Teraz widzę mnóstwo publikacji na temat „Przestrzeń osobista w warunkach samoizolacji”. A oto bezpośrednie zalecenia, jak on się nazywa, aby zachować tę przestrzeń w stanie „zdrowym”, niezniszczalnym, „obronić”, „nie dopuścić do zniszczenia” 😂 Zapytam: „Mówisz poważnie” Ludzie, jeśli czujecie się nie do zniesienia przy swoich bliskich, jeśli każą wam schować się pod łóżko, wspiąć się na ścianę, uciec i macie wątpliwości, czy popełniliście błąd przy wyborze bliskich kochasz je? Jeśli nie możesz być sam ze sobą? , jeśli Twój dom nie jest dla Ciebie domem, nie możesz długo znieść siebie bez ucieczki w „brutalne zajęcia” lub rozrywkę, to może to być powód do tego. poddaj się psychoterapii personalnej i znajdź w sobie „punkty wsparcia”, niezbędny fundament wewnętrznego spokoju i poczucia własnej wartości, odnajdź w sobie harmonię. Tylko wtedy możesz dokładnie wiedzieć, czego tak naprawdę chcesz od życia i wtedy będziesz równie dobrze czuć się aktywnie! działalność i bezczynność. Wstrętna przestrzeń osobista, czym ona właściwie istnieje?! Czy istnieje takie miejsce, taka pustka w naszej świadomości, gdzie moglibyśmy „schować się” przed światem, innymi ludźmi i zdarzeniami, „wdzierając się w niego nieustannie, bez zaproszenia”, gdzie moglibyśmy „uciec” jak w dzieciństwie, przekraczając nasze palcami i mówiąc: „Witaj, jestem w domu!” 😊? I dlaczego pojawia się takie pragnienie, aby okresowo „wycofywać się do tego wyimaginowanego domu, gdzie nikt nas nie znajdzie i nie będzie nam przeszkadzał?” A może jest to tak pożądany, wyimaginowany dom na udkach kurczaka, zwany „przestrzenią osobistą”, wynik naszego nadmierne wymagania wobec siebie i innych, nasza nietolerancja, bezkompromisowość, krytyczność, perfekcjonizm, tłumienie, „wiedzenie wszystkiego”, ignorancja, niewdzięczność, a mówiąc najprościej, taka obsesja na punkcie tego wyimaginowanego domu to niezdolność do kochania, do być w prostym, wdzięcznym kontakcie z życiem, z tymi, którzy nas otaczają, z tym, co dzieje się w każdym momencie naszego życia, tą obsesją na punkcie zachowania naszej osobistej przestrzeni, naszej małej domowej fortecy, od której chcemy uciec i zamknąć się przed życiem. , jest konsekwencją niemożności bycia z nim, z życiem, w prostym, przyjaznym, harmonijnym, wdzięcznym kontakcie, nie byłoby potrzeby nigdzie uciekać, wystarczyłoby 6-7 godzin snu w nocy i codzienność , ze swoimi wydarzeniami i kontaktami, byłby mile widzianym strumieniem, który płynąłby w naszej osobistej przestrzeni, nie zakłócając jej, nie drażniąc, ale wypełniając ją i odżywiając, dając radość. Twoje relacje „pękają w szwach”, ogarnia Cię niepokój, ogarnia Cię agresja, obrażasz się na bliskich, czujesz się winny, obwiniasz się nawzajem, jest źle tu, gdzie teraz jesteś i chcesz „uciec” „dokąd będzie dobrze? Zewnętrzne czynniki drażniące naruszające Twoją przestrzeń osobistą? Zawsze w stanie wojny i obrony? Nie zmęczony?