wyobraźcie sobie – w drodze powrotnej kolejne trzydzieści trzy lata, a potem dopóki się nie dogadamy – takich rzeczy szybko się nie robi, tam pewnie nie znajdziecie notariusza ani kserokopiarki, pewnie też będziecie potrzebować pomocy lekarskiej ubezpieczenie, a to badanie lekarskie, kardiogram, fluorografia (nie podoba mi się twój kaszel, Wania), a potem kolejne trzydzieści trzy lata tutaj - nie chcę umierać poza domem, możesz to uznać za ostatnie życzenie potępiony człowiek. Ile w sumie? Nie, nie licz, nie ma czasu. Sześćdziesiąt sześć lat i to się liczy. Czy potrafisz podnieść miecz? Dlatego szybko będziemy latać tam i z powrotem – i siekać do woli. Wtedy, oczywiście, będziesz musiał tupać sam trzydzieści trzy lata temu. Z głowami. Ale to już nie moja sprawa. – Głowa ponownie skinęła głową w stronę śpiącej kobiety. - Więc ją obudzę? W mózgu Iwanuszki działo się coś nie do opisania. Trzydzieści lat i trzy lata... Trzy pary żelaznych bochenków... Zabij Węża... Vasilisa... - Vasili-i-sa! – zawołał słabo. -Który? - natychmiast odpowiedział szef. - Piękny czy mądry? „Pięknie... pięknie” – odpowiedziała niepewnie Iwanuszka. „Stałam się muzą dobrego artysty” – relacjonowała szefowa. - Szczęśliwy. Rodzina Dzieci. Trzeba było tamtędy przechodzić pięć lat temu – małe, czyste miasteczko, na zakręcie. Pamiętasz? „Nie” – przyznała cicho Iwanuszka. - Nic nie pamiętam. - Ilu ich tam było, miast... zakrętów... - Ja, Van, nie jestem zboczeńcem - równie cicho powiedziała głowa, - chociaż jestem stary. Jestem taksówkarzem. Taksówka. Jeśli komuś nie dodano skrzydeł, ale chce odlecieć, pojawiam się. Mówią, że wcześniej były anioły, a teraz jestem tylko ja i para pegazów. - Dlaczego mówią o tobie różne paskudne rzeczy? - Iwanuszka włożył miecz do pochwy i przykucnął, opierając się plecami.