Mówią, że dzisiejsza dorosłość jest niezwykle długa. Mówią, że nasza młodzież jest infantylna i niesamodzielna. Mówią też: „Oto jesteśmy w ich wieku!” Mówią, że nie mają żadnych wartości. Ale ja patrzę na moich młodych klientów (tych pomiędzy 18 a 22 rokiem życia) i widzę zupełnie inny obraz. Ci młodzi ludzie, którzy zwracają się do mnie po radę, nie wydają mi się dziecinni i niezależni. Zaskakują mnie, inspirują i zachwycają. Oczywiście nie generalizuję i nie upieram się, że faceci tacy jak moi klienci stanowią przeważającą większość w naszym społeczeństwie. Ludzie są zawsze inni, w różnym wieku, w różnym czasie... Ale to właśnie o nich, o moich najmłodszych „odkrywcach” samej siebie, nie mogę powstrzymać się od napisania tego artykułu. Oni są różni. Mówią innym językiem i nie zawsze rozumiem ich slang. Myślą różnymi schematami, a ja dopasowuję się do formuły ich myślenia. Dla nich nie jest ważne zdobycie studiów „na pokaz”, rozwój kariery bez wynagrodzenia, ale z przyszłością i założenie rodziny – za wszelką cenę. Ich myślenie skupia się na innych parametrach jakości życia: „Jak mogę na tym zarobić”, „Kim będę za 10 lat i czy będę z siebie zadowolony”, „Co już osiągnąłem i jak czy mogę osiągnąć więcej.” Większość z nich wynajmuje osobne mieszkania lub mieszkając z rodzicami, uczestniczy finansowo w problemach swojej rodziny. Rozumieją i usprawiedliwiają swoich rodziców, którzy próbują je „przerobić”, „rozumować” i „zmienić według ich upodobań”. Rozumieją znacznie więcej niż my, mając dziewiętnaście lat. Są bardziej niezależni i racjonalni niż my. I wszystkich, prawie wszystkich chłopców i dziewczęta, którzy przekraczają próg mojego biura, nurtuje to samo pytanie, pytanie z wykrzyknikiem na końcu, które umieściłem w tytule tego artykułu: „Mam już dwadzieścia lat !?” – mówią z szeroko otwartymi oczami. „A ja tak niewiele osiągnęłam, a czasu zostało tak mało, że czasami wydaje mi się, że do niczego nie jestem zdolna i nie będę miała na nic czasu!” I przypomniałam sobie siebie, gdy miałam 20 lat ...Wydawało mi się, że jeszcze tyle czasu przede mną, a mam jeszcze tyle czasu na zrobienie! Lubiłem być młody i spontaniczny. Życie stanęło przede mną jak miła, akceptująca matka, która wszystko lepiej zaaranżuje. I szedłem w jej stronę, otwarcie, bez strachu, powoli... Jednak nawet teraz wydaje mi się, że jeszcze tyle czasu przede mną, że mam czas na wszystko...) Kochani, młodzi dorośli... Być może to wszystko jest epoką, w której każdego dnia dokonuje się jakieś odkrycie, a my już to przyjmujemy za oczywistość, przestając dziwić się cudowi samego odkrycia. A informacja zmienia się tak szybko i jest jej tak dużo, że po prostu przestaje się wchłaniać, pozostając gdzieś na powierzchni naszej nieświadomości. A dostęp do niej przestał być czymś cennym i ważnym. Być może duże tempo postępu, wyczerpujący, ale konieczny ruch do przodu i do przodu, ogromna ilość informacji niemożliwych do strawienia przez mózg ostatecznie zmieniły kształt. sposób myślenia współczesnego człowieka na swój sposób w porządku Dlatego nasze dzieci czują, że nic nie mogą zrobić. Dlatego mówią: „Mam już dwadzieścia lat!” Jeśli usuniemy pośpiech, nerwowość, strach przed „nie zdążeniem na czas”, „spóźnieniem” i podejście do życia jako „wyścigu z przeszkodami”, to pytanie może okazać się doskonałym sprzymierzeńcem dla tego, kto tego chce. Dlatego zanim wpadniesz w panikę, odpowiedz na inne powiązane pytania: „Mam już 20 lat. Kim jestem? Co kocham? Co chcę robić? jak żyją moi przyjaciele, rodzice Dlaczego? Czy naprawdę tego chcę, czy też moi przyjaciele tego chcą i chcę chcieć tego, co teraz robię. Czy mogę się w tym dalej rozwijać? Czy w moim życiu jest miejsce na odpoczynek? Zadając sobie te pytania, lepiej siebie zrozumiesz. Zrozum siebie poprzez poznanie siebie. A jeśli masz jakieś pytania, zawsze możesz zasięgnąć porady specjalisty.) To wspaniale, że masz „jeszcze dopiero 20 lat” i już zadajesz sobie tak poważne pytania. Warto o tym pamiętać w sumie tutaj.)