Od autora: refleksje na temat komunikacji w małżeństwie, zamieniając się w przewodnik po działaniu), na podstawie osobistych doświadczeń i trudności moich klientów. On (a) nie. nie rozumiem mnie... Jak często słyszysz to zdanie od różnych osób. Brzmi jak zdanie; zawsze zawiera wiele uczuć. Czasem wymawia się go w przypływie złości, czasem słychać w nim rozpacz i smutek. Dlaczego tak się dzieje? Ludzie, którzy żyją razem od wielu lat, być może najbliżsi, nie potrafią się zrozumieć? Przecież wydawałoby się, że możemy porozmawiać, wszystko wyjaśnić i oni nas usłyszą. Ale to nie jest takie proste. Postanowiłam zastanowić się nad tym tematem i zidentyfikować szereg pułapek, które uniemożliwiają nam „spotkanie się” z INNYMI. Pułapka nr 1 Fuzja Kiedy byliśmy mali, wystarczyło, że wykrzywiliśmy twarz, aby mama zrozumiała, że ​​my coś mi się nie podobało. Potrafiła nawet zrozumieć CO nam się nie podobało i sprawić, że wszystko będzie w porządku. Mama zawsze domyślała się, że nie ma potrzeby o tym mówić. To był ten cudowny czas, kiedy świat rozumiał mnie bez słów i wiedział, czego potrzebuję do szczęścia. Teraz, niezależnie od tego, jak bardzo wykrzywiam twarz i walczę w histerii, świat nie ma pojęcia, czego potrzebuję. A potem się zaczyna: „i jasne też jest, że potrzebuję...”, „co trudno zgadnąć?”, „za każdym razem to samo, mam dość…”, „Panie, dlaczego jestem taki pechowy?”, „Ja Czy zawsze muszę cię o to pytać?”…Wyjście: Tak, dzieciństwo się skończyło i mojej mamy już nie ma. To smutny fakt, ale jest i bonus – dorośliśmy i potrafimy mówić. A my też możemy pokazywać, uczyć, wyjaśniać, wyjaśniać, przeżuwać... I wtedy dla drugiej osoby będzie jaśniejsze, jak możemy, a czego nie możemy być traktowani i czego od niego chcemy. Świetnie, jeśli sami o tym wiemy. Jeśli nie, przejdź do pułapki nr 2. Pułapka nr 2. Nie wiem, czego chcę. To jedno z głównych pytań w procesie pracy psychologicznej. I jeden z najtrudniejszych. Odpowiedź na to pytanie to połowa rozwiązania problemu. "Co chcesz?" (od partnera, od życia, od szefa, od dziecka) lista jest długa, w zależności od sytuacji. W kontekście tego artykułu ważne jest, aby zrozumieć, czego chcesz od bliskiej Ci osoby, czego konkretnie Ci brakuje? Jeśli wychodzisz porozmawiać, to dlaczego często dzieje się tak: ktoś płacze, krzyczy, wyrywa sobie włosy, jasne jest, że źle się czuje, ale jak pomóc i czego chce, dlaczego tyle cierpienia jest niejasne. W tej chwili jest bardzo podobny do tego dziecka, które płacze, ale nie wie jeszcze, jak mówić. Wyjście: Zanim zwrócisz się do kogoś o zrozumienie, dobrze byłoby najpierw zrozumieć siebie. Być może będziesz mógł to sobie dać, kiedy zrozumiesz, czego potrzebujesz. Albo to, czego potrzebujesz, nie jest dostępne dla nikogo innego i nigdy nie było, i zazwyczaj znajduje się w jakimś trzecim miejscu: „Czego chcę?”. - pierwsze pytanie przed przejściem do następnego. Pomoże Ci to jaśniej formułować myśli. Twoje doznania i uczucia mogą pomóc Ci znaleźć swoje „chcę”. Wiele osób ma problem ze zrozumieniem tego, my, psychologowie, dużo pracujemy nad rozpoznawaniem uczuć, na przykład: „Jest mi zimno, przytul mnie, proszę…”, „Teraz jestem na ciebie zły i chcę powiedzieć, że coś takiego nie może mi się przytrafić. Chcę, żebyś następnym razem mnie ostrzegła, że...” lub „Jestem w rozsypce, nie wiem jeszcze, co robić, po prostu o tym porozmawiajmy, dzięki temu poczuję się lepiej…” Rozmowa o sobie i swoich uczuciach jest zawsze trudniejsze i bardziej ryzykowne, ale jeśli tego nie zrobisz, możesz wpaść w pułapkę nr 3. Pułapka nr 3 On(-i) mnie nie rozumie. Zawsze łatwiej jest zrzucić winę na kogoś innego, niż wziąć odpowiedzialność za siebie. Związek to sprawa dwóch osób. Ale nikt nie mówi: „jestem dla niego (niej) niezrozumiały”, „wyrażam się niezrozumiale” lub „trudno mi przekazać innym to, czego chcę”. Zwykle mówią o nich, czyli o innych. On jest taki, ona jest tamta. Jest zimny, nieuważny, mnie nie słyszy. Jest egoistką, „po swojemu”, o czym z nią rozmawiać. Oczywiście istnieje wielka chęć zrobienia z tego czegoś dla innych, bez szkody dla siebie. A ci inni w jakiś sposób opierają się „przemianom”. Nikomu nie jest przykro słyszeć o sobie różne paskudne rzeczy, a ludzie się bronią, nie chcą wiedzieć, że tak nie jest..