Kto to jeszcze jest – Obserwator w czapce? – słusznie zapyta czytelnik. To bardzo prosta i niezwykle skuteczna technika psychologiczna. Któregoś dnia przyszedł do mnie mężczyzna i powiedział: „Jesteśmy o krok od rozwodu. Moja żona nigdy tu nie przyjdzie. Ale nie wiem jak się zachować, od razu tracę panowanie nad sobą i uderzam pięścią w stół.” Kiedy zaproponowałem mu tę technikę, był smutny z niedowierzaniem… Ale już następnego dnia zadzwonił i podekscytowany podzielił się swoją pierwszą decyzją. wyniki. Ta technika działa zadziwiająco dobrze. Minęło wiele lat, rodzina nadal jest razem, podobnie jak dziesiątki innych rodzin, które zwróciły się do Obserwatora w czapce. Nie ma już po co marudzić? OK, dzielę się samą praktyką. Podczas kłótni, podczas jakiegoś konfliktu musisz sobie wyobrazić, że swoją uwagą oddzielasz się od siebie i oddalasz się w równej odległości od obu skonfliktowanych stron. Usiądź naprzeciw tej pary i wyobraź sobie że jesteś psychoterapeutą, zawsze w białym kapeluszu, to kluczowy szczegół tej techniki. Jesteś więc psychoterapeutą, który obserwuje tę kłótnię i uważnie zapisuje jej szczegóły w notatniku. Widzisz siebie z zewnątrz, widzisz swoją niekonstruktywną postawę działania. Działania drugiej połowy nie wydają się już tak nieadekwatne, gdy widzisz siebie ze zniekształconym grymasem, słuchasz, jakie słowa mówisz w tej chwili Z uśmiechem wspominam incydent, kiedy sam Obserwator postawił mnie na swoim miejscu czapka. „Yazhpsycholog” i rzadko kłócimy się z naszym współmałżonkiem. Ale pewnego dnia, profesjonalnie opanowując wszelkie złote zasady relacji rodzinnych, wziąłem to i w jakimś wybrednym upale powiedziałem: „Porozmawiaj ze mną tutaj”. W tym momencie zostałem Obserwatorem w czapce i śmiałem się! Ponieważ wyraźnie widziałem, że to zdanie wcale nie jest moje, wyszło gdzieś z moich szablonów. A pełniąc rolę Obserwatora, mogłam sobie wyobrazić, jak zaskoczony był mój mąż, kiedy to wypaliłam. Bo to wcale nie jest dla mnie typowe. Gdybym pozostał w sobie, to prawdopodobnie konflikt poszedłby dalej, wyjaśniłbym dalej „porozmawiaj ze mną tutaj”. A ja w roli Obserwatora po prostu się zachichotałam, mój mąż, dostrzegłszy moje zakłopotane, pogodne spojrzenie, również zachichotał. I stało się dla wszystkich jasne, że właśnie wydarzyła się jakaś bzdura. Gorąco polecam zwrócić na to uwagę! Ta technika świetnie sprawdza się w konfliktach z dziećmi. Wyobraźcie sobie dużą mamę małego dziecka (a ona jest dla niego naprawdę duża, tj wielkie stworzenie) nad nim wisi i krzyczy na niego ze zniekształconą twarzą! Jeśli mama spojrzy na siebie w tej chwili z zewnątrz, zrozumie, jak przerażający jest ten obraz dla małego mężczyzny. I natychmiast to przestanie, bo zrozumie, że to nie tylko nieskuteczne, ale że dziecko widzi teraz przed sobą potwora, potwora, który traci zaufanie do bliskich, do świata, traci grunt pod nogami. nogi i podstawowe poczucie bezpieczeństwa. Praktykę można zastosować w pracy, można ją zastosować wszędzie, jest bardzo fajna, sprawdza się. W każdej sytuacji, gdy rozumiesz, że interakcja nie jest całkowicie adekwatna, gdy traci się konstruktywność, gdy traci się logikę sytuacji, gdy po prostu dzieje się jakiś nonsens. Technikę tę sprytnie nazywa się „dysocjacją”, natychmiast ustawia wszystko na swoim miejscu i przywraca zmysły. „Obserwatora w kapeluszu” nie trzeba stosować tylko w związkach. Zakres jego zastosowania jest znacznie szerszy. W ten sposób można jeszcze uwolnić się od negatywnych stanów, doświadczyć bólu, jeśli nie ma sposobu, aby go złagodzić, zimna, głodu i w ogóle czegokolwiek. A dlaczego… w kapeluszu? To czapka, która pozwala skupić uwagę na tej wirtualnej postaci i natychmiast rozładować napięte emocje dzięki jej absurdalnemu wyglądowi w napiętej sytuacji. Bardzo potężna praktyka, bardzo przydatna. Weź to do swojej piersi mądrości i doświadczenia i żyjcie razem, wesoło i szczęśliwie!