Specyfiką występowania depresji u nastolatków jest długi okres, zanim depresja stanie się zauważalna dla innych, a sam nastolatek nie stara się dzielić swoimi doświadczeniami. Depresja nastoletnia nazywana jest „depresją z uśmiechem”, ponieważ... przez długi czas nie można jej podejrzewać po wyrazie twarzy - nadal udają, że wszystko jest w porządku. Depresja nastoletnia różni się od depresji dorosłych tym, że u dorosłych na pierwszy plan wysuwa się melancholia i obniżony nastrój, a u nastolatka – drażliwość, złość; nastolatki są bardziej podatne niż dorośli na objawy depresyjne somatyczne, mogą odczuwać bóle głowy, bóle brzucha serce, narządy jamy brzusznej. Depresja nastoletnia zaczyna się od pogorszenia uwagi, co prowadzi do pogorszenia wyników w szkole, z tego powodu spada samoocena nastolatka, pojawiają się myśli pesymistyczne, a następnie pojawia się uczucie melancholii lub drażliwości. Nastolatek przez długi czas ukrywa swoje uczucia i zachowuje się jak zwykle. W miarę postępu depresji nastolatek staje się coraz mniej towarzyski, zamyka się w sobie, aby złagodzić objawy, może zacząć sięgać po alkohol lub narkotyki lub podejmować próby samobójcze. W przezwyciężaniu depresji nastoletniej rola dorosłych – rodziców, nauczycieli i innych osób mających kontakt z nastolatkiem – jest istotne. Ważne jest, aby w porę zauważyć stan nastolatka, zachęcić go do rozmowy, wysłuchania, wsparcia i pomóc mu znaleźć wyjście, jeśli jego depresyjny nastrój jest spowodowany jakimikolwiek zdarzeniami. Ważne jest, aby nastolatek miał poczucie, że nie jest sam i zawsze może liczyć na wsparcie osoby dorosłej. Jeśli depresja staje się coraz bardziej wyraźna, nastolatek próbuje złagodzić swój stan za pomocą narkotyków lub alkoholu lub zaczyna mieć myśli samobójcze. wówczas powinien jak najszybciej zwrócić się o pomoc do psychoterapeuty. W większości przypadków możliwa jest psychoterapia bez stosowania leków. W przypadku ciężkiej depresji należy stosować leki przeciwdepresyjne. Jeśli pojawiają się myśli samobójcze, należy uważniej monitorować nie tylko zachowanie nastolatka i regularność przyjmowania leków, ale także upewnić się, że nastolatek nie zażywa tabletek w celach samobójczych. Mniej nasilone stany depresyjne należy leczyć wyłącznie psychoterapeutycznie. Cechą psychoterapii młodzieży jest to, że psychoterapeuta musi poruszać się po współczesnych zasadach panujących w nastolatkowym świecie, ale nie powinien udawać, że sam według tych zasad żyje. Ponadto kontakt z nastolatkiem wiąże się z przełamaniem jego wrogości wobec dorosłych, tak aby dziecko zgodziło się na przyjęcie wsparcia i współpracę z terapeutą w walce z depresją.