Pisaliśmy już, że niewspierające przekonania pojawiają się, gdy człowiek zaczyna postrzegać jako fakt niezmienny, jako prawdę absolutną, jakiś sąd, który wyrobił sobie we wczesnym wieku na skutek brak doświadczenia życiowego – czyli, nie poddając go refleksji i krytyce, został przejęty od autorytetu, najprawdopodobniej jednego z rodziców, starszych krewnych, nauczycieli. W języku analizy transakcyjnej można powiedzieć, że są to elementy obraz świata wewnętrznego Rodzica i Dziecka, który znalazł się w stanie Ja Dorosłego (tzw. skażenie), a Dorosły, dostarczając im pewnego rodzaju „logicznego” uzasadnienia, zaczął je postrzegać i wykorzystywać jako obiektywne fakty. Wyobraźcie sobie inteligentnego, wykształconego trzydziestolatka, który jest głęboko przekonany, że... wiatr wieje, bo drzewa się kołyszą. Jakoś jedno do drugiego nie pasuje, prawda? Dlaczego więc łatwo wyobrazić sobie inteligentnego, wykształconego mężczyznę w wieku trzydziestu lat, który jest przekonany, że wypicie zimnej wody spowoduje ból gardła. Jest jeszcze jeden niuans dotyczący przekonań, który należy wziąć pod uwagę. Niewspierające przekonanie wydaje się zwalniać osobę z odpowiedzialności za swoje istnienie i dobre samopoczucie: a la „To nie jest to, czym jesteśmy, takie jest życie”. Wygląda na to, że teraz łapówki są płynne… „Jakby” i „w pewnym sensie” - bo oczywiście nikt nie może zdjąć z człowieka tej odpowiedzialności, łącznie z nim samym. Można oczywiście pobawić się w grę „nic nie widzę, nic nie słyszę” i pożyć jakiś czas z zamkniętymi oczami i założonymi rękami, ale ta gra nie może trwać długo, a jeśli się przeciąga, prowadzi to do bardzo niepożądanych konsekwencje. Podpierające przekonania... Nie, nie dają człowiekowi odpowiedzialności za samego siebie, bo żeby coś dać, trzeba to najpierw zabrać, a taki układ, jak już pisaliśmy, jest niemożliwy. Przekonania wspierające zasadniczo twierdzą, że odpowiedzialność za życie danej osoby początkowo spoczywa na niej. Osoba, która ma takie przekonania, postępuje i czuje się zgodnie z nimi. Jest głęboko przekonany, że jego zdrowie, kariera, życie osobiste, samoświadomość i samorealizacja (o czym będziemy dużo mówić) są w jego rękach i tylko od niego zależy, co z tym zrobi i jaki będzie rezultat. A teraz omówmy pewne błędne przekonania, które w dużym stopniu zatruwają życie ludzi w ich rodzinach, a dokładniej, uniemożliwiają im pozytywne i autentyczne budowanie relacji rodzinnych. Niestety, są one dość powszechne we współczesnej Rosji i choć na pierwszy rzut oka sprawiają nieco… mmmm… egzotyczne wrażenie, to po bliższym przyjrzeniu się można odnieść wrażenie, że „już to gdzieś widziałem”. Proponujemy spojrzeć na nie z otwartym umysłem i przeanalizować je wraz z możliwymi konsekwencjami „zastosowania”.1. Zacznijmy może od tych przekonań, które generalnie blokują możliwość założenia rodziny (lub uniemożliwiają radosną akceptację istniejącej rodziny). Coś w tym stylu: Wolność to przede wszystkim + Rodzina i wolność są nie do pogodzenia (wniosek narzuca się sam). To jest opcja pierwsza. Opcja druga: Potrzebuję dla męża Księcia z Bajki (poszukuję żony - Pięknej Księżniczki), z nikim innym nie widzę szczęścia. Okazuje się więc, że niektórzy czekają do późnej starości na pojawienie się jakiejś bajkowej postaci, bez której szczęście, zwłaszcza rodzinne, nie jest w żaden sposób możliwe. Lub: Jestem godzien/godzien lepszego. To naprawdę daje ciekawy film. Taka wiara uruchamia niekończący się cykl poszukiwania... dobra od dobra. Wiadomo, jak to się wszystko skończy; wszyscy czytali w dzieciństwie „Opowieść o rybaku i rybie”. Są jednak konteksty, w których takie przekonanie może być przydatne – na przykład kontekst samorozwoju. Oznacza to, że inteligentna osoba znajdzie miejsce, w którym może skierować swoją energię, a jednocześnie będzie szczęśliwa.2. Wszyscy się oszukują, więc ja też to zrobię. Tutaj: Zdrada to najlepszy sposób na zemstę. Oraz: Jeśli zostałeś oszukany, musisz natychmiast zerwać związek. / Jeśli zostałeś oszukany, to ty musisz ratować związek, ale sprawić, by Twój partner był „na zawsze”winni.” Co mamy? Szereg powszechnych przekonań dotyczących cudzołóstwa. Nie będziemy w tym rozdziale omawiać zasadności używania tego terminu (wraz ze wszystkimi negatywnymi konotacjami, jakie ze sobą niesie). Powiedzmy, że dychotomia wierności małżeńskiej i niewierności jest przedmiotem spekulacji każdego, kto nie jest zbyt leniwy, a spekulacje na temat możliwych opcji w żadnym wypadku nie są korzystne dla rodziny jako takiej. Cóż, na temat pierwszej pozycji na liście w zasadzie milczymy: nie wytrzymuje ona nawet łagodnej krytyki. Co, wszyscy wszystko zmieniają? I nie ma ani jednej osoby, ani jednej rodziny, która inaczej budowałaby relacje? Co do punktu drugiego: znacznie bardziej uzasadnione byłoby stwierdzenie: zdrada, jak każda zemsta, jest najlepszym sposobem na zniszczenie związku. Jeśli tego chcesz, śmiało!.. Swoją drogą, kobiety często posługują się tym przekonaniem. Ale na próżno - dla nich jest to obarczone poważnymi konsekwencjami. Faktem jest, że w ludzkiej psychice istnieją pewne związki przyczynowo-skutkowe, które zostały ustanowione, można powiedzieć, przez setki tysięcy lat ewolucji. Jeśli więc mężczyzna nie może być pewien swojego ojcostwa (a w przypadku niewierności kobiety nie może tego zrobić na poziomie nieświadomym), jego przywiązanie do kobiety i dzieci oraz lojalność wobec nich słabnie katastrofalnie, aż do całkowitego zaniku. A komu to potrzebne? W trzecim punkcie: po prostu nie da się nie powiedzieć, że są ludzie, których nie karmi się chlebem - niech robią góry z kretowisk. A potem, kiedy zostają sami z tym słoniem... Wow. To prawda, że ​​czasami w tym stanie pojawia się wgląd. Każdy ma swoje. Ale oto wskazówka: jak napisał Eckhart Tolle: „Oto nowa praktyka duchowa dla ciebie – nie traktuj swoich myśli tak poważnie”. Nawiasem mówiąc, zauważamy, że ta ścieżka działa z każdym niewspierającym przekonaniem. Jeśli chodzi o fakt, że są ludzie, którzy znowu z powodu pewnych przekonań szukają powodów do ustanowienia osobistej dyktatury w rodzinie, możemy tylko powiedzieć, że dyktatura. kończy się zwykle zamachem stanu, a ze wszystkich form struktur politycznych ma najkrótszy okres istnienia. O alternatywach napiszemy więcej w kolejnych rozdziałach.3. Kontynuując temat: Wszystkie środki są dobre, aby stać się głównym w rodzinie. I możliwości: W rodzinie głową jest zawsze mężczyzna, W rodzinie zawsze rządzi kobieta, Odpowiedzialność powinna być tylko jedna... Przypomina mi to motto pewnej fikcyjnej postaci o imieniu MacLeod. I te przekonania też mają niewiele wspólnego z rzeczywistością. Tutaj trzeba wziąć pod uwagę, że taka mania dominacji ma swoje źródło w dzieciństwie, podobnie jak wiele innych naszych cech, a mianowicie: niepohamowana chęć dowodzenia innymi, która nie zna granic ani różnic w kontekstach. , pojawia się, gdy Jako dziecko małemu dziecku nie wolno udowadniać, że jest liderem, cóż, po prostu nie wolno mu tego robić, to wszystko. Nie w żadnej sytuacji. Mówiąc najprościej, wydaje się mu rozkazy, ale nie wydaje się mu poleceń. A takie tłumienie – jak każde inne tłumienie dziecka – zwykle przynosi odwrotny skutek. Porozmawiamy o tym nie raz: dzieci nie słuchają rodziców, dzieci wzorują się na rodzicach. Pamiętaj o angielskim przysłowiu: nie musisz kształcić swoich dzieci, one i tak będą takie jak Ty – kształć się sam! Dlatego dziecko, któremu rodzice rozkazują, surowo lub nie, również uczy się rozkazywać. Ale nie otrzymuje modelu odpowiedniego, celowego podporządkowania lub jest on słabo rozwinięty. Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że tak nie jest: mówią, że takie dziecko przyzwyczaja się do biernej roli i kontynuuje ją przez całe życie, ale my mówimy o czymś innym, o głębszych sprawach. Bo w takiej sytuacji zdarza się, i często się zdarza, że ​​osoba wykazująca bierność zewnętrzną, wewnętrznie nie tylko nie jest posłuszna, ale także stara się stopniowo przewodzić innym. Nieprzyjemna perspektywa relacji rodzinnych, prawda? Mój dom jest moją fortecą, ale nawet w jego murach, dniem i nocą, toczy się nieustanna walka: kto, kto zwycięży. W takiej sytuacji nie byłoby źle opamiętać się i pamiętać, że tak naprawdę małżonek, a także dzieci, nie są w żaden sposób wrogami, a zwłaszcza terytorium, które należy zdobyć, są to nasi najbliżsiludzi, przyjaciół i współpracowników, a walka z nimi o władzę lub inne podobne zabawy oznacza pozbawienie się tego, co najważniejsze, najcenniejszego w istocie tego, co czyni rodzinę rodziną - ciepła, zaufania, wsparcia. Szacunek i miłość. I powiedzmy też, że władza może być jedną z podstawowych wartości życiowych człowieka - jednak w tym przypadku wcale nie oznacza tego, co się powszechnie uważa. Właśnie dlatego, że nasze pierwsze skojarzenia ze słowem „władza” właściwie dotyczą raczej tych właśnie zniekształceń i „wypaczeń”, które wynikają z tłumionej w dzieciństwie chęci przewodzenia. I ma to sens dla osoby, która wypracowała w sobie takie przekonania że każdy człowiek jest liderem. Każdy! W swoim kontekście. I ta potrzeba odczuwania i pokazywania się jako lider w tym czy innym kontekście lub w kilku - jest naturalnie nieodłączna od osoby. A w rodzinie dobrobyt pojawia się, gdy każdy z jej członków ma swój własny obszar odpowiedzialności, w którym jest liderem dla wszystkich. Dotyczy to także dzieci, nawet tych najmłodszych.4. Seks. Ludzkość wymyśliła wiele błędnych przekonań na ten temat. Proszę bardzo: tylko mężczyźni potrzebują seksu, dla kobiet jest to przykry obowiązek. (Tutaj jest tak: Jeśli kobieta daje mężczyźnie seks, wyświadcza mu przysługę. Brr, prawda?) Seks służy tylko do posiadania dzieci. Seks jest tylko dla przyjemności, a dzieci są nieprzyjemną konsekwencją seksu. Tutaj: To normalne, że mężczyzna kocha jedną kobietę, a sypia z inną. (Z reguły jest to konsekwencja przekonań typu „Seks to podstawowa potrzeba, która kala człowieka i związki”. W powietrzu wisi jakiś średniowieczny nastrój i, co najważniejsze, brak romantycznego zamysłu). Niestety, takich błędnych przekonań wciąż jest wiele istnieją w niektórych rodzinach, chociaż nadeszła era socjalistycznego wychowania w duchu „w ZSRR nie ma seksu!” skończyło się dawno temu. I to jest zrozumiałe. Dla wielu z nas dzieciństwo i dorastanie przypadły na „dzikie lata dziewięćdziesiąte”, kiedy nagle wszystko, co wcześniej było niemożliwe, stało się możliwe. I jasne jest, że nasi rodzice próbowali nas chronić przed pewnymi ekscesami i nadużyciami, przekazując, a nawet wzmacniając takie przekonania, tak aby działały jako wewnętrzne sygnały stopu w atmosferze pobłażania. Ale wybaczcie, kiedy w łóżku małżeńskim włączają się światła stopu i uniemożliwiają kochającym ludziom życie pełnią życia - wygląda to niewłaściwie i głupio. Ile osób zgłasza się do lekarzy i innych specjalistów z zaburzeniami psychosomatycznymi układu rozrodczego? A ilu się nie nawraca? Ogólnie rzecz biorąc, ważne jest, aby zrozumieć, że za każdym przekonaniem kryje się… odstraszanie, a czasami nawet trudno sobie wyobrazić, jaki będzie jego uzdrawiający efekt. A jeśli pomożemy naszym dzieciom umocnić się w myśli, wizji, poczuciu, że seks jest integralną częścią życia człowieka, jedną z najważniejszych, że jest sferą przyjemności, cielesnej komunikacji i radości, którą każdy odkrywa dla siebie sami, zrobimy wiele dla ich zdrowia i dobrego samopoczucia. A także o zdrowie i dobre samopoczucie naszych wnuków. I prawnuki. I tak dalej. Nazywa się to życzliwą tradycją rodzinną. 5. Kolejna grupa przekonań wiąże się z faktem, że: Dziecko powinno być posłuszne. (O tym, co z tego wynika w praktyce, pisaliśmy już w paragrafie 3.) Dziecko jest dużym ciężarem dla ojca i matki. (Pamiętasz? „Małe dzieci to mały kłopot…”, „Ile nocy nie spałem…”, „Postawienie dziecka na nogi to nie żart” itp.) Ale to są te najbardziej mrugające oczy na oczach, które nie pozwalają nam dostrzec, jak wielki jest wkład dziecka w rodzinę, wkład nawet najmniejszego dziecka, nawet nienarodzonego dziecka. Przekonania z tej serii przesuwają uwagę rodziców z radości na trudności (które w zasadzie pomagają człowiekowi się rozwijać, stać się zdrowszym i silniejszym, zyskiwać coraz więcej sił, ale z jakiegoś powodu niektórzy o tym nie myślą). Dobrze, że można to też przełożyć „od tyłu” na radość. Aby to zrobić, trzeba jednak trochę pomyśleć. I tutaj przypomnijmy sobie jeszcze jedno bardzo nieprzyjemne